Daldan Dala

Belki Moral

Aile denilince zihninizde nasıl bir tablo canlanıyor? Benim hiçbir şey, boş bir tablo. Her zaman söylediğim ve savunduğum bir düşüncedir ki ; eğer bakamayacaksanız, parça parça bir ilişkiniz varsa, yalnızca dağılmamak için bir çocuk doğurduğunuz anda, siz birleşiyorsunuz ve o çocuk paramparça oluyor. Kendinizi kurtarmak için, o insanı mahvediyorsunuz. Yaralarınızı, yükünüzü, acınızın yarısını henüz daha bebekken onun küçük bedenine yüklüyorsunuz. Ona harika bir çocukluk veriyorsunuz fakat kısa bir çocukluk. Çünkü sizin yükleriniz yüzünden onlar çabuk büyümek zorunda kalıyor.

Gün boyunca etrafa mutluluk saçar, neşelidir insanlar ama gece olduğunda, o yatağa girdiğinde kimin ne düşündüğünü, ne acı çektiğini bilemezsiniz. Gözyaşlarını, acılarını dışa vuran insan olduğunu sanmıyorum. Bu benim fikrim. Kimse dışarı vurmaz. Bir an gelir ve insan dolup taşar, işte o zaman dışarıya vurmak, bundan çok daha farklıdır. Ve bu oldukça da acıdır. Ama asla zayıflık değil.

Anne ya da baba kavramlarının kesin bir çerçevesi var mıdır? İnsan, nasıl evet annem ve babam bana yetebildi diyebiliyor? Uzun uzun düşünsemde ben buna evet diyemem. Her ne kadar evet demek istesemde ve neye göre evet diyeceğimi bilmesemde. Hayır yanıtını verirsem de, ikisininde çok üzüleceğini bildiğimden, onların üzülmelerini istemediğim için de hayır yanıtını da veremiyorum, elimde değil. Fakat eğer gerçekçi olursak, biraz paramparça olmuşum.

Bu kadar bencillik yeter. Dünyada neler döndüğünü asla unutmamak ve sürekli kendimize hatırlatmamız gerekir. Bizim için imkansız olan ölüm şekli açlıktan dolayı ölen insanlar varken, hiçbir şeyi dünyanın sonu haline getirmemeliyiz. Bu bir teselli biçimi değil, gerçeklik.

Ee bir de kendimle çelişmemem gerekir. Yazılacak şeyler, çizilecek resimler, çekilecek fotoğraflar mutluluktan, aşktan doğduğu gibi acıdan da doğar. Doğar ve gider diğer insanlara dokunur. Her şey geçiyor. Siz inansanız da, inanmasanız da her şey geçiyor.