Book II: HOW WE WILL END UP?

Nine

Marahan kong idinilat ang mata ko ng maanigan ko ang nakakasilaw na liwanag ng ilaw. Gamit ang kanan kong kamay ay kinusot ko ang mata ko, iginalaw ko ang kaliwa at naramdaman ang konting kirot. Huminga ako ng malalim, at nalanghap ang pamilyar na amoy ng...hospital.

"How's your feeling?" Napalingon ako sa papasok na Boss ko. Inilibot ko ang tingin sa loob ng kwarto, I feel nauseous.

"I'm fine, just dizzy." Inayos ko ang sarili ko para makaupo ng maayos, inalalayan niya naman ako.

"Do you need water?"

Tumango ako. "Yes please."

Agad siyang kumuha ng tubig sa dispenser at ibinigay sakin ang baso. Nang mahimasmasan ay binigay ko sa kanya.

"Thanks." Tumango lang siya, at umupo sa isang sofa na nakaharap sa kama.

"How long did I sleep?"

"Two days." Aniya at binuklat ang isang newspaper.

"Oh? I thought I took couple of months or a year." Nakangiti kong saad sa sarili.

"And so I thought also, that I flatter you with my reply." Napatingin ako sa kanya sa sinabi niya.

"Anong sabi mo?" I didn't bother to state it in English, alam ko namang naiintindihan niya ako.

"I thought you fainted because of my text message."

Napanganga ako sa kayabangan niya.

"Over confident e?"

"Not really, just saying the truth." Sagot niya, at inilipat ang pahina ng newspaper.  Tumahimik ako, entering the room until sitting on the couch, di man lang siyang nag abalang tumingin sakin.

"Sir Inoue."

"Call me, Mr.Inoue."
Kumunot ang noo ko, he's weird. I thought kapag nanliligaw ang isang lalaki, he can let the girl call him by his first name.

Tumikhim ako. "Mr. Inoue, why are you not looking at me?"

Hindi ko alam saan ko nakuha ang lakas ng loob para tanungin siya ng ganun na lang.

Napatigil siya sa kanyang binabasa at itiniklop ang newspaper. Napalunok ako ng di siya nagsalita agad.

"Isn't it obvious?"

"What's obvious?"

"I'm nervous." Blanko niyang saad at tumingin ng diretso sakin.

Ngumuso ako. "Ba't ka ninerbyos?"

"You."

"Ako?

"Yes."

"Ba't naman?"

"Nosy girl, just let it be."

I crunched up my noise, at napalingon sa pinto ng bumukas iyon. I waited kung sinong papasok, at napatingin sa baba ng makita ko kung sinong papasok.

"Mommy!" Aniya, napangiti ako at pinalapit ko siya dito.

"Come here baby." She smiled at lumapit malapit sa kama ko. Tumayo si Mr.Inoue at kinarga siya at inilgay sa kandungan ko.

I pinch her cheeks lightly at binigyan siya ng mumunting halik sa leeg at pisngi.

She squealed with delight.

"Stop it, mommy!" Humagikhik siya, tumawa naman ako.

"You looks like you're having fun." Napatingin ako kay Mr. Inoue na tinigan kami.

"Oh! Nakamiss lang kasi itong si Elaine." Sinulyapan ko si Elaine na tahimik na nilalaro ang dulo ng buhok ko. She really looks like a doll.

"I almost believe that she's your daughter."

Tumawa ako. "Can't be help, Ate Maria and me are almost look twins."

"Yeah, but that's a good thing."

"What's the good thing?"

"You suits to be a mother of my children."

Nanlaki ang mata ko.

"Are you nuts? Nanliligaw ka pa lang, gusto mo na ako maging ina ng mga anak mo? Grabe, children agad? Hindi madaling umire, Sir!"

"So what? It's better to have back-up plans."

Napailing na lang ako.

"Where's your mama and papa, baby?"

Tumingin si Elaine sakin at isinandal ang sarili.

"Mama is helping someone to have their baby, and papa is volunteering."

Tumango naman ako at hinaplos ang buhok niya, her brown hair really suits her porcelain skin. Para talaga siyang manika. She's already six years old.

"You really like kids don't you?"

Napatingin ako sa kanya at ngumiti. "Yes."

"By the way, I want to ask you."

"Ask me then."

"You're courting me, right?"

"Yes."

"And why are you letting me call you Mr. Inoue?"

He smirk. The smirk, the every girls willing to die for here in Canada. Alam kong hindi siya mahilig ngumiti, but that smirk. If only nandito camera ko and captured that perfect moment at ibenta 'yun, sigurado yayaman talaga ako.

"Obviously, so that I can already call you Mrs. Inoue."

Napa-facepalm ako.

"Don't you remember I told you that I don't like you, two days ago?"

"So?"

"Ang lakas ng fighting spirit mo."

"You just told me you don't like me, it doesn't mean you can't actually like me."

Tumahimik ako,

"I heard that Ate and you are now close friend."

"Yeah."

"Ba't di ko alam?"

"You didn't ask me." My left eye twitch sa sagot niya, mukha pang magkapatid sila dahil sa pareho nilang sagot.

"Ang sabi ni Ate you're courting me few months ago."

"Yes."

"Why didn't you informed me?"

"You're just too dense."

"Or sadyang di mo lang alam kung paano humingi ng permiso sa nililigawan mo?"

He sighs. "It's that what you actually really thinks?"

Tumahimik ako, at iniwas ang tingin ko sakanya. Narinig ko ang papalapit niya yapak sa pwesto ko, pero pinilit ko ang sarili kong di siya tingnan.

"Mommy..." Elaine tug my dress, napatingin ako sa tinuro niya.

I gasps sa nakita ko. JACOB AKI INOUE IS FREAKING KNEELING IN FRONT OF ME.

"Oh God, don't you dare propose to me."

He chuckled. "Silly, I can't propose to you, when I don't know whats your finger size yet."

"You're crazy."

Ngumiti siya. "Don't care, as long this craziness of mine will make you fall in love with me."

Right at the moment, I feel happy. Plain happy. No more than feelings.