Thoughtful Art

chapter four

Πήγε 12:00..

Δεν μίλησα, έκλεισα τα ματια μου, ανασήκωσα το σωμα μου και ακούμπησα στο προσκέφαλο του κρεβατιού. Αποκοιμήθηκα γρήγορα και τοτε ξεκίνησαν όλα.

Κόκκινα όνειρα, κόκκινα όπως το αίμα που κυλάει στις φλέβες μου. Κόκκινα όνειρα,βαμένα με αίμα. Ουρλιαχτά,μετα σιωπή. Μέσα στο κοκκινο δωμάτιο άφησα την αθωότητα μου. Απόφαση μου... Τα κόκκινα όνειρα θα με στοιχειώνουν για πάντα. Όνειρα που θα ήθελα να μην είναι αληθινά. Αλλά παντα μπέρδευα την πραγματικότητα με το όνειρο. Όνειρα που καταστρέφω τον εαυτό μου,περίεργα ουρλιαχτά..

Ξυπνάω ιδρωμένη ή μήπως δεν κοιμήθηκα ποτε;

Στα ματια μου ηταν χαραγμένος ανεξίτηλα ο φόβος. Σηκώθηκα,ήθελα να ξεφύγω για λίγο απο την πρωσοπική μου κόλαση. Κάθισα μπροστά απο το μισάνοιχτο παράθυρο και χάθηκα στις σκέψεις μου καθώς κοιτούσα το απέραντο.

Λιγες ώρες αργότερα τα κόκκινα όνειρα με υποδέχτηκαν ξανά. Η ψυχή μου είχε ματωσει.. δεν άντεχα άλλο είχα βυθιστεί στο χάος. Όλα μαύρα,το μονο που μπορούσα να διακρίνω ηταν μια κόκκινη πόρτα.

Κάθε βράδυ το ίδιο όνειρο..βάδιζα προς την κόκκινη πόρτα. Όσο πιο πολύ πλησίαζα ο πόνος γινόταν όλο ενα και πιο έντονος. Εικόνες του παρελθόντος σκέπαζαν τα παντα γύρο μου και όμως το μαύρο ηταν αδιαπέραστο. Φωνές,κραυγές,Ουρλιαχτά..υπέφερα. Τείνω να ανοίξει την πόρτα και όλα θολώνουν μα δεν μπορώ να ξεφύγω.