De Verschoppeling |2|

12. Dum spiro, spero

De volgende ochtend werd Robyn tegelijkertijd met het kraaien van de haan wakker. Ze wreef in haar ogen en kreunde even om het schorre geschreeuw van de haan. Hij mocht dan haar wekker zijn en daarmee goed werk doen – een erg plezierig geluid was het niet. Toen ze helemaal wakker was, kwam ze overeind en klom energiek uit haar bedstee. Ze herinnerde zich dat oma haar lievelingsjurk had uitgewassen, dus ze kon vandaag weer fris en schoon naar haar werk.

Ze zocht de jurk op en liet haar handen even over de donkergroene stof glijden. Ze was blij dat ze deze jurk weer aan kon, want de bruine die ze de afgelopen tijd had gedragen, was helemaal versleten. Plotseling moest ze denken aan die rol blauwe stof die ze al weer tijden geleden gekocht had. Was oma eigenlijk al begonnen aan het naaien van die jurk? Haar hart trok samen toen ze zich herinnerde dat die blauwe kleur precies overeen kwam met Tristans ogen. Ze schudde wild haar hoofd. Daar moest ze nu echt niet meer aandenken, zeker niet na gisteren. Dat was allemaal afgesloten. Voorbij. Klaar.

Tristan behoorde tot het verleden.

Ze beloofde zichzelf dat ze zich niet meer van haar stuk zou laten brengen door hem.

Resoluut liet ze haar hoofd en armen in de jurk glijden. Ze rekte zich uit en verliet haar kamer. Op haar tenen liep ze door de woonkamer en zocht een emmer water om zich mee te wassen. Terwijl ze met haar handen zachtjes het koude water in haar gezicht plensde, keek ze zo nu en dan naar oma's bedstede. Oma leek nog te slapen. Gelukkig. Hopelijk zou het nog even duren voor ze wakker werd. Robyn wist dat oma nog steeds niet helemaal lekker was en gunde haar daarom wat rust.

Nadat ze wat had gegeten, zocht ze haar jas en laarzen op. Ze zakte neer op een stoel en trok voorzichtig haar nieuwe laarzen aan. Haar voet gleed gemakkelijk in de laars en voor haar gevoel baadde ze nu in het zachte bond. Een tevreden grijns kroop om haar mondhoeken – het was lang geleden dat haar voeten zó lekker warm waren geweest. Ze stond op en bekeek ze zichzelf. Haar mondhoeken schoten verder omhoog toen ze zag hoe lelijk de combinatie eigenlijk was: ze had donkere mannenlaarzen aan en een groene jurk met lelijke zakken. Ach, wat maakte het ook uit. Ze had tenminste kleren en dat konden niet alle Eautrasers zeggen.

Opgewekt liep Robyn daarna naar buiten, richting de stallen. De grond was nog steeds een beetje modderig door de gesmolten sneeuw en het miezerde een beetje. Het kon haar echter niets schelen en ze wreef verrukt haar handen over elkaar. Ze had er zin in! Het was heerlijk om weer naar Eautras te gaan en Desmond en Abigail weer te zien.

Ze opende de staldeuren en liep in één rechte lijn door naar de paarden. Toen Maanlicht haar zag naderen, begroette hij haar met een luid gehinnik. Robyn glimlachte. "Jij vindt het ook wel lekker om er weer even uit te zijn, hè." Ze klopte het paard op zijn hals en zocht een zadel op. Nadat ze klaar was met het optuigen van Maanlicht, pakte ze hem bij de teugels en leidde hem naar buiten. Ze wilde juist op de hoge rug van het paard springen, toen ze het zich herinnerde. Oh, ze kon zichzelf wel voor het hoofd slaan!

"Even wachten, kerel!" Robyn maakte haastig haar voet los uit de stijgbeugel en rende op een drafje naar het huis. Ze was met haar domme hoofd de medicijnen voor Abigail vergeten! Ze haastte zich naar binnen en tilde de flesjes met de drankjes op. Koortsachtig schoten haar ogen heen en weer door de wat donkere woonkamer. Waar was haar buidel?

Ze zuchtte diep en zette de flesjes weer terug op de tafel. Waar had oma de buidel gelaten? Ze had hem natuurlijk weken niet gebruikt, dus oma had hem vast ergens opgeborgen. Zo zachtjes mogelijk doorzocht ze de kasten, maar ze kon hem zo gauw niet vinden. Ze sloeg met haar vuist in haar handpalm. Ze had geen tijd nu om verder te zoeken, Desmond zou al lang begonnen zijn aan het bakken van het brood.