Mr. Unexpected

hoofdstuk 31

"Ik ben niet zwanger", zegt Blair opgelucht. Ze ademt zwaar uit en laat haar schouders hangen. "Wat een opluchting! Stel je voor", zeg ik tegen haar met mijn hand op mijn borstkas. Blair laat zich achterover op haar bed vallen. Even lijkt het dat ze in tranen van geluk gaat uitbarsten maar dan grijpt ze haar telefoon van haar kastje. Haar vingers vliegen vliegensvlug over het toetsenbord van de Iphone. Ik zie dat ze een telefoonnummer intikt en besef dat ze waarschijnlijk even het 'goede' nieuws aan Juul wil laten weten. "Ik ga naar huis", fluister ik haar toe, vermits ze al aan het bellen is en geef haar een bemoedigend kneepje in haar been.

Als ik thuiskom en mijn kamer binnenstorm valt mijn mond open van verbazing. Alle meubels in mijn kamer zijn ingepakt met dikke dooorzichtige plastic en de randen van de muren zijn afgeplakt met schilderplakband. Enthousiast klap ik in mijn handen en spring enthousiast op en neer. Snel sprint ik de trap af en loop de tuin is, waar papa samen met de tuinman de haag aan het snoeien is. Als papa de gevaarlijk brullende haagschaar neerlegt en met z'n mouw over zijn bezwete voorhoofd veegt, zie ik mijn kans en vlieg ik op hem af. Vanaf achter sla ik mijn armen om zijn bezwete shirt, maar het kan me niets schelen. Mijn vader lacht diep en ook schud zijn buik vrolijk op en neer. "Te amo, papa", zeg ik enthousiast. "De verf staat in de garage. Van mij moet je geen hulp verwachten, kleintje. Nodig wat mensen uit om je te helpen, dan is het zo klaar", zegt hij terwijl hij de haagschaar weer in zijn handen neemt als teken dat hij verder wil werken. Ik knik en huppel naar de garage.

Een week later lig ik op de harde, koude plastic, die over mijn bed zit, naar mijn kamer te kijken. Nog steeds wit en saai. Nina en Blair hadden het allebei te druk om me te komen helpen en zelf heb ik niet genoeg energie om eraan te beginnen, plus ik zou niet weten hoe je die verdomde verfpotten openkrijgt. Ik schrik als de deurbel gaat maar realiseer me dan meteen dat het dinsdag is en dat Nathan nu voor mijn deur staat, sexy te wezen. Ik kan mezelf wel op de kop slaan, waar moeten we in godsnaam gaan zitten? In de logeerkamer kan het alvast niet, want daar is het om het nog mooi te omschrijven, een stort. De bel gaat nog eens en ik veer recht uit mijn bed. Naar goede gewoonte kijk ik nog even in de spiegel in de hal en besef dat ik geen nieuwe laag make-up heb opgedaan na de douche van eerder. Shit. Ik zucht diep, trek de deur open en zie dat Nathan net van plan was om nog eens te bellen. Betrapt kijkt hij mij aan met grote ogen. "Sorry, ik was muziek aan het luisteren" verzin in ter plekke. "Geeft niets", zegt hij luchtig en schenkt me een hartelijke glimlach. Opgelucht steek ik mijn handen in mijn kontzakken en doe een stap opzij. Als hij me voorbijstapt, laat hij een vlaag van pepermunt en wasmiddel achter. Hij heeft parfum opgespoten voor hij naar me toe kwam, denk ik blij. Ik moet een glimlach onderdrukken als hij zich naar me toe draait. Als hij zijn jeansjasje uitrekt lijkt alles weg in slow-motion te gaan. Zijn gespierde armen onder zijn strakke zwarte shirt spannen zich op als hij zijn jas ophangt. Alsof ik in een trance zit blijf ik naar hem staan kijken en neem elke beweging zucht en beweging van zijn warrige haar in met op. "Alles oké?" Snel draai ik me om en vermijdt ons beide een gênante situatie door de trap op te rennen. Ik hoor dat hij me volgt en ik blijf staan in het deurframe van mijn kamer. Ik heb een idee. Ik kan de verbazing wel van zijn gezicht aflezen, maar ik hou hem nog even langer in spanning. "Ik heb zo wel genoeg van wiskunde", zeg ik terwijl ik probeer mijn trillende stem onder controle te houden. Ik wil namelijk niet té verleidelijk over komen en zo verkeerde signalen gaan geven. Hij kijkt me verbaasd aan en steekt zijn handen diep in zijn broekzakken, wachtend op de onthulling. "Ik wou vragen of je me misschien wou helpen met mij kamer te schilderen?" Vraag in zo lief mogelijk en ik trek mijn wenkbrauwen vragend op. Hij gooit zijn hoofd in zijn nek en klapt in zijn handen. "Ik dacht even dat je me ging vragen om..." Nathan stopt en wuift het vervolg van zijn zin weg. Ik kijk hem nog steeds vragend aan. "Tuurlijk wil ik dat! Als je moeder dat goed vindt natuurlijk. Ik ben toevallig de beste schilder in Antwerpen en wijde omstreken!" Roept hij enthousiast terwijl hij een stap naar voren zet om mijn kamer te aanschouwen. Ik negeer het deel van mijn moeder en knik tevreden. Een golf van opluchtig valt over me heen en ik volg hem naar binnen. "Ik ga een oud t-shirt van mijn vader halen voor je en ik trek zelf ook even iets anders aan, is dat goed?" Vraag ik terwijl ik al naar mijn ouders kamer wandel. "Oké, bedankt!", roept hij me na.