Mr. Unexpected

Hoofdstuk 8

Iedereen lacht met me. Ze wijzen naar me. Mevrouw Duchateau komt naar me toe. Ze is wel twee meter groot. "Bijles! Bijles! Bijles!" schreeuwt ze luid. In de achtergrond staat Nathan hard te lachen. Iedereen lacht met hem mee. Ik draai me in paniek om. "Blair! Nina!" roep ik wanhopig. Maar iedereen blijft lachen. Dan zie ik hem staan. Nick leunt tegen de muur en kijkt me uitdagend aan. Ik wring me door de mensenmassa heen en ren naar hem toe. Juist voor ik mijn redder in mijn armen wil sluiten, duwt hij me ruw op de grond. "Ik ken je niet", zegt hij emotieloos. "Wat bedoel je? Ik-ik je bood me nog een drankje aan in de CENA", stotter ik. "SURE!" roept een meisje en ze geeft me een duw. "Hahaha! Jij Nick Zorba ontmoet? Laat me niet lachen. Ik heb vandaag gehoord dat je op bijles moet. Waarschijnlijk kan je het verschil niet eens zien tussen de echte Nick en een fakerd", roept iemand anders. Nick duwt me weer en ik val over een boekentas. Iedereen lacht me uit. Ze lachen harder en harder.

Ik schrik wakker. Ik had een nachtmerrie. Ik ga rechtop zitten in mijn bed. Een paar haartjes plakken tegen mijn voorhoofd van het zweet. Ik kijk op mijn telefoon. Het ding geeft 4:09 aan. Ik zucht en ga terug platliggen.

Het snerpende geluid van de wekker wordt steeds duidelijker wanneer ik langzaam wakker wordt. Ik wrijf de slaap uit mijn ogen en jammer zachtjes in mezelf. Vandaag moet ik met Nathan een afspraak maken voor de bijles. Jakkes. Ik haat hem sinds hij mij vernederde voor de héle school. Niet dat Nick veel beter scoort, ik wacht al 4 dagen op een berichtje van hem. Heb ik dan toch niet zo'n goede indruk gemaakt? Hij leek toch geïnteresseerd te zijn in mij? Of heb ik me dat ingebeeld? Mijn medeleerlingen geloven het alvast niet. Dat is me gisteren duidelijk geworden : op de intussen verwijderde facebookstatus kwamen niet bepaald de reacties die ik had verwacht. Ik draai mijn gezicht in mijn kussen en gil: "Ik haat mijn leven! Mijn hele reputatie is verwoest!" Niet dat ik het écht moeilijk heb hoor. Ik moet gewoon een paar dagen wachten en iedereen is het al vergeten. Denk ik toch...

Eens op school aangekomen voel ik me even een superster. Maar dan niet op de goede manier. Een grote groep meisjes en jongens staat voor mijn kluisje. Als ik me een weg baan door de mensenmenigte, hoor ik een paar keer "kijk, dat is ze" of "aandachtshoer". Ik dacht niet dat het me zoveel pijn ging doen. Langzaam open ik mijn kluisje. Er valt een briefje uit. Er staat een meisje getekend met lang blond krullend haar. Haar mondhoeken staan naar beneden en haar hoofd ziet helemaal rood. In een tekstballonnetje staat in slordige drukletters: "IK BEN GAËLLE GASTILLO DELGADO EN IK WIL AANDACHT!!!!!!" De tranen springen in mijn ogen. Ik probeer een snik te onderdrukken, maar barst even later in tranen uit. "Ach, kijk hoe zielig, ze huilt!" roept een grote blonde jongen en iedereen lacht. Ik scherm met mijn hand mijn gezicht af en ren richting meisjestoiletten. Nina en Blair, die juist van hun kluisje terugkeren, lopen me verschrikt achterna. Ik ga het eerste hokje binnen en draai de deur op slot. Enkele seconden later klopt iemand zachtjes op de deur. "Wat is er aan de hand, Gaëlle? Wat hebben ze tegen je gezegd?" Ik herken de zachte stem van Nina meteen. Ik snik luid en snuit mijn neus. Net wanneer ik wil antwoorden roept een hoge meisjesstem: "Ach, verspil je tijd niet aan dat kind! Het enige waar ze om geeft is hoe ze eruit ziet en hoe mensen over haar denken! Ze geeft niets om anderen!" Ik kijk geschrokken naar het plafond. Een tijdje is het stil. "Ga jij even je lelijke kop in iemand anders zaken steken alsjeblieft?!" Dat was Blair. Een kleine glimlach verschijnt achter mijn tranen. Ik wil "that's ma guurrlll!" roepen maar daarvoor is de situatie nogal ongepast. Ik sta op en open voorzichtig het hokje. Het meisje dat me zonet uitschold loopt net naar buiten. Ik kijk naar Nina en Blair. Ik weet mezelf geen houding te geven dus sla mijn armen maar over elkaar. Nina kijkt me bezorgd aan, maar in Blairs blik merk ik iets anders, ik weet niet wat. "Wat doe je toch allemaal?" Fluistert Nina bijna en ze haalt haar schouders op alsof er met me niets meer aan te vangen valt. Ik sla mijn blik neer. De bel gaat. Blair stapt naar me toe. "Ik zal je altijd verdedigen, dat beloof ik je. Als jij mij belooft om nooit meer zo'n dingen online te zetten om andere situaties op te lossen. Oké?" Zegt ze zacht en legt haar handen op mijn schouders. "Nick heeft echt met me gepraat hoor!  Ik dacht dat ik hiermee de aandacht ging afleiden van de hele Nathan-situatie. Niet dus. Iedereen haat mij nu nóg meer." Blair lacht. "Ik haat je niet, en Nina haat je ook niet. Who else do you need?" Zegt ze terwijl ze met haar vingers knipt. "Je hebt gelijk. I love you babes!" Zeg ik opgelucht. Nina en Blair geven me een nog knuffel waarna ik en Blair samen naar de Franse les vertrekken.

Ik klop drie keer op de houten deur en kijk Blair ongerust aan. De eerste les van onze nieuwe leerkracht en we komen al meteen te laat. De deur gaat open en een jong uitziende man verschijnt in de deuropening. "Qu'est-ce qu'il y a, madames?" vraagt hij. Hij heeft zwart haar, een mooi gebruinde huid en bijna zwarte ogen. Hij is veel groter als mij en zijn getrainde spieren zijn goed zichtbaar in zijn strakke shirt. Wanhopig kijk ik naar Blair, ze is beter in Frans dan ik. "Nous sommes-" Blair stopt abrupt met praten en haar donkere ogen worden groot. Ik kijk haar vragend aan en wend me weer tot de nieuwe leerkracht. Tot mijn verbazing staat ook hij met open mond naar Blair te kijken. Blair heeft altijd al veel succes gehad bij de jongens maar zó snel had ik het niet verwacht. "Monsieur," begin ik, "Ce classe ici, c'est notre classe", probeer ik in gebrekkig Frans en met veel gebaren duidelijk te maken. De leerkracht lijkt zichzelf te herpakken en knikt verward. "Bien sûr. Entrez s.v.p. Je suis Monsieur Devaux. Juul Devaux."