Hoofdstuk 8

147 12 2
                                    


OLEANDER

Shit, shit, shit!

Dat was alles wat er in mij hoofd doorging. Ik was te laat. En wel vijf minuten, dat was zeker drie minuten later dan de vorige keer. Maar misschien had ik geluk. Op donderdag was Jo altijd wat later thuis doordat ze dan een afspraak had met Dokter Casten. Zo hard als ik kon rende ik door de straten naar mijn huis.

Het herinnerde me aan toen ik tegen Lucas op botste toen ik ook bijna te laat was. Het was nog een wonder dat hij er niks over had gezegd. Elk ander persoon zou tegen iedereen hebben verteld wat voor freak ik wil niet was of op zijn minst hebben gevraagd wat er aan de hand was. Maar hij was stil gebleven en ik wist niet wat dit betekende. Vond hij me aardig? Ik schudde mijn hoofd terwijl ik de deur van mijn huis bereikte. Het kon hem vast gewoon niks schelen.

Zo zacht als ik kon deed ik de bruine voordeur open. Haar auto was er dan misschien niet, maar je wist maar nooit. Meteen toen ik binnen was en er opgelucht achter kwam dat ze er nog niet was, liep ik de trap op naar de zolder waar mijn kamer zich bevond.

Het was een kleine lege kamer. Ik had er graag iets van posters willen ophangen want elke keer dat ik hier binnen liep, leek het alsof ik de kamer van een vreemde binnen ging. Maar Jo hield niet van troep, zoals zij het noemde. Ze vond dat ik me niet moest hechten aan spullen en daarom had ik er ook niet zo veel. Mijn kamer bestond uit een matras en een raam. De muren waren ongeverfd en mijn kleren lagen op een stapeltje in de hoek. Voorzichtig ging ik op het matras zitten, sinds kort waren er een aantal veren los gekomen en als ik niet voorzichtig was zou ik er 's nachts tijdens slapen last van hebben.

Met mijn hand gleed ik onder mijn kussen en pakte de oude vertrouwde ring. Ik wist niet waar hij vandaan kwam of van wie hij was, maar hij kwam me meteen bekend voor toen ik het voor de eerste keer zag. Jo zal het toch nooit merken met de hoeveelheid sieraden die ze had. Het was vreemd dat ze zo tegen waarde geven aan spullen was terwijl ze er zelf wel zoveel had. Maar ik had nu wel geleerd haar er geen vragen meer over te stellen.

Mijn hand ging meteen naar mijn schouder toen ik aan de herinnering dacht en een onaangename rilling ging over mijn rug. Ik zorgde er altijd voor dat de ring goed verstopt was want ik wist zeker dat ze hem af zou pakken als ze hem zou zien. En dat was niet het enige dat ze zou doen.

De voordeur beneden klapte dicht en ik hoorde Jo door het huis heen schuiven. Snel ging ik naar beneden, ze zal zo wel eten willen hebben. ik groette haar beleefd terwijl ze ongeduldig aan tafel ging zitten en haar laptop startte. Ik pakte de groentes uit de koelkast en begon met het bereiden van een simpele salade waarna ik begon met het bakken van de kip. Het was erg gemakkelijk en daarbij ook erg lekker waardoor dit mijn favoriete eten was om te maken. Net toe ik de kip nog een keer wilde draaien hoorde ik Jo hysterisch lachen en ik draaide me om.

"Jij rotjoch" Zei ze tussen het lachen door. "Dacht je nou echt dat ik zo dom zou zijn? Heb je dan helemaal niks geleerde de vorige keer?!" Niet begrijpend keek ik haar aan. Was ze erachter gekomen dat ik haar ring had gestolen? Met kalme stappen liep ze op me af. Als reflex hield ik mijn armen voor mijn gezicht en dook ik in elkaar van angst. Zonder moeite trok ze een van mijn armen los en sleurde ze me mee naar de deur van de kelder. Mijn hoofd schreeuwde van angst maar er kwam geen geluid meer uit mijn keel. Ik was als versteend.

"vijf minuten te laat" Hoorde haar mompelen terwijl ze nog steeds lachte. Een schok ging door me heen. Hoe wist ze dat? ik had niks gedaan wat ervoor had kunnen gezorgd dat ze erachter zou kunnen komen.

Op het moment dat we de kelder binnen liepen en Jo me naar de oude vrieskist toe trok was mijn hoofd leeg. Ik voelde me net als en pop en ik kon niks doen dan met Jo meelopen. "Erin" En ik deed verdoofd wat ze zei terwijl ik probeerde de angst te negeren.

"ik doe dit alleen omdat ik van je hou."Zei ze voor ze de deur dicht deed.

En de angst nam mijn lichaam over.

Net Alsof Wattys2016Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu