Mavi'nin Günlüğü

Önemli Saydığımız Önemsizlikler

Leyla ile mecnun izliyordum geçen. İşsiz olan Yavuz, sihirli bir deynek bulduğunu, onunla diledikleri her şeyi yapabileceklerini söylüyordu sevgilisine. Kör sevgilisine. "Düşünsene, önce senin gözlerini iyileştiririz. Sonra şöyle güzel bir lokanta açarız. Sen kasada durursun, ben de yemekleri yaparım. Çok güzel olmaz mı sevgilim?"...

İçimdeki burukluğu kelimelerle tarif etmek imkansızdı. Bulunduğum konumu, yüzümü, kaşımı, gözümü beğenmezken başka yerlerde başka insanların aynaya bakabilecek, bulutları izleyebilecek, kuşları görebilecek, gökyüzünün derin mavisinde kaybolacak gözleri yoktu.

Dizinin ilerleyen dakikalarında, Erdal bakkal kız hakkında sorular soruyordu. "Doğuştan mı körmüş peki?".. Evet abi diye cevap veriyordu Yavuz. "Doğuştan kör bir kadına aşık oldum."

Düşünemiyorum bundan gerisini zaten. Aklım almıyor. Hiçbir şeyin gerçek görüntüsü hakkında hiçbir fikir sahibi olamamak...

Eğer sonradan körseniz belki, işte o zaman hayalinizde canlandırır, hatıralarınızda da olsa saklardınız bu dünyayı.

Ama doğuştan kör bir insana elmanın kırmızı rengini nasıl anlatırdınız ki?

Ya da gökyüzünün maviliğini?

Ya bulutların saf beyazlığını?

Size birisi "mavi" dese, aklınıza binbir çeşit şey gelir, onlarca farklı tonda maviyi, hayatınızın herhangi bir yerindeki rolü gelir belki aklınıza.

Ama onlar için?
Mavi sadece bir hiçliktir. Büyük, kocaman bir hiçlik.

Biz gözlerimizi sımsıkı kapatınca her taraf kapkaranlık olur, körlerin böyle gördüğünü varsayarız dünyayı.

Ama ya o kapkaranlıktaki siyah da, onlar için bir hiçlikse?

Hiçlikse, ne görüyor bu insanlar?
İşte bunları düşünüyorum. Benim iki tane gözüm var, iki tane de kulağım, burnum, ağzım, ayaklarım, kollarım ve duygularım. Eo zaman ben dört dörtlük bir insanım.

Bunlar olduktan sonra insanın şişman ya da zayıf, uzun veya kısa, yakışıklı veya çirkin olmasının ne önemi var?

Hiç bir önemi yok hemde hiç...