Wrong

Hoofdstuk 2

'Boeken op tafel, hoofdstuk zeven, bladzijde honderdvierendertig.' Meneer Broeksma tikt met zijn pen op het bord. Met een zucht laat ik mijn wiskundeboeken op mijn tafel vallen. Meteen krijg ik zijn eerste boze blik van deze les naar me toe geworpen. Ik rol met mijn ogen en open mijn boeken. Als ik de bladzijde in mijn boek heb gevonden laat ik mijn hoofd in mijn handen steunen. 'Nou, je bent nog lekker moe van vrijdag zeker?' Sist Kim, die naast me zit. Ze is en blijft mijn beste vriendin, maar nog steeds is ze boos van vrijdagavond. Ik reageer er maar niet op. De rest van de les staar ik naar buiten, zonder ook maar één woord van meneer Broeksma's saaie les te hebben gehoord verlaat ik na de bel de les. Nog vijf lange lesuren te gaan. Als we met de hele klas door de gang lopen stoot David me aan.  'Lokaal 123, toch?' Ik knik. 'Volgensmij wel, ja.' Volgens bijna al mijn klasgenoten vind David me leuk, daarom reageer ik meestal een beetje kortaf op hem. Ik vind hem gewoon niet leuk maar wil hem geen pijn doen, dus dan besteed ik er maar gewoon niet teveel aandacht aan. Eenmaal aangekomen bij het lokaal loopt iedereen meteen naar binnen. Net op het moment dat de docent Nederlands wil beginnen voel ik mijn mobiel trillen in mijn broekzak, snel steek ik mijn hand op. 'Ja, Juliette?' Vraagt hij geirriteerd. 'Zou ik even naar het toilet mogen?' Zonder zijn antwoord af te wachten sta ik op. 'Natuurlijk.' Hoor ik hem zeggen als ik de deur achter me s luit. Op de gang haal ik mijn mobiel uit mijn zak. 1 gemiste oproep, 1 whatsapp bericht. Van Dave. Als ik zijn naam lees op het scherm van mijn telefoon begint mijn hart sneller te kloppen. Hij is me dus niet vergeten! Snel open ik het whatsappje.

He,

Je neemt niet op dus moet het maar zo!

Vanavond bij het electriciteitskastje bij het spoor? 20:30?

Het is misschien niet het meest romantische whatsapp'je ooit maar toch kan ik wel juichen. Snel stuur ik: Is goed, zie je daar! en ik stop mijn telefoon weer terug. Mijn hart klopt snel en ik voel mijn handen zweten, pff wat een suf berichtje eigenlijk.. In gedachte loop ik naar de wc. Daar bekijk ik mezelf in de spiegel. Zou Dave op me vallen of betekende de zoen niks? er is toch niks bijzonders aan mij? Ik ben altijd de suffe van de groep! Ik was mijn handen en loop terug naar het lokaal. Zonder ook maar iets te zeggen over het berichtje ga ik weer naast Kim zitten, zij hoeft hier even helemaal niks van te weten.

Het laatste uur geschiedenis lijkt wel een eeuw te duren. Eindelijk gaat de bel. Als de docent uitgepraat is ruim ik snel mijn spullen op, en loop het lokaal uit, de trap af, naar mijn kluisje. Ik haal mijn jas eruit en kijk nog een keer op mijn telefoon, niks.

Dit was alweer het tweede hoofdstuk van dit boek! Vergeet niet te voten, te commenten en mijn boek te delen!