Mr. Unexpected

Hoofdstuk 30

Als Nathan weg is kan ik eindelijk weer normaal ademen. Wat moet hij wel niet van mij denken? Nadat hij zich had verontschuldigd was hij extra vriendelijk tegen me. Ondanks dat ik heel de tijd mijn best aan het doen was om niet te hard te ademen, hem niet aan te raken, hem niet recht in de ogen te kijken enzovoort, kon ik me best goed concentreren op de uitleg die hij aan het doen was. Als het zo blijft gaan zal ik een geweldig examen maken. Misschien kan ik zelfs aan mijn moeder vragen of ik een oefentest kan doen om te bewijzen dat ik alles ken en dan zegt ze hopelijk dat ik geen bijlessen meer moet volgen. Niet dat het zo erg was! Nathan doet echt wel zijn best. Het is gewoon... ik denk dat onze herinneringen aan elkaar ons allebei gewoon iets teveel in de weg zitten. Eigenlijk als ik eerlijk ben ga ik waarschijnlijk geen oefentest vragen aan mijn moeder. De examens zijn al over 2 weken en het aantal bijlessen zal hierdoor ook beperkt blijven waarschijnlijk. Het is daarnaast ook de perfecte gelegenheid om de situatie met Nathan te stabiliseren en misschien kunnen we zelfs vrienden worden.

Ik plof met een zucht neer op mijn bed. Ik lig als een zeester helemaal gespreid op mijn dekbed naar het plafond van mijn kamer te kijken. Opeens krijg ik de drang om heel mijn kamer te veranderen. Bruin en wit zou hier zo mooi staan en als ik mijn bureau en mijn zetel van plaats wissel gaat de kamer veel ruimer lijken.

Meteen spring ik recht van mijn en loop naar beneden. Daar vind ik mijn vader, die gehypnotiseerd naar de televisie aan het kijken is. "Papà, ik heb een idee voor een verandering van mijn kamer!" "Oh, Gaëlle, je liet me verschieten!" Als hij ziet hoe enthousiast ik ben over het idee verschijnt er een lach op zijn gezicht en komen de kraaienpootjes bij zijn ogen tevoorschijn. Hij luistert naar me terwijl ik de nieuwe compositie van mijn meubels uitleg en een beeld probeer te schetsen van de chocoladebruine en crèmekleur die ik in gedachten heb. "Dat is  best een goed idee." Op die moment komt mamà binnen. Ze zet haar handen in haar zij. "Alejandro, ze moet zich nu concentreren op haar wiskunde. Ze heeft helemaal geen tijd om heel die kamer opnieuw in te richten." Papà en ik kijken elkaar aan en hij haalt zijn schouders op. "Dat is waar, Gaëlle. Als we resultaten zien kunnen we nadenken over dit plan." Als mamà zich omdraait, geeft hij mij een knipoog. Ik wist het wel. Hij gaat me absoluut helpen. Ik draai me om naar mamà, die in haar bureau een boek zit te lezen, en roep naar haar: "Mijn bijles ging trouwens supergoed! Als ik nu een test moest afleggen zou ik er met gemak door zijn." Ik hoor van mezelf hoe trots ik klink op mezelf en papà is stilletjes met mij aan het lachen. "Des te beter, Gaëlle!"

Als ik terug op mijn kamer kom, schiet wat Blair tegen me zei tijdens het uitdelen van de rapporten terug in mijn hoofd. Snel stuur ik een sms'je.

Weet je al iets meer over je... Probleempje? X

Niet veel daarna trilt mijn gsm al om aan te geven dat ik een berichtje heb. Ik duik naar de telefoon en zie dan dat het geen antwoord is van Blair.

Ik blijf nog wat langer in Spanje, G. Ik heb echt nood aan een beetje vakantie. Tot over een paar dagen. ❤️ Nick

Ik frons mijn wenkbrauwen. Vakantie nodig? Mijn hart doet een beetje pijn als ik dit zie. Zou ik niet zijn vakantie moeten zijn? Achja, ik gun het hem wel, hij werkt hard en het reizen voor zijn optredens put hem soms helemaal uit. Ik zet mijn zorgen van me af en schrijf hem terug.

Natuurlijk! Geniet er maar van en rust een beetje uit. Je hebt het verdiend. Ik mis je en ik hou van je! X

Ik zie jou ook graag, schoonheid. En ik kijk ernaar uit dat ik je terug zal zien. ❤️

Wat is hij toch een schatje. Nathan zat duidelijk fout toen hij zei dat we in een fase zitten. Ik weet nu toch dat hij in Spanje zit? Stiekem ben ik toch een beetje trots dat ik zijn ongelijk heb bewezen. Het schuldgevoel overvalt me. Opeens zie ik het gezicht van Kamiel voor me. Ik probeer het gewoon te negeren. Dat was één zwakke avond.

Een trilling in de achterzak van mijn broek red me van mijn eigen gedachten. Het is een antwoord van Blair.

Nog steeds niets! Gaëlle ik ben zo bang, ik kan echt niet zwanger zijn. Ik MOET nu een zwangerschapstest hebben, maar ik durf er geen te gaan halen. Ik kan deze stress niet meer aan! HELP ME...

Ik twijfel geen moment aan wat ik terug ga schrijven. Dit is mijn taak, de taak van een beste vriendin.

Ik ga het meteen voor je halen. Ik zie je over een half uur. X

Ik ren de trap af en trek de deur open. "Gaëlle, waar ga je naartoe?" Klinkt het vanuit de bureau. "Ik moet even naar Blair." Voor mijn moeder kan antwoorden trek ik de voordeur achter me dicht. Ik spring op mijn fiets en rijd naar de apotheker.

Het geluk staat aan mijn kant wanneer ik ga betalen want buiten de apothekeres staat er niemand anders in de winkel. Ik houd de reactie van de jonge verkoopster goed in de gaten wanneer ik de zwangerschapstest op de toonbank leg. Ze geeft geen kik. Die mensen zullen daar wel op getraind worden om niemand te veroordelen.
Net wanneer ik naar buiten wil lopen, komt mevrouw Duchateau binnen. Het geluk staat echt aan mijn kant. De apothekeres leek me niet te veroordelen, maar als Duchateau me met een zwangerschapstest zag, zou dat wel een ander verhaal zijn.

8 minuten later kom ik aan bij Blair. Waarom heb ik in mijn snelheid nu niet eraan gedacht om een tas mee te nemen? Nu sta ik hier met het half doorzichtig tasje van de apotheker. Ik stop het onder mijn oksel en druk op de bel. Tot mijn opluchting is het Blair die opendoet. "Kom binnen!" Ik volg haar naar binnen en nadat ze het zakje uit mijn handen heeft getrokken racet ze onmiddellijk naar boven. Ik ga rustig naar haar kamer en wacht geduldig op het bed. Na vier minuten hoor ik een gedempt gilletje uit de badkamer komen. Blair racet naar me met het stikje in haar hand. Ze kijkt me met grote ogen aan.