Cindelella story เจ้าหญิงใจร้าย กับ เจ้าชายเย็นชา

Part 6: หนีออกจากบ้าน!!!

"แฮกๆๆ นี้เทอ เกิดอะไรขึ่น ?" ลอกัสหยุดหอบหายใจแล้วถามขึ่น
"อืม ก้นิดหน่อยน่ะ :)" ฉันยิ้มแห้งๆส่งไปให้ ไม่ต้องการให้เค้าเห็นน้ำตาของฉัน
"อ่ะ" ลอกัสส่งผ้าเช็ดหน้าจองเค้ามาให้ฉัน ก่อนจะก้มมองนาฬิกา สงสัยคงมีธุระมั้ง ฉันจะพูดอะไรต่อดีนะ...
"เอ่อ นี้ ถ้านายมีธุระ รีบไปก้ได้นะ ไม่ต้องห่วงฉันหรอก.."
"มันไม่สำคันหรอก ฉันเป็นห่วงเทอมากกว่า.." งะ งั้นหรอ แหะๆ ฉันก้มหน้า รู้สึกได้ว่าตอนนี้หน้าฉันคงแดงแล้วแน่ๆ ถ้าให้เค้าเห็นว่าฉันเขินเพราะคำพูดของเขาล่ะก้ ชาตินี้คงไม่กล้าเจอหน้าลอกัสอีกเลยแน่ๆ บ้าจิง แล้วฉันจะเขินทำไมเนี้ยยยย -////-

ตื้ดดด ตื้ดดด
"ฮัลโหล"

"เออ มีไรว่ะ กุไม่ว่างคุย แค่นี้นะ"

อุบ๊ระะะะะ แม่เจ้า กู ลอกัสสส แกพูด กู 0-0
( น่าตกใจมากกก-0-//คนเขียน)
ก้ต้องตกใจสิยะ ฉันไม่เคยเห็นเค้าพูดกับเพื่อนๆที่ รร เลยนี้ ปลายสายคือใครกันนะ

"อยากตายไหม!!!?"

เฮือกกก จะ จายเยนนนนน เค้ากลัว เหมือนหมอนี้จะเห็นฉันสะดุ้งเมื่อกี้ เค้าคว้ามือฉันไว้ กดวางสายโทรสับแล้วพาฉันเดินไป
"จะไปไหน?"
"ก้กลับบ้านเทอสิ ฝนจะตกแล้วนะ"
ฉันเงยหน้ามองฟ้า เมฆก้ครึ้มแล้วจิงๆด้วยแหะ แต่ว่าถ้ากลับไปแล้ว นีน่า กับ ยาย่า เห็นว่าฉันมากับลอกัสละก้ บ้านแตกแน่ๆเลย พวกเราเดินมาได้สักพักโดยไม่มีใครพูดอะไร มือของลอกัส...อบอุ่นจังเลยน้าาา ถ้าเขามาสัมพัส เห้ยย เดี๋ยวๆๆๆๆๆ ผิดล่ะๆ ไปคนละเรื่องแล้ววว ถ้าได้จับมือแบบนี้ต่อไปนานๆก้ดีนะ ยังไม่อยากให้ถึงบ้านเลยแหะ
สุดท้ายและท้ายที่สุด เราก้มายืนอยู่หน้าบ้านฉันจนได้...
"ขะ ขอบใจนะ ที่มาส่ง.. งั้นไปล่ะนะ"
ฉันรีบลาเขาแล้วเดินเข้าบ้านทันที รีบขึ่นห้องไปเก็บกระเป๋า แล้วหยิบรูปจากถังขยะขึ่นมาดู พรุ่งนี้มีซ้อมละครแล้วซินะ... แล้วฉันจะเขินทำไมเนี้ยยย บ้าาาาที่สุดดดด

