En Büyük Umut

Boşluktayım

Boşluktayım hiç bu kadar birisi için umutsuz olmamıştım.

O kadar ulaşılmaz birisini sevdim ki kesinlikle umutsuz vakayım.

Kim bu arayan saat kaç ve ben neden çok yorgunum.
Evet arayan psikopat bir insan olan Hakan. Ne yüzle arıyor bu ? Ne hakkı var aramaya ? Telefonunun hiç susmayacağını anlayıp açıyorum..

"Ne var ?"

"Unutamadın demi beni ?"

"Ne saçmalıyorsun sen ?"

"Numaramı silmediğine göre kabul et unutamadın "

"Sen ruh hastasısın biliyorsun demi ? senden başka bu saatte arayan kimse yok bu yüzden olabilir mi ?"

" Sevmek senin için ruh hastası demekse gerçek bir ruh hastasıyım"

"Bak Hakan senden nefret ediyorum ve asla sana geri dönmiycem bunu bir aklına koy artık niye Anlamıyorsun ?"

"Her şey için özür dilerim seni terk ettiğim için bana kızgınsın biliyorum"

"Ben seni terk ettiğim farkındaysan senin davranışlarından nefret ettiğim için sen ilk öncelikle hatanın ne olduğunu bir düşün istersen "

"Tamam işte. ben seni terk etmemişim."

Gerçekten zorluyor bu çocuk. nasıl bir insan bu kadar yüzsüz olabilir?

"İpek,bir cevap ver lütfen ben terk etmemişim işte niye benimle konuşmuyorsun?"

" Ben senden nefret ediyorum. Ya sen nasıl bir insansın ne iğrenç bir adam oldun? Daha hatanın farkında olmadan özür diliyorsu n. Bravo sana beni rahatsız etme yeter çok Yoruldum"

Hiç bir şey söylemesine izin vermeden yüzüne telefonu kapattım. Çok sıkıldım gerçekten her geçen gün bir kez daha nefret ettirebilen birisi Hakan.
Bir hata yaptım ve sonuna kadar pişmanım ...

Neyse benim uyumam lazım.En çaresiz zamanlarda uyurum hep sanki her şey geçecekmiş gibi.

Uyuyamıyorum tabi sinirimi bozan birisi olan Hakan oldukça uykumu kaçırmayı başardı.

Hakan tanıştığımızda böyle birisi değildi. Aslında nasıl tanıştığımızı bile unuttum diyebilirim. Çok kısa bir süre onunla çıkmıştım. Sonra da ayrıldım bütün kızlara yakınlık gösterip mesajlar atıyordu. Benim ondan ayrıldığıma hazmedemedi. Bu yüzden her türlü yüzsüzlüğe başvuran birisi.

Genel olarak konuşmayı seven birisiyim fakat kendime yakın hissetmezsem susma ihtiyacı duyarım. 
Şimdi de nedensiz yere konuşmak istemiyorum..

Şu an çok yalnız hissediyorum. Sanki burası iyi gelmiyor artık.Boşlukta gibiyim. Sanki hiç bir şeyin önemi yok gibi. Uzaklaşmaya ihtiyacım var . Kendime gelebilmek için 2 hafta yeterli bunu bugün ailemle paylaşmalıyım.

"Evet anne sadece 2 hafta çok değil."

"Nerden aklına geldi ? İpek sen bir yerlere gitmek isteyen bir çocukta değilsin ki, bu karara varmana neden olan ne ? "

"Anne hiç bir şey yok sadece tatile çıkmak istiyorum"

"Peki, ama bunu babanla konuşmalıyız"

"Canımsın sen annem benimmm. biliyordum beni anlayacağını"

Annemm canımın içi beni hep anlardı . benim en büyük destekçim. Benim yaşama sebebim. Annem hep bana arkadaş olmuştur. Her zaman derdimi dinler. Ben ondan hiçbir şey saklamam konuştuğum erkek arkadaşlarımı bile bilir.  benim mükemmelim Sultanımmm benim.

Bir iki gündür telefonumu kapatıyorum. Hakan aramasın diye tabi ulaşılmakta istemiyorum. Bazen böyleydim işte kendi kabuğuma çekiliyordum . Uzun uzun düşünürdüm...

Bugün onu düşünüyorum her zamanki gibi ne var ki sanki bu çocukta. Tamam terbiyeli bir çocuk saygılı filan ama bu kadar kendimden geçmemeliyim yine de.

Herkesten saklıyorum onu bazen kendimden bile. O benim ilkim. İlk aşkım...