Mr. Unexpected

Hoofdstuk 27

"Nick! Moet jij niet in Amerika zitten? Wat doe je in godsnaam hier?! Ik heb je zo gemist!" "Ik weet het, schat. Na ons gesprek aan de telefoon gisteren voelde ik me zo schuldig dat je zo weinig van me hoort dat ik besloot om naar hier te vliegen en bij jou te zijn voor de twee vrije dagen dat ik heb." Ik neem zijn schouders vast en kijk hem met een lichtjes openhangende mond aan. "Ben je helemaal naar hier gevlogen voor mij?" Zijn ogen twinkelen.

Ik strijk met de top van mijn nog steeds babyblauw-gelakte nagels over zijn neus. Hij maakt lichte, vertederende cirkeltjes op mijn ontblote dij. Ik woel door zijn dikke pikzwarte haar en merk dat hij naar mijn borsten kijkt. Ik denk dat het nu zo'n 3 uur geleden is dat Nick in mijn kamer opdook. Al 3 uur lang vertelt hij honderduit over zijn tourverhalen met korte zoenpauzes erin verwerkt. Ik lach als hij stottert wanneer hij te snel en te enthousiast iets wil vertellen. Maar vanbinnen ween ik als hij verteld hoe hard hij me miste als hij bij het uitgaan koppeltjes samen zag. Ik wil ook zeggen dat ik hem heb gemist maar mijn angst om mezelf te verraden is te groot. "Wat ben je mooi", fluistert hij in mijn oor. Ik draai flirterig met mijn ogen en geef hem een speelse duw op zijn borstkas. Ik voel dat hij gespierd is. Hij neemt me aan zijn arm vast en trekt me naar zich toe. Mijn haar valt als een gordijntje rond zijn gezicht. Zijn adem gaat als een zachte pepermuntbries over mijn gezicht. Zijn handen kruipen van mijn onderrug naar mijn nek en drukken ruw mijn lippen op de zijne. Onze tongen dansen de meest vurige tango en zijn handen gaan als bezeten over mijn hele lichaam. Hij rol zich bovenop me en drukt zijn lichaam tegen me aan. Zijn vingertoppen zoeken een weg onder mijn topje. Met veel moeite maak ik me los van de innige omhelzing en springt recht. Even kijkt hij mij verbaasd aan maar laat dan teleurgesteld zijn lichaam terug op het spierwitte dekbed vallen. "Ben ik helemaal naar hier gevlogen voor een zeventienjarige die zich als een meid gedraagd die nog nooit een bult in een jongen's broek voelde?" Ik kijk beschaamd naar mijn afgebladerde zwarte nagellak op mijn tenen. "Ik ben er nog niet klaar voor", zeg ik zo normaal mogelijk. Ik had het veel luider en zelfzekerder moeten zeggen. Ik mag tenslotte nog altijd beslissen wat er met mijn lichaam gebeurd. Hevig veert hij recht en begint zijn witte hemd dicht te knopen. "Doe dat nou niet!" Waarschuw ik hem voorzichtig maar smekend. "Als je er klaar voor bent geef je me maar een belletje hoor", zegt hij sarcastisch vriendelijk tegen me voor hij de trap afloopt en in zijn zwarte jeep de oprijlaan afstuift.

5 dagen later en ik heb nog steeds niets van hem gehoord. Hij ook niets van mij. Dat heb ik van mijn moeder, het koppig zijn. Ik weet niet van wie Nick die lelijke eigenschap heeft, maar ik weet wel dat ik het pittig vervelend vind. Gisteren had ik een test van fysica, en dat ging niet goed. Het was alsof de mannetjes in mijn hoofd waar ik al vier dagen lang informatie mee aan het uitwisselen was, ineens besloten het werk neer te leggen. Zomaar omdat ze er geen zin in hadden. Of misschien omdat ze zich bezig houden met het graven in herrineringen. Herinneringen van mij en Kamiel, herrineringen van mij en Nick en zelfs herrineringen van mij en Nathan. Zoveel jongens op zo'n kleine tijd. Ik wist niets meer. Mijn naam. Dat was het enige dat ik met zekerheid kon invullen.

Ik kijk naar de spiegel op het plafond boven mijn bed. Die hong mijn vader daar toen ik 4 was. Toen was ik altijd bang dat hij op me zou vallen terwijl ik sliep. Nu kan ik er uren naar kijken zonder ook maar 1 millimeter te bewegen. Of ook maar 1 zin voor geschiedenis te leren. Ik knipoog even naar mezelf en pak de geschiedeniscursus die naast me ligt. Ik lees de eerste zin in het boek en herlees hem, maar begrijp de inhoud niet. Nick. Zou ik hem een berichtje sturen? Hij zou mij een berichtje moeten sturen. Dat zou hij al moeten gedaan hebben de seconde dat hij een voet buiten dit huis zette. Of tenminste als hij me mistte. Zou hij me missen? Misschien heeft hij het wel gedaan gemaakt zo. Misschien heb ik helemaal geen vriendje meer waarover ik moet piekeren en kan ik nu eindelijk geschiedenis studeren. Met veel moeite draai ik me op mijn buik en druk me op. Mijn telefoon ligt naast mijn bed op de grond. Ik pak hem en tik de code tot vier keer toe in. Twee keer druk ik op de home-knop totdat de vertrouwde Siri-stem me vraagt wat ze moet doen. Zij is wat je noemt een echte vriendin. In tegenstelling tot Nina en Blair. Hun teller staat op 5,5 dagen. Tot nu toe de koplopers. Ik vraag Siri om een berichtje klaar te maken voor Nick. Send message to Mich. Ik rol met mijn ogen. Soms begrijpen we elkaar niet zo goed. Ik open dan maar zelf een nieuw bericht maar stuit op onze conversatie van voor het hele voorval.

Ik mis je ❤

Ik mis jou meer X

Ik kan niet wachten tot ik je weer zie ❤

Je kan je niet voorstellen hoe hard ik uitkijk naar dat moment! X

Hopelijk snel❤

Hopelijk snel. X

Ik stuur kusjes en hij hartjes. Voor ik kamiel kuste, zou het perfect geweest zijn. Dan zou ik nu waarschijnlijk nog aan het nagenieten zijn van wat geweldig zou geweest zijn. Dat wat hij zo graag wou. Wat hij nog steeds wil. Snel typ ik:

We moeten praten. X