Küçük Adam

Yıkım Topu

Hani böyle bazı anlar vardır. Sizin için yaşam durur. Nefes alamaz, konuşamazsınız. Kanınız çekilir. Karmaşık duygular içinde olursunuz. Şuan tam anlamıyla öyleydim. Hemen dibimdeki Damla beni karmaşaya sürüklüyordu. Kokusunu içime çekmek istedim lakin yapamadım nefes alamadım, hareket edemedim. O da nefesini hissedebileceğim kadar yakınımda hareketsiz duruyodu. Tam, tam gözlerimin içine bakıyordu. Gözlerim dudaklarına kaydı. Gözüm bir defa gözü ve dudağı arasında oynadı. İçim titredi o an. O gözlerinde çözemediğim bir ifadeyle beni izliyodu. Tam dudaklarına değecekken aklıma Demir geldi ve kafamı geri çevirdim. İşte tam o sırada dudaklarımı birbirine sürttü. Titrek sesiyle alel acele 'ben kahvaltı hazırliyim' dedi kapıyı çekip gitti. Bense o anın şokuyla orda öylece kaldım.

Yaklaşık bir 10 dakika amaçsızca tavana baktım biraz önce olanlar gerçek miydi yoksa tatlı bir hayal miydi anlamaya çalışıyordum. Sessizliğimi bozan Ecrem'in kahkahaları oldu sanırım uyanmışlardı ve birazdan benim odayı basacaklarından emindim. Yavaşca başımı yastığımdan kaldırıp terliklerimi geçirdim ayağıma, sıyrılmış pantolonumu aşağıya indirdim. Karnımdan gelen 'Ben açım' sesleri beni mutfağa sürüklüyordu. Kapımı yavaşça açtım ve odamdan dışarıya çıkar çıkmaz Ecrem ve Devrimle karşılaştım.

'Günaydın bad boy'

'Gönöydön böd böy. Sevimsizler'

Kısa bir atışmadan sonra mutfağa vardım ve Damla'nın hazırladığı eşsiz bir kahvaltıyla karşı karşıya kaldım.

'Tekrar günaydın'

'Günaydın Miraç. Nasılsın?'

'Saol'

Bu kız benimle her konuşmaya çalıştığında kısa cevaplar veriyordum. Elimde değildi ama istemsizce oluyordu. O sıralarda Ecrem ve Devrim, Demir'i uyandırmışlardı. Uykulu uykulu yürütmeye çalışıyorlardı. Ben ise herkes hazır olana kadar sıcak ve ferah bir duş almak istiyordum. Olduğum yerden odamın banyosuna doğru ilerlerken Damla seslendi.

'Nereye?'

'Bir duş alayım'

'Ama kahvaltı hazır hepsi burada olur zaten şimdi'

'Neyse'

Diyerek odama ilerledim. Sanırım ilgi gösteremiyordum ama içimde bu davranışlarımın fazlası vardı. Banyoma varmıştım. İnce tişörtümü çıkarıp pantolonumu soydum. Üstümde bir tek iç çamaşırım kalmıştı ki aynada kendime baktım. Tek elimi yüzümde gezdirdim. Uzun zamandır aynada kendime bakmamıştım. Daha fazla oyalanmadan duşa girdim.

Artık bir şeyler atıştırmak için hazırdım. Masadaki yerimi aldım zaten herkes benden önce oturup ufaktan başlamıştı. Kafamı aniden kaldırdığımda Damla'nın bana baktığı gördüm bu sefer benden önce bana bakıyordu bu beni mutlu etti sanırım kendimi iyi hissettim. Ona tatlı bir tebessümde bulunarak kaşar peynirimi yemeye devam ettim.

'Herşey için teşekkür ederim.' diyerek ortaya laf attı Damla.

Ecrem ona 'Ne demek canım' diyerek karşılık verdi.

Demir ağzındaki lokmayı çabucak çiğneyerek bir şeyler söylemeye çalışıyordu.

'Haydi Damla kahvaltını yapta çıkalım'

'Tamam canım'

'Erken değil mi? Siz bilirsiniz yine de'

'Yok Miraç saol herşey için gidelim'

Böylece sustum. Ne diyeceğimi bilemedim Demir isterse gidebilirdi ama ben Damlayla vakit geçirmek istiyordum. Belki numarasını verebilirdi sormaya çekindim bir an. Onları biraz daha burada tutmak için kafamdan ne yapabilirim diye fikirler yazmaya başladım. Film izleyebilirdik veya hep birlikte sinemaya gidebilirdik. Farklı farklı düşünceler ortaya attım ama ne yapacağımı nasıl davranacağımı bilmiyordum. Ya da bunların hepsiyle beraber Damlayı unutmalıydım abartmıştım sanki sevgilisi var olmaz dedikçe içim ona koşuyordu. Çirkin insanın çirkin hayatı işte, olmamaya meyilliydi herşey imkansıza meyilli. Kocaman bir gökdelenden atlamışta ölmemiş gibiyim.

×İlk fotoğraf Miraç, ikinci fotoğraf Damla×

•Bu bölüm biraz gecikti ve kısa oldu iki gündür hasta olduğumdan dolayı yazamadım. Bir sonraki bölümüde okullar açılmadan yayımlamayı düşünüyorum. Affınızı istiyiyorum, sizi çok seviyorum.