Sensizlikle Tanıştım Ben Bugün

Babamı kaybettim

O gün hastaneden taburcu olacaktım. Annem eşyalarımı toplamaya başlamıstı. Ben hala Umut'un o gün söylediklerini düşünüyordum. Benim yarın kesinlikle okula gitmem lazımdı ama annem kesinlikle yollamazdı. Ama ben bi yolunu bulur giderdim. Hastaneden çıktığımızda hemen kapının önündeki ilk taksiye bindik. Annem" kimdi o çocuk çokta yakışıklı. Baban sevmedi ama olsun ben sevdim." dedi. Anneme dönerek "Sadece arkadaşım beni bayılırken gördü ve hastaneye getirdi." dedim. Annem inanmamış bir tavırla "Bende yedim" dedi. Şuan ona laf anlatamazdım. Aaa ben Efeyi unuttum kesin oda hastaneye gelmiştir. "Anne Efe o gelmedimi" diye sorduğumda "Haa o çocukmu geldi bizim hastaneye geldiğimizde burdaydı. Sen uyanana kadar bekledi. Sonra sen Umut'u yanına çağırınca o da gitti." dedi. Na yaptım ben ya ne kadar üzülmüştür şimdi. Tam elime telefonumu aldım Efeyi arayacaktımki biri aradı. Arayan babamdı.  Umursamaz bir şekilde "Efendim baba" dedim ama gelen ses babamın sesine hiç benzemiyordu. "Efendim ben polis memuru Ali acar babanız kötü bir kaza geçirdi. Şuan ambulansla hastaneye kaldırılıyor. Haber vermek istedim." dediğinde kalbime bir iğne saplandı sanki. Annem "Noldu kızım kötü bişey mi var." dedi. Bende o şaşkınlıkla kekeleye kekeleye biseyler anlatmaya çalıştım. "Ba-ba babam kaza yapmış." Annem bir anda çığlık attı ve ağlamaya başladı. Bana hastaneyi sorduktan sonra hemen taksiciye adresi söyledi. Yol boyunca ağladı. Ama benim içimden ağlamak gelmiyordu. O ban bir kere olsun kızım dememişti. Yanıma gelip benimle ilgilenmemişti ama son günlerde düzeliyordu. Sonunda hastaneye vardık. Annem koşa koşa içeri girdi. Ben ise herzamanki gibi uyuşuk adımlarla içeri giriyordum. Babamı ameliyathaneye almışlardı . Hemşirenin söylediğine göre durumu çok ağırmış. Annem ağlamaktan yorgun düştü. Anlayamıyorum bu adam için neden bu kadar çok ağlıyordu ki . Bi keresinde anneme el kaldırdığını bile görmüştüm. Ama annemin o adama hala kör kütük aşık olduğunu da anlayabiliyordum. Aradan 3 veya 4 saat geçti. Hala bitmemişti ne kadarda uzun sürdü. Sonunda doktorlar çıktı ve "Yaşama şansı ÷20 falan ama bekliycez." dedi. O sırada babamı ordan çıkardılar. Çok kötü gözüküyordu. Heryeri yaraydı yüzü tanınmıycak haldeydi. Onun o halini görünce kendimi tutamadım ve ağlamaya başladım. Ne olursa olsun o benim babamdı. Onu camlı bir odaya koydular ona sadece camın arkasından bakabiliyorduk. Arada sırada ayakta durmakta zorlandığım için annem ayağa kalkmama izin vermedi. Aradan 3 gün geçmişti. Ama babamın durumunda hala bir değişiklik yoktu. Arada bir Umutta yanıma uğruyordu. Şuanda yanımdaydı ama onunla ilgilenemiyordum.
Odadan sesler gelmeye başladı. Önce hemşire geldi ve koşa koşa gidip doktoru çağırdı ben noluyo diye bağırırken doktorlar hemen odaya girdi. Kalp masajı falan yaptılar ama bir süre sonra bıraktılar. Ben bırakmayın diye bağırırken Umut beni zorlukla tutuyordu. Doktor odadan çıkıp "Başınız sağolsun" dedikten sonra yıkıldım. Ne kadar onu sevmesemde o benim babamdı. Kendimi çok kötü hissediyordum. Annem çığlıklar atarak bağırıyordu.
