Kasada oturan teyzeye gülümseyip, "İyi akşamlar." dedim. Düşüncelerimden kurtulmak istercesine, harflerin egemen olduğu, satırlara gölgelerin düşüp sayfalardaki ruhların uykuya daldığı kitapçıdan dışarı çıktım. Yağmur damlaları birer birer tenimi yakıp geçerken, gülümseyip yavaş yavaş ilerlemeye başladım. Saçlarım yüzüme yapışmaya başlamıştı bile ama ben hiç hızlanmadım. Aksine yağmurun tadını çıkartarak yürüyordum. Eve vardığımda çantamda anahtarı aramaya başladım. Sinirden neredeyse ağlayacaktım, kafamı çantamın içine bile soktum yahu. Yok yok yok. Anahtarım hiçbir yerde yok! Çantamı yere boşalttım ve kaldırıma oturup her şeyi didik didik ettim. Yine bulamayınca acaba kitapçıda mı unuttum diye düşünmeye başladım. Tam o sırada elimi cebime attım ve sevgili anahtarımın sesini işittim. Adeta "Ben buradayım aptal." dercesine bir ses çıkartıyordu. Ya da ben öyle hissediyordum, emin değilim. Sakince ayağa kalktım, anahtarı cebimden çıkardım ve avucumun içine aldım. Bunları o kadar yavaş yapmıştım ki sanki yıllar geçmişti, daha sonra anahtarı yolun karşısına fırlattım. Zili çalıp beklemeye başladım, annem kapıyı açınca konuşmasına fırsat vermeden konuştum;
"Anneciğim çantamı toplar mısın? Kaldırımda biraz dağıldı da. Hah, bir de bana yeni bir anahtar lazım. Teşekkürler."
"Toplarım da... Anahtarına ne oldu kızım?"
"Beni sinir etti ben de onu işten kovdum."
"İzel, ne diyorsun yahu? Hiçbir şey anlamadım."
"Boş ver sen beni anneciğim, konuşuyorum boş boş."
"Evet, boş boş konuşuyorsun anca."
"Anne ya!" dedim gülerek.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YALNIZ
Teen FictionO gün saçlarımı uzatma kararı aldım. Hep kısacık olan saçlarıma o gittikten sonra makas değmedi. Böyleydim ben, diğer kızlar üzüldüğünde saçlarını keserdi ben ise umutlarımı.
