Η ώρα είναι δώδεκα μισή,η Σόφη έχει ηρεμήσει,κάπως.Βασικά έχει σταματήσει να κατηγορεί τον εαυτό της για το θάνατο μου και τώρα έχει ξεκινήσει την ενημέρωσή μου για τα επίγεια,τα οποία όμως τα ξέρω σχεδόν όλα ήδη,αλλά δεν σκοπεύω να της το πω αυτό και να της στερήσω τη χαρά αυτής της ενημέρωσης...όχι ότι θα μπορούσα να της το πω κιόλας!
Τώρα μου λέει πως η μαμά και ο μπαμπάς αποφάσισαν να σταματήσουν να φοράν μαύρα,για χάρη της.Αυτό τους είπε η ψυχολόγος θα ήταν το καλύτερο για το "άλλο παιδί",την εκνευρίζει όμως όλο αυτό!Θεωρεί πως κάτι τέτοιο δεν είναι σωστό για μένα,είναι λέει σα να με ξεχνούν.Στην πραγματικότητα,όλα αυτά είναι δικαιολογίες της αδερφούλας μου,απλά αισθάνεται πως την λυπούνται και κάτι τέτοιο της είναι ανυπόφορο!
Προσωπικά,σκασίλα μου αν φοράνε μαύρα ή φωσοριζέ κίτρινα και ροζ!Εγώ είμαι νεκρός δεν μου κάνουν αίσθηση οι ενδυματολογικές τους επιλογές!Ξέρω πως με αγαπούσαν και θα με αγαπούν για πάντα και ρε διάολε είκοσι δυο χρόνια τους έκανα τη ζωή πατίνι,δεν γίνεται να με ξεχάσουν ακόμα και αν το επιθυμούν!
Όμως για να επιστρέψουμε στο θέμα μας και εγώ εγκρίνω την τοποθέτηση των μαύρων ρούχων τους στη ντουλάπα,έχω βαρεθεί κάθε φορά που τους επισκέπτομαι να τους βλέπω με το ίδιο χρώμα!
KAMU SEDANG MEMBACA
Μέσα από τα μάτια του
NonfiksiΜια από τις εβδομαδιαίες σαββατιάτικες επισκέψεις της Σοφίας στον αδερφό της που θα καθορίσει τη συνέχεια της ζωής της ή το τέλος της!