Ertesi gün babamın cenazesi toprağa verilcekti. Annem yarı baygın şekilde 2 kişinin tutmasıyla zor ayakta duruyordu. Bense Aslı ve Efenin yardımıyla ayakta duruyordum. Tabutu getirdiler. Ben hala inanamıyorum onun içindeki benim babammıydı. Gömülceği yere kadar getirdiler. Mezara koydular benim işte o an aklıma dank etti herşey ve bir anda bağırmaya başladım. "Hayır atmayın yapmayın baba bırakma beni ölmemiştir benim babam bidaha bakın nolur atmayın kapatmayın" bitti işte herşey bitti babam gitti. Gelmeyek birdaha. Evet onun varlığını önemsemesemde ya ben onu seviyordum işte güçlü kız pozları veremem artık yoruldum çok seviyordum ben babamı akşamları hep keşke gelsede üstümü örtse diye üstüm açık uyurdum ama o hiçbir zaman gelmezdi. Yinede ben hep onu beklerdim. Ama o gitti artık ben kimi bekliycem.
~
Babamım ölümünün ardından tam 1 ay geçti. Ben 1 aydır psikolojik tedavi görüyorum. Bu hastalığımıda tetikliyo. Sonuçta ne kadar ömrümün kaldığını bilmiyorum. Artık üzülmemeliyim sonuçta onunla bir gün görüşeceğim. 1 aydır okula gitmiyorum Umut'u görmüyorum ama karar verdim yarın gidicem.
Biliyomusunuz babasızlık çok zormuş
O bana babalık yapmadı ama onun evdeki varlığını bile hissetmek huzur veriyodu bana. Onu bidaha görmemek, sesini duyamamak çok zor. Ama bunları geride bırakcam hayat devam ediyor. Annemin durumu benimkinden daha kötü 1 aydır annemlede doğru düzgün konuşmuyoruz.
~
Sonunda uzun bir süre sonra yeniden okuldayım. Ama insanların bana acıyomuş gibi bakmasından nefret ediyorum. Ama alışcağım onlarda alışcaklar. Okulda biraz gezindikten sonra Aslı ve Efeyi gördüm. Çok samimilerdi. Hızlıca yanlarına gittim. Ikisi aynı anda ayağa kalktı ve boynuma sarıldı. Zorda olsa ellerinden kurtuldum. Ve sonra "Bana acımayın!" dedim. Onlarda lafı hemen değiştirdi. Aslı beni hızlıca kolumdan tuttu ve ileriye doğru çekti ve "Kanka Efeyle sevgili olduk bana önceden sana aşık olduğunu ama sonradan bana deliler gibi aşık olduğunu söyledi." dedi.
"Oha inanamıyorum. Çok sevindim."
"Bende çok sevindim. Sana bile söylememiştim ondan hoşlandığımı."
"Yuh ama ya bana niye söylemedin."
"Neyse onu boşverde sen nasılsın."
"İyiyim daha iyi olucam."
"İyi olmalısın hayat devam ediyor. Bu arada Umut sürekli bize seni sordu."
"Gerçektenmi?"
"Evet"
"Benimde senden sakladığım birşey var. Umut beni uzun zamandan beri tajip ediyomuş benden hoşlanıyormuş."
"Oha süper. Sonunda istediğin oldu. Başka erkeğe geçebilirsin."
"Hayır ben onu çok seviyorum o gelip geçici değil."
"Neyse hadi Efenin yanına gidelim."
dedi ve Efenin yanına doğru ilerlemeye başladık o sırada Umut kolumdan çekti. Tam ne oluyo diye düşünürken "Aşkım iyimisin" dedi. Oha çüş biz ne ara sevgili olmuştuk.