En Büyük Umut

Zaman Durdu

Ona bakamıyordum bile ama o sadece gülümsüyordu. Bunu yapmasından nefret ediyordum. Cesaretimi toparlayıp konuşmaya başladım.

"Nerden biliyorsun ?"

"Cesaretliyiz birde"

Benimle dalga mı geçiyordu yani? Ben bir şey diyemiyordum. Selim konuşmasına devam etti.

"O kadar belli ediyorsun ki. Tabi birde benim yakışıklı olma durumum var. Hiç bir kız bana karşı koyamaz ki "

"Kendine çok güveniyorsun "

"Kesinlikle"

"Fazla güvenme hayat bu bazen güvenmemek gerekir."

Onu çok seviyordum. Aslında onunla olan ilk konuşmamızdı .Kahkaha attı. Ve konuşmaya başladı.

"Güven olmadan hiç bir şey olmaz"

Ben hiçbir şey diyemiyordum sadece susuyordum.

"İpek biz diye asla bir şey olmayacak "

"Neden?"

Onun gözlerinin içine öyle bir bakıyordum ki gözlerini benden çekip karşı tarafa baktı.

"Çünkü ben kimseyi mutlu edemem.Sempati çok empati yok bende."

"Senin yanında olduğum ,seni her gördüğüm zaman ben hep mutluyum ki"

"Acı çektiremem kimseye "

"Hayır . sen bana acı çektirmiyorsun"

"Sen kendine bile güvenmiyorsun ki . benim özgüveni olmayanlarla işim olmaz."

Gözlerimden yavaş yavaş damlalar süzülüyordu.

"Hem aramızda 7 yaş var. Yani biz olamayız ki ama eğer birisini istiyorsan kardeşimi ayarlıyabilirim. Sen çok güzel bir kızsın sonuçta olmaz mı?"

"Ne diyorsun sen Selim? Ben ...ben seni seviyorum. Senin kardeşinle nasıl çıkarım. Hem aramızdaki yaş engel değil benim için. Ben senin için hayallerimden bile vazgeçerim. "

"İpek hayatı toz pembe görme ben yapamam."

"Nasıl..niye o zaman bana baktın neden bana umut verdin? Benim seni sevdiğimi bile bile neden bana acı çektirdin ?"

Hıçkıra hıçkıra ağlıyordum.Selim yüzüme bile bakmıyordu.

" Ben mi dedim sana aşık ol diye ? Kızlar tarafından ilgi görmek hoşuma gidiyor bu yüzden senin ilgini anlamıyormuş gibi yaptım. "

"Sen .. Sen benim sevgimden ,ilgimden yararlandın bile bile bana acı çektirdin "

"İpek şu haline bir bak kendini toparla neyse konuşmamız bitti . kendine birisini bulur Unutursun "

Bu olanlar gerçek olamazdı değil mi ? Ben onu çok sevdim . bunu bildiği halde beni kullandı mı ?

Kaç saat öylece ağladım hatırlamıyorum. Sanki zaman diye bir kavram yoktu. Zaman benim için durmuştu. Yanıma benim yaşlarımda birisi oturdu.biraz çekingen bir tavrı ile konuşmaya başladı.

"Merhaba buraya oturdum. Fakat istemiyorsanız kalkabilirim."

Hiç bir şey söylemedim. Benim için hiç bir şeyin önemi yoktu.

"Hayat bana en çok hiç kimse için ağlamamayı öğretti. Onu seviyorsun öyle değil mi ?"

Nasıl anlamıştı birisini sevdiğimi ? Yavaşça kafamı kaldırıp yüzüne şaşırmış bir şekilde baktım.

"Kusura bakma kendimi tanıştırmadım . Ben kağan."

"Sen nerden biliyorsun yani birisini sevdiğimi?"