Messenger/ L.H

19

- Cześć Betty.- słyszę nagle czyjś głos za plecami.

- Cześć...- postanawiam się odwrócić.-... Ashton? Co chcesz?

- Może porozmawiać? 

- O czym?

- Matko Boska, Betty, przestań taka być!- śmieje się i siada obok mnie.

Najpierw patrzy na książkę od biologii, następnie na mnie. 

- Taka, czyli jaka?- uśmiecham się znacząco.

Doskonale wiem o co mu chodzi, po prostu się zgrywam. 

-Przestań zadawać tyle pytań.- mówi i ogląda się za siebie. Pewnie, by zobaczyć jak reagują na to jego koledzy. 

Wzruszam ramionami i ignoruję całkowicie Ashtona. Od początku czytam temat z książki. 

- Nienawidziłem genetyki jak byłem w twoim wieku.

- Ja tam ją lubię, jest interesująca. Może trochę skomplikowana, ale ciekawa.- uśmiecham się i skupiam się na chłopaku.

Irwin patrzy, marszcząc brwi na podręcznik, jakby to był jakiś nieznany obiekt, który został mi podarowany przez kosmitów. 

Nagle rozległ się dźwięk dzwonka na lekcje, idę pod klasę i od razu podchodzę do Nicole. 

Z Hope niestety się już nie odzywam, zaczęła kolegować się z innymi dziewczynami.

Na początku końca zaczęłyśmy coraz mniej ze sobą wychodzić, Hope dzwoniła po mnie kiedy jej chłopak sprawił jej przykrość. Następnym etapem było to, że odzywałyśmy się ze sobą tylko w szkole, a teraz piszemy do siebie wiadomości typu: "co zadane?", "mamy jutro jakiś sprawdzian?", "wyślesz mi lekcje?". Przykre, ale prawdziwe. Pewnie z Nicole będzie tak samo.

Bardzo przeżyłam rozłąkę z Hope. Była moją najlepszą przyjaciółką, spędzałam z nią KAŻDĄ wolą chwilę, a przestałyśmy się kolegować tak nagle, że byłam zszokowana. Była to jakiegoś rodzaju trauma

~~23:37~~

CALUM HOOD ZACZEPIŁ(A) CIĘ.

To są chyba jakieś żarty...

Boże, czym ja Ci zawiniłam?!