De Verschoppeling |2|

1. Eautras

Robyn drukte de hoed wat dichter op haar hoofd, zodat het zonlicht geblokkeerd werd door de brede rand. Ze had een lichte huid en hoewel het buitenleven haar een flinke kleur had geschonken, was ze toch nog bang om te verbranden. Ze rilde als ze terugdacht aan die keren dat oma met yoghurt de pijn verlichtte.

Of in ieder geval... probéérde te verlichten. Ze had de yoghurt er te lang op laten zitten, waardoor die opgedroogd was. Robyn hoorde zichzelf weer schreeuwen van de pijn als ze terugdacht aan dat moment waarop oma de yoghurt van haar wangen rukte.

Ze schudde wild haar hoofd, zodat haar krullen op en neer deinden. Ze had al genoeg pijnlijke dingen meegemaakt, nou moest ze die herinneringen niet weer gaan ophalen. Robyn keek op en bedacht tot haar grote verrassing dat ze al in het dorp was. Enthousiast keek ze om zich heen. Dit dorpje was echt zo leuk. Het was een oud western dorpje, met gezellige winkeltjes en cafeetjes. Heerlijke geuren drongen Robyns neusgaten in toen ze een pittoresk restaurantje passeerde. Het was het enige restaurant in het dorp en iedereen hield er van. Het restaurant werd beheerd door een typisch hartelijk echtpaar. Ze konden beiden ontzettend goed koken en deden alles zelf in het restaurant.

Ja, elke keer als Robyn de kans kreeg, ging ze naar het dorp. Alleen de naam al zorgde voor plezierige rillingen over haar rug. Soms zei ze heel willekeurig die naam; gewoon omdat die zo lekker op de tong lag. Eautras. Eautras. Het was gewoon een leuk woord. En door de uitspraak waande Robyn zich soms in het buitenland. Vaak werd het zo heerlijk zangerig uitgesproken, als: ootrá.

Ze liep de hoofdstraat door en kwam uiteindelijk bij de kruidenier. Houten kisten gevuld met groenten en fruit stonden opgestapeld voor het grote raam. De luiken van het raam waren zoals altijd opengeklapt en waren fel rood geschilderd. Door het raam kon je de toonbank zien, die tevens als vensterbank diende. De kruidenier, een schriel mannetje, steunde met zijn ellebogen op de toonbank en keek uit het raam. Toen hij Robyn zag, begon hij enthousiast te zwaaien. "Ha, dochter van grootmoeder Duncan!"

Misschien denk je nu... waarom noemt die man haar oma 'grootmoeder Duncan'? Nou, dat is best een beetje logisch. Kijk, ze is natuurlijk een oma. Ze is een oude, gezellige vrouw met grijs haar en rimpeltjes. Ze is nog heel kwiek en wijs en weet de meest bizarre drankjes te maken van kruiden uit de natuur. Als één van de dorpelingen ziek is, gaan ze vaak eerst naar oma toe om advies.

Daar komt bij dat de dorpelingen niet haar echte voornaam weten – ze was nu eenmaal wel van adel en erg mysterieus – en om nou mevrouw Duncan te zeggen, is ook zo afstandelijk. 'Oma' was weer veel te familiair, en dus werd het grootmoeder Duncan. Robyn vond het wel leuk dat haar oma zo'n aanzien had. Dit was toch een veel betere populariteit – voor zo ver je het zo kon noemen – dan die haar vader had? Haar vader werd gevreesd. Grootmoeder werd bijna aanbeden.

Robyn liep de kruidenierszaak binnen en groette de kruidenier vriendelijk. De man glimlachte zijn tanden bloot. "Leuk dat je er weer bent."

"Tja, ik moet boodschappen doen, hè."

"Jammer," zei de man spijtig. "Nu jij er bent, zien we grootmoeder niet meer zo vaak."

Robyn kreeg een kleur. "Sorry."

Toen begreep de kruidenier dat wat hij had gezegd, niet zo aardig was naar Robyn toe. Hij sloeg zijn hand voor zijn mond. "Oh sorry, meisje! Ik bedoel... Nou ja, misschien is het maar goed ook dat jij de boodschappen doet. Grootmoeder is per slot van rekening al oud."

Robyn knikte. "Het is nog een flink eind wandelen, ja. De heenweg gaat nog wel, maar de terugweg heb ik natuurlijk alle boodschappen bij me. Dat zou best zwaar zijn voor oma."

De kruidenier knikte peinzend. "Dat is waar. Grootmoeder wordt oud. En we zijn allemaal blij dat jij er nu bent, hoor. Nu kan je haar goed helpen op haar oude dag. En je bent een lief meisje. Iedereen in het dorp mag je, en dat terwijl ze vaak nogal sceptisch zijn tegenover nieuwkomers."