Little sis

14. Zwart

Ineens realiseer ik me iets. Hij heeft me naar huis gedaan maar ik heb mijn adres niet gegeven, niet eens aanwijzingen want ik sliep. Ik sta op en begin te panikeren. Ik ijsbeer mijn kamer rond. Was hij wel echt? Hoe wist hij mijn huis zijn? Is hij een stalker? Moet ik de politie bellen? Wie? Wat? Waar? Hoe? Wanneer?  Pannenkoek? Voor mijn ogen word het zwart en ik val neer.

*******

Ik word wakker en ik zie dat ik op de grond lig. Ik probeer me wat recht te zetten maar ik zak door mij armen. Ik lig weer op de grond. Ik probeer me alles weer te herinneren. Ik doe mijn ogen dicht. O ja, ik maakte me waarschijnlijk te veel zorgen om Harry. HARRY! Ik doe mijn ogen wijd open. Ik kijk rond en probeer rustig te blijven. Ik kijk van mijn kast naar de spiegel. Ik kreun, ik zie er niet goed uit. Ik kijk verder, van de spiegel naar mijn bed. Daar zit Harry op. Ik kijk verder, van mijn bed naar de deur. Die staat open. Wacht even, ik kijk terug naar mijn bed.

"Harry" roep ik.

"Rustig blijven, El" zei hij rustig. Ik ben niet rustig, tuurlijk niet. Harry zit op mijn bed, wat komt hij hier doen? Ik sta op, wauw ik kan nog staan, en ik loop naar hem toe. Harry staat op van het bed. Ineens zie ik terug zwart voor mijn ogen. Ik zak ineen, Harry pakt me nog snel op. Daarna ben ik weg, ik ben weer flauwgevallen.

*******

Mijn hoofd bonst, ik heb erge hoofdpijn. Ik wil mijn ogen opendoen maar het lukt niet goed. Na een tijdje probeer ik het weer maar al snel vallen mijn ogen terug dicht. Ik voel dat ik in een bed lig. Auw mijn hoofd doet echt veel pijn. Ik kreun en ik probeer mijn hoofd aan te raken wat aardig lukt.

"Heb je hoofdpijn?" vraagt een stem. Ik doe moeite om te knikken en het lukt niet goed.

"Ok, ik haal wel iets koud voor op je hoofd" zei de stem. Wauw hij heeft me begrepen. Even laten voel ik iets koud op mijn hoofd. Ik trek even bijeen, het doet wat pijn.

"Sorry, ik zal wel rustig deppen." En de koude op mijn hoofd begint deugd te doen. Ik probeer mijn ogen open te doen en het lukt goed. Ik kijk op een muur, een groene. Wacht dit is niet mijn kamer, mijn muren zijn wit. Mijn ogen worden terug zwaar en ze vallen dicht.

"Jongens ga weg, ze krijg haar ogen weer goed open." zegt de stem. Ineens is er veel gerommel in de kamer. Ik denk dat iedereen vlucht omdat ik wakker word. Raar, normaal moeten ze blij zijn.

"Waarom?" zeg ik zachtjes.

"Wat zei je El?" zei de stem. Ah ze kennen me. Ik draai me voorzichtig om want ik weten wie dit is. Het lukt niet echt. Ik voel dat iemand tegoei legt in het bed. Ik open mijn ogen weer. Deze keer vallen ze niet terug dicht. Ik zie een schim. Mijn ogen zijn nog niet aangepast aan het licht. Ik knipper met mijn ogen tot ze gewend zijn aan het licht. Er is een persoon naast me en die glimlacht naar me. Ineens zie ik wie het is.

"Harry?"