Net Alsof Wattys2016

Hoofdstuk 9

LUCAS

Nadat Oleander weg was gegaan, bleef ik nog even op mijn bed liggen. Die jongen zat vol geheimen. Normaal gesproken had ik mensen al snel door. Het waren als open boeken voor me en de zwakke plekken waren al snel gevonden. Maar Oleander was anders. Zo anders dat ik meer van hem wilde weten. Een rilling ging over mijn rug toen ik dacht aan zijn gezicht zo dichtbij de mijne. Zijn ogen die zoveel leken te zeggen, maar tegelijkertijd ook niks weg gaven. Zijn hand op mijn schouder. Zijn lichaam hopeloos onder dat van mij. Ik schudde mijn hoofd, hoe meer ik eraan dacht hoe zenuwachtiger ik werd. Ik snapte alleen niet waarom.

Mijn maag knorde, dus ging ik naar beneden om iets te eten te maken. Ik wilde net de woonkamer binnen stappen toen ik stemmen hoorde. "Ik kan dit niet meer. Praat met me!" Riep mijn moeder met een gesmoorde stem.

"Laat me gewoon met rust, als jij het niet had gedaan. Als je je gewoon had kunnen inhouden dan..." Zei een mannenstem die bij mijn vader hoorde.

"Het was een ongeluk, we waren dronken. Alsjeblieft Eddie." Mijn moeder klonk alsof ze op het punt stond in huilen uit te barsten.

"Mijn naam is verdomme Edmond."

Ik had er genoeg van. Hoe durfde hij zo tegen haar te praten. Mijn moeder was dan niet de sterkste en de beste moeder, maar ze was mijn moeder. En ze was me dierbaar.

"Een ongeluk?! Zeker net als.." Begon mijn vader, maar ik onderbrak hem door de deur open te doen. Zoals verwacht liep mijn vader het huis uit na het zien van mijn gezicht. Zijn knokkels waren wit weg getrokken en zijn normaal nette, blonde haar stond als een suikerspin op zijn hoofd.

Tranen liepen over mijn moeders wangen en ik liep op haar af om haar te troosten. Maar toen ik mijn armen over haar heen wilde slaan, duwde ze zich van me af. Ik keek haar na toen ze het huis uit ging, achter mijn vader aan.

Spontaan had ik ging honger meer. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik wist dat ik iets had gedaan wat deze familie uit elkaar dreef, maar ik wist niet wat. En dat frustreerde me.
Mijn vader haatte me en ik wist niet hoe ik hem van me kon laten houden. Of er in ieder geval voor kon zorgen dat hij me kon aankijken zonder de vertrouwde afkeurende blik van hem.

Mijn telefoon ging, een onbekend nummer. "hey.. Lucas. Whats upp bro. Ik bedoel, ehm."

Met een frons luisterde ik naar de stem. Het kwam me bekend voor maar ik wist niet neer wie het was. "Wie is dit ook alweer?" Bromde ik in de telefoon.

"Amber" Zei ze met een klein stemmetje

Met een zucht zei ik "Wat moet je Amber."

Ik hoorde dat ze schrok van mijn norse houding maar het kon me eigenlijk niks schelen.

"Ik wilde zeggen dat het me spijt. Ik had het niet zomaar moeten zeggen. En nu moet je ook nog dat project doen met die nieuwe jongen. Allemaal door mij. Het spijt me, maar ik hou echt van je."

"Als je hierom belde kan ik dan ophangen?" Vroeg ik zonder een antwoord te verwachten.

"Ik snap dat het voor jou heel overwelmend is, maar ik beloof je dat je ooit van me zult houden zoals ik van jou hou."

"Doei Amber"

"Hé, wacht. Wat nou als ik er voor zorg dat wij lekker samen dat project kunnen doen. Ik heb ook wel wat ideetjes" Zei ze op een manier die sexy zou moeten zijn.

"Nee dank je." Antwoordde ik. "Ik ben al met Oleander."