Net Alsof Wattys2016

Hoofdstuk 3

LUCAS
Connor Franta als Oleander ˆˆ

Vol verwachting keek ze me aan maar ik kon niet zeggen wat ze wilde. Haar mondhoeken gingen naar beneden en haar ogen verhardde. 'Amber' Probeerde ik nog maar ze gebaarde dat ik stil moest zijn. 'eruit' Haar stem galmde door de ruimte. 'ERUIT!' Zo snel als ik kon liep ik haar kamer uit, verbaasd over hoeveel geluid er uit zo'n fragiel meisje kon komen.

Gek genoeg voelde ik me niet echt verdrietig, of zelfs maar een beetje treurige. Ik voelde me misschien zelfs wel een beetje opgelucht. Ik bedoelde, Amber was mooi en grappig maar dat betekende niet dat ik van haar hield. Dacht ze nou echt dat ik ineens romantisch tegen haar zou doen? Ik had haar niets eens een keer op een date gevraagd.

Ik had een hekel aan dat soort momenten, wanneer ik niks terug wist te zeggen. Dat is mijn zwakte punt. Ik haatte het als er iets gebeurde dat ik niet kon controleren, iets onverwachts. En Amber wist dat en toch moest te het zo nodig proberen. Het was maar goed dat ze me eruit gooide want anders was ik zelf wel gegaan.

Mijn voetstappen en adem vormden het enige geluid dat te horen was in de lege straten. De zon ging langzaam onder en ik dacht dat het maar eens tijd werd naar huis te gaan. Net wanneer ik de goede straat in wilde lopen voelde ik iets tegen me aan botsen. Een jongen met kastanje bruine haren viel op de grond. Zijn herkenbare groene ogen keken me aan en zijn gezicht stond vol angst. 'Kijk de volgende keer uit waar je loopt.' Maar nog voor ik mijn zin kan af maken was hij al verdwenen. Freak

Eenmaal thuis was mijn moeder nergens te vinden. Even als mijn vader, maar dat was geen verrassing. Ik vroeg me af waar ze was. Het was dagen geleden toen mijn moeder voor het laatst uit zichzelf naar buiten was gegaan. Mijn maag knorde dus liep ik naar de keuken om iets te eten te vinden. Je zou denken dat in een huis met zo'n grote keuken in ieder geval wel wat brood zou zijn maar alle kasten waren leeg. Eerst wilde ik mijn honger gevoel gewoon negeren maar uiteindelijk besloot ik maar naar de voorraadkast te gaan waar we eten bewaren voor als er gasten zijn.

Net wanneer ik mijn kom soep uit te magnetron haalde, hoorde ik iemand bij de deur rommelen. Mijn moeder kwam de keuken binnen en het viel me meteen op dat ze er anders uitzag. Haar haar glansde en haar gezicht straalde. 'Je vader neemt me vanavond mee naar een musical' Legde ze uit zonder dat ik haar iets vroeg. Ik was blij voor mijn moeder. Ze verdiende zoveel meer dan mijn vader haar gaf. Snel maakte ik nog wat soep klaar en voor het eerst sinds tijden aten we weer samen.

Als ik de volgende ochtend naar beneden liep is het stil. Bijna te stil. Zachtjes trok ik de deur naar de woonkamer open. Mijn moeder lag weer op de bank. Haar handen over elkaar en haar ogen starend in het niets. 'mam' Zei ik voorzichtig toen ik naast haar ging zitten en mijn armen om haar heen sloeg. In plaats van antwoord te geven trok ze zichzelf dichter tegen me aan, zoute tranen liepen over haar wang. 'Hij heeft me laten zitten.'