"BİRAZCIK SEN"

BS-4

Elimdeki not kağıdına gözlerimi açabildiğim kadar açarak baktım. Bunu kim bırakmıştı? Bunu bırakanın Barkınla ne alıp veremediği vardı? Not kağıdını üzerimdeki kıyafetin bir yerine tıkıştırdıktan sonra odaya girdim. Barkın bıraktığım şekilde yatıyordu.

"O çocuktan uzak dur!"

Beynimde yankılanan sese engel olamıyordum. Ne demek istiyordu? Ayrıca birinden uzaklaşmak için önce yakınlaşman gerekirdi. Ben Barkınla bu kadar kısa sürede yakınlaşmış mıydım? En azından ondan uzaklaşacak kadar? Ben bunu kaldıramazdım. Sanırım bir daha onun yüzüne bakmayacaktım. Hem o üzülmezdi zaten. Çünkü çevresinde benden daha güzel, daha zengin, daha akıllı kızlar vardı. Hem bu Barkın'dı. Ayrıca tanışalı daha iki hafta olmayan birinden bu kadar zor vazgeçmemeliydim. Masanın üzerinde iki telefon vardı ve ikisi de aynıydı. Birinin kilit açma tuşuna basınca simsiyah ekranla karşılaştım bu kesinlikle Barkın'ın telefonuydu. Diğer telefonun kilit açma tuşuna basınca masmavi bulutlarla karşılaştım. Ben "Ben Elis'in telefonuyum," diye bağıran telefonu aldım. Odadaki küçük dolabı açtım. Bu kıyafetlerle mi çıkmamı bekliyordunuz? Çok ayıp. Dolapta sadece siyah bir tişört ve siyah bir pantolon vardı. Tişörtü alarak kokladım. Evet bu Barkın'ın tişörtüydü. Hemen giydim. Giydiğim bu tişört diz kapağımın bir buçuk karış üstündeydi. Sorun değildi çünkü zaten ben de bu tarz bir kıyafet giydiğim için opak mavi çorabım vardı. Rengarenk vanslarımla harika olmuştum. Karmaşıklıkların içinden doğan düzen olarak not kağıdını ve telefonumu alarak odadan çıktım.

--

"Elis'in kaybetmeyi göze alamayacağı şeyler var!" diye konuştu Yağmur. Benim onları duyduğumu bilmiyorlardı. Sanırım konu ben ve iki haftadır okula gelmeyişimdi. "Bence o zaten bu yüzden kaçıyor," diye ekledi Barkın. "Onları kaybedeceğini biliyor," diye devam etti. "Bunlar konumuz değil. Yani en azından şuan için sadece onu bu durumlara iten şeyin ne olduğu," diye Tarık en mantıklı konuşmayı yaptı. Ben bile neden bu durumdaydım bilmiyordum. Onlar bu konuya girerlerse çıkamazlardı ve ben bu saçma düşünceleri duymak istemiyordum. Gözlerimden istemsizce yaşlar akarken okuldan çıkmaya karar verdim. Onları dinlediğim kapının arkasından hareket ederken kapıya yanlışlıkla tekme attım. Lanet olsun! Barkın beni görmüştü. "İti an çomağı hazırla," diyerek yanıma geldi. Boynumdan tutarak içeri itti. "Çok kibarsın," dedim. "Öyleyimdir," diyerek sandalyeye oturttu beni. Yağmur başladı "Neredeydin? Evde değilmişşin. Okula gelmedin. Hayır gidecek başka evin de yok ki. Neredeydin söylesene?! Kalbime iniyordu geri zekalı. Sen beni öldürecek misin?!" diye bağırmaya. Tarık da hemen hemen aynı şeyleri söyledi. Sonra benim öne eğik başımı kaldırdı Barkın. Hey, diğerleri nereye gitmişleri?! Yüzümü çevirdim. Bana dokunmamalıydı. Artık incinmek istemiyordum. Ona yakınlaşmadan bırakmalıydım. "Sana ne oldu?" Cevap vermedim. Veremezdim zaten. "Benim kafama çamurlu çanta geçiren kız nerede?" Gömdüm. Ben o kızı hastaneye gömdüm Barkın ama sana bunu söyleyemem. "Susacak mısın?" dedi sinirle. Cevap vermedim. Kalkıp kapıyı kilitledikten sonra "Peki şimdi beni dinleyeceksin! Ben ne kadar huzurlu uyumuştum sen yanımdayken. Annem öldüğünden beri ilk defa bu kadar rahat uyumuştum. Sen saçıma dokunurken soyutlanmıştım ben. Kendimi o kadar kaptırmıştım ki masumluğuna yine incindim. Neden gittin? Neden kaçtın? Belki de güvendiğim tek arkadaşımdın sen benim. " Ben oturduğum yerden ağlıyordum, o ise bana hiç acımadan oklarını fırlatıyordu. Ben onu dinlemek istemiyordum ama bir şey unutuyordum o Barkın'dı;

Zengin olmasına rağmen devlet okuluna gelen tek mal.

Gözündeki yalnızlığı bana son damlasına kadar yaşatan insan.

Tanışalı az bir zaman olmasına rağmen farklı bir elektrikle beni kendine bağlayan ukala.

Ve bu dünyada güvendiğim tek erkek.

^^

Veee Elis dökülüyor... :D

Erken gelen bölüm aşkına vote&yorum!!