Rosi ve Cammie'yle geçen zamanlarımdan bahsedeyim. Onları güldürmeyi onlarla beraber gülmeyi seviyorum. Birbirimizin üzgün olduğunu gözümüze bakarak anlıyoruz. Hemen dökül diyoruz. İnsanın böyle dostlar bulması cidden zor. Ama onların bile bilmediği bir yanım var. Kimsenin bilmediği, o gün beni gören kimsenin. O gün diye bahsettiğim canımı aldıkları gün. Tedy'nin gideceği gün. O gün beni görenler ertesi günde, bir hafta sonrada, bir ay sonrada, bir yıl sonrada yani kavuşana kadar her gün ağlayacağımı tahmin edebileceklerini sanmıyorum. Beni ağlarken en çok gören kişi Tedy. Bir keresinde bizde kalmıştı. Sabahlamak için zor duruyorduk. Sonra dertleşmeye başladık. Aşırı derecede çok ağladık. Göz kapaklarımız şişti. Sonra halimize bakıp güldük. Sonra müzik açtık. Hem biz söyledik, hem eğlendik. Sonra sabah olduğunda zorla uyuduk. Çok güzel günlerdi be ! Hiç aklımdan çıkmıyor. Ona aklımdan çıkmıyorsun dediğimde sende benim dedi. Canım acıyor benim ve onunda. Yapacak hiçbirşeyimiz yok. Aslında var ama mucize olamayacağı için yok sayılır. Sınavlar da yaklaşıyor. Havalar da soğudu! Bu odada yanlız durup canımın acımasını izlemekten de bıktım. Artık bu oda bu duvarlar benim dert ortağım oldu. Kulaklıklarım telefonum kitabım defterim ve kalemim. Bunlar birleşince kendimi iyi hissediyorum. En azından yanlız olduğumu biliyorum. Yazıyorum, son ses müzik açıyorum, ağlıyorum, hayal kuruyorum. Dua ediyorum. Allahım sen bana Tedy'i ver diye.
Sınavlar başlamadan bir hafta önce çalışmaya başladım. Yarın için kızlarla plan yaptık. Sirke gideceğiz. Sonra da göletin manzarasında oturacağız. Bugün resim kursu vardı. Resim kursunu çok seviyorum. Eve biraz daha geç geliyorum. Biraz daha gülüyorum, insanları biraz daha güldürüyorum. Yanlız kalmıyorum. Evde de yanlız kalmayı kendim tercih ediyorum. Demiştim ya ben inatçı bir kızım diye dertlerimden kaçmıyorum, onlarla yüzleşiyorum. Ve yanlız kaldığımda daha çok canım yanıyor. Nasıl anlatsam.. Immm yani Rosi'lerle olduğumda bir yere uzun süre bakınca onlar birşeyler söylüyorlar dikkatim dağılıyor. Ama odamdayken ve kulaklığımlayken sonuna kadar gerçeklerle savaşıyorum. Tedy olmadıkça her gün bu savaşta yeniliyorum. Her gün biraz daha bitiyorum. Bir insanın alıştıklarını kaybetmesi kadar kötü birşey olamaz galiba. Kalabalık aile ortamına alışmışken birden bakıyorum ki evde annem babam ve benden başka kimse kalmamış. Rosi ve Cammie'nin ablaları arayıp soruyorlarmış. Bi yandan Tedy hiç aklımdan çıkmıyor. Bi yandan aklımda soru işaretleri var. Dersler, aile derken sıkıntılarımız çok fazla.
