Net Alsof Wattys2016

Hoofdstuk 5

LUCAS

Mijn eerste les was kunst, het vreselijkste wat er bestaat. Het werd gegeven door meneer Smeden, een treurige man die ze frustraties over zijn verloren toekomst uitte doormiddel van het vernederen en straffen van zijn leerlingen. Hij was de enige leraar op school die me niet mocht, ik beschuldigde hem er zelfs van dat hij me haatte.

Toen ik de klas binnen kwam waren er nog maar twee plekken over. Een naast Nora, een meisje dat altijd vreselijk naar kattenpis stonk en een naast de nieuwe jongen die er voor had gezorgd dat ik pas zo laat de klas binnen kon komen. Normaal gesproken zou Amber een plekje voor me hebben vrijgehouden, maar sinds we het soort van, niet officieel hadden uitgemaakt leek ze me te haten. Best wel stom eigenlijk als je bedenkt dat zij het tot daar had gebracht. Nu zat ze bij Chanel, wat betekende dat ik of naast Nora of naast de nieuwe jongen moest zitten, beide niet bepaald plezierig.

Terwijl meneer Smeden me een ongeduldige blik toewierp liep ik in de richting van Nora. Haar ogen stonden alsof ze zojuist het beste cadeau van de wereld had gekregen. Ja, serieus, ik zat nog liever naast haar dan naast dat irritante joch.

'stilte!" Begon meneer Smeden ook al was niemand aan het praten. "Vandaag gaan we bezig met een nieuw project. Ieder van jullie krijgt per tweetal een toneelstuk aangewezen. Het is de bedoeling dat jullie het belangrijkste onderwerp voor de klas gaan uitbeelden, dit kan door middel van een muziek of toneel. Jullie moeten een film maken over hoe jullie te werk zijn gegaan en hoe jullie op je idee zijn gekomen, dit moet ook voor de klas worden laten zien." Zijn ogen gleden over de klas tot ze rustte op mij, een gemeen lachje verscheen op zijn lippen.

"Oleander." Zei meneer Smeden en de nieuwe jongen keek op. "Jij gaat samen met Lucas." Zijn glimlach werd nog groter. "Jullie zullen Romeo en Julia uitspelen. De rest gaat met de gene naast zich" Wat vertelde ik je, deze man heeft een gruwelijke hekel aan me.

Onbeweeglijk bleef ik op mijn stoel zitten totdat Oleander naast mij verscheen. "we willen dit beide niet doen dus laten het zo snel mogelijk afmaken. " Begon hij terwijl hij aan mijn arm trok, kippenvel verspreidde zich over mijn lichaam. Snel trok ik mijn arm uit zijn handen en stond op. "mee eens." Snauwde ik.

We wilde net aan het werk gaan toen de bel ging. "Zullen we er dan maar vanmiddag mee beginnen" Zei ik met tegenzin, maar ik moest wel. Zonder minstens en acht zou ik zakken voor dit vak. "Bij jou." En voor ik nog iets terug kon zeggen was hij al weg. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die zo raar is als hij.

De rest van de dag was vreselijk vermoeiend met Jace die steeds maar bleef zeuren en Chantal die haar mond maar niet dicht kon houden over wat voor vreselijke klootzak ik was. Het kwam zelfs bijna zover dat ik de afspraak met Oleander bijna wilde afzeggen.

Toen ik door de gangen naar de uitgang liep zag ik hem staan. Zijn kastanjebruine haar was nog erger in de war en zijn gezicht stond in een ongeduldige frons. "Eindelijk, daar ben je!"riep hij uit terwijl hij begon te lopen. Samen liepen we naar mijn auto en voor ik het wist waren we aan het rijden.

Toen bedacht ik me ineens iets. Mijn moeder lag nu waarschijnlijk dronken op de bank en niemand, zeker niet Oleander mocht daar iets over weten.