ก็อกๆๆ
"นี้ฉันเอง ลงมาข้างล่างหน่อยสิ!" นีน่าพูดหรือกึ่งตะโกนเข้ามาในห้อง ฉันเก็บรูปนั้นใส่กระเป๋ากระโปงแล้วเดินลงไปข้างล่าง เห็นยาย่าและนีน่านั่งหน้าเครียดกันอยู่ในห้องรับแขกพร้อมกับคุนแม่เลี้ยงที่ยืนดูน้ำหอมราคาแพงที่เพิ่งได้มา?
"เมื่อกี้ ฉันเห็น เทอมากับใคร?" แม่เลี้ยงวางขวดน้ำหอมลงก่อนจะหยิบขวดใหม่ขึ่นมาดู
"ค่ะ ? เอ่อนั้นเพื่อนหนูเองค่ะ"
"อย่ามามั่ว!!! นั้นคือลอกัส ลูกเจ้าของ รร เชียวนะ แถมจะเป็นหนุ่มที่ป๊อปมากๆด้วย!!!" นีน่าเถียงขึ่นมา
"แล้วทำไมคนอย่างเทอถึงไปอยู่กับเขาได้หะ ?!" ยาย่าถามบ้าง
"เอ่อ คือเราเป็นเพื่อนกันหน่ะ ไม่มีไรหรอก"
ฉันตอบปัดไป เพราะไม่อยากให้มีเรื่องวุ่นวายกว่านี้ ที่สำคันไม่อยากเป็นข่าวที่ รร พรุ่งนี้ด้วย
"ฉันไม่อนุยาดให้เทอพบกับเค้าอีก ห้ามคุย ห้ามมองหน้า ห้าม!!!" คุยแม่เลี้ยงพูดขึ่นด้วยสีหน้าจิงจังสุดๆ
"ทำไมล่ะค่ะ!?" ฉันคัดค้านทันที แถมยังขึ่นเสียงอีกตั้งหาก นี้ฉันเป็นอะไรไปนะ แค่บอกว่า โอเค ทุกอย่างก้จบแล้ว หรือว่าฉันยังต้องการเจอเค้าอยู่ ?
"อย่ามาจึ้นเสียงใส่ฉัน!!! ฉันเลี้ยงดูเทอมานะ สำนึกบุญคุณซะบ้าง!!!"
บุญคุณหรอ ? เหอะ
"งั้นหรอค่ะ ที่คุนได้อยู่สบายมีบ้านหลังนี้เพราะเงินที่พ่อหนูทิ้งไว้ให้ไม่ใช่หรอค่ะ!!!!!"

เพี๊ยะ !!!

ความร้อนที่ขึ้นมาบรแก้มข้างซ้าย ใบหน้าของฉันชาขึ่นมาทันที น้ำตาค่อยๆไหลออกมา ฉันรีบวิ่งออกจากบ้านแบบไม่คิดชีวิต ตอนนี้ไม่ต้องการอะไรอีก ฉันก้เป็นแค่เด็กที่ถูกพ่อเอามาทิ้ง พร้อมกับเงินหลายล้านที่ทิ้งไว้ให้ แต่เงินพวกนั้นกลับกลายเป็นเครื่องบำเรอความสุขให้กลับครอบครัวนั้น ไม่ใช่ฉัน!!! คุนพ่อค่ะ ถ้าหนูได้เจอพ่ออีกสักครั้ง หนูอยากจะถามว่า พ่อทิ้งหนูทำไม ? หนุทำอะไรผิดหรอค่ะ? ถึงหนูจะจำหน้าพ่อไม่ได้แต่... แต่ความอบอุ่นของพ่อน่ะ หนูยังจำได้นะค่ะ ถึงแม่ว่ามันจะเลือนลางแต่ว่า หนูคิดถึงพ่อนะค่ะ....
น้ำตาของฉันไหลทะลักออกมาเหมือนสายน้ำ ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหนไม่รู้ ฝนเริ่มตกลงมาเหมือนอยากช่วยฉันร้องไห้ ลอกัส นายอยู่ที่ไหนกันนะ เบล ฉันขอโทดนะ ขอโทดจิงๆ
ฉันทรุดตัวลงกับพื้นข้างถนน ฝนตกลงมาอย่างหนักโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ
"ตอนนี้กี่โมงแล้วนะ?" ฉันพึมพัมกับตัวเองเบาๆ
"สามทุ่ม สี่สิบห้า" จู่ๆก้มีเสียงนึงดังขึ่นจากด้านหน้า ฉันเงยหน้ามองก้พบว่าเป็นผู้ชายหน้าตาดีคนนึงถือร่มมาบังฝนให้ฉัน
"บ้านฉันอยู่แถวนี้ ไปสักหน่อยไหม ?" เค้าถามแต่ยังไม่ทันที่ฉันจะตอบ หมอนั้นคว้ามือฉันแล้วลากไปที่บ้านเค้าทันที... เห้ เดี๋ยวก่อนเซ่

___________________________

ขอบคุนที่ติดตามมาถึงตอนนี้นะค่ะ :)
ตอนนี้เพิ่มตัวละครใหม่เข้าไปยังไงฝากติดตามกันด้วยน้าาา ตอนนี้ยังคิดไรไม่ค่อยออก ถ้าใครมีไอเดียดีๆ เม้นมาได้นะค่ะ ขอบคุนค่าาา 😊😊😊