Little sis

17. Liegen

POV. El

Ik lig in een kamer en ik kijk rustig rond. Ik schrik al ineens de deur open gaat. Harry staat in de deur opening. Ik ga recht zitten. Harry komt rustig naar het bed en komt zitten met zijn rug naar me toe.

"Harry is er iets?" vraag ik zacht.

Harry schud met zijn hoofd en hij zucht diep. Ik ga rustig naast hem zitten met het deken nog rond me.

"Harry, weet je zeker dat er niets is?" vraag ik aan Harry.

"Nee, nee ik weet het zeker." zucht Harry.

Het blijft even stil. Ik blijf Harry aankijken. Ik geloof hem niet. Hij lijkt iets te verbergen. Er is echt iets met hem. Harry draait zijn hoofd en kijkt mij nu ook aan. Zo zitten we een tijdje, gewoon naar elkaar kijken.

"Hé er is echt niet" glimlacht Harry.

Ik bloos even. Nu besef ik pas dat we elkaar lang hebben aangestaard.

"Je bent schattig als je bloost." zegt Harry.

Ik bloos nog meer en draai snel mijn hoofd weg van Harry. Harry pakt mijn hoofd vast en draait mijn hoofd terug naar hem.

"Niet verstoppen, blozen is schattig." zegt hij.

"Dank je Harry." zeg ik en ik lach naar hem.

Het is weer stil maar geen ongemakkelijke stilte. Ik denk even na. Dat is waar. ik heb een vraag voor Harry. Ik twijfel even maar ik vraag het toch.

"Harry, waar ben ik?"vraag ik.

Harry zijn gezicht staat stil en hij blijft vooruit staren.

"Joehoe Harry ik vraag je wat." zeg ik terwijl ik voor zijn ogen wuif.

Harry kijkt me verschrikt aan. Ik blijf hem aanstaren tot hij antwoord.

"Ik euh ik geen idee?" zegt hij meer vragend.

"Zeker weten dat er niets is? Of wil je niet zeggen waar ik ben?" vraag ik rustig.

"Ik ik aaaarrhhh ik kan niet liegen." roept Harry.

"Rustig Harry, je hoeft niet te liegen. Je mag de waarheid zeggen want ik zie dat je iets verbergt." zeg ik rustig.

"Nee, nee ik moet liegen. Ik mag de waarheid niet spreken" roept hij.

"Harry waarom moet je liegen? is er iets?" vraag ik.

"Ik kan niets zeggen ik ik kan het niet."zegt Harry.

Harry begint te ijsberen en zit met zijn handen in zijn haar.

"Harry, ben ik iets vergeten? Weet ik waarom je niets mag zeggen?"vraag ik.

"Ja, nee, ik.. Ja je bent iets vergeten iets heel belangrijk. Je weet het niet meer maar dat is niet jou schuld. Stomme ouders, hij gaat er kapot van." roept Harry.

Harry is duidelijk gefrustreerd. Alleen waarom zijn mijn ouders stom, wie gaat er kapot? Al die vragen spoken rond in mijn hoofd. Ik beslis het even opzij te zetten en Harry ta kalmeren.

"Harry wees is rustig." zeg ik zacht.

Ik pakt Harry's hand vast en neem hem terug naar het bed. Hij gaat zitten en wordt een beetje rustiger. Ik aai Harry over zijn arm, zo wordt hij rustig.

"Harry, wordt rustig" zeg ik zachtjes.

Hij knikt. Hij is terug rustig en ademt nog een beetje onregelmatig.

"Ik kan het niet El, nee ik kan het niet." zegt Harry fluisterend

Ik geef Harry een knuffel en streel zachtjes over zijn rug.

"Hé het komt wel goed." zeg ik rustig.

Ineens staat Harry op en loopt naar het midden van de kamer.

"Nee echt niet, het komt niet goed. Jij vergeet iets belangrijk en dat komt door je ouders. Kom op herinner dat, het is echt belangrijk. Hij gaat er echt kapot van El. Dus het komt niet goed. Ik zie hem elke dag en hij mist jou erg. En dit komt niet goed want jij herinnert je niets. Ik hoop dat je je ooit alles terug herinnert" roept Harry hard.

Hij schreeuwt zelf. Ik weet niet wat te doen en ik laat hem maar wat doen. Maar is dit mijn schuld? Want ja ik herinner me iets niet en dat komt door mijn ouders. Maar ik weet niet wat. Hierdoor doe ik iemand pijn. Ik doe een jongen pijn want Harry zegt altijd hij. Die jongen mist me. Wie is die jongen.

Ineens gaat de deur open. Er staan 4 jongens. 2 van hun pakken Harry vast en proberen hem te kalmeren. 2 jongen komen naar mij toe. Een blonde en een bruin harige. Ze zijn best mooi en ik herken ze ergens van.

"Kom is hier, heeft Harry je iets verteld?" vraagt de blonde jongen.

"Nee." zeg ik.

"Ok drink dit aub." zegt de blonde jongen en hij geeft me een drankje.

Ik pak het aan en kijk naar hun. Ineens ken ik ze. Dit zijn de jongens van de band waarin Harry zit. One direction. Ik herken ze vanop de foto's die ik heb opgezocht om Harry te herkennen. Ik kijk even naar Harry.

"Gaat het met hem?" vraag ik aan de 2 jongens.

"Ik denk van wel." zegt Naill

Die naam ken ik want hem vind ik de knapste. De 2 jongens die Harry helpen noemen Zayn en Louis. De jongen die nog bij mij staat ken ik zijn naam niet meer. Raar. Normaal ben ik goed in namen.

"Kom op drink maar op." zegt Naill.

Ik doe wat hij zegt en drink het op. Ineens heb ik hoofdpijn en alles draait. Ik word bang.

"HELP" roep ik.

"Shht het komt wel goed, ik blijf bij je." Zegt de jongen van wie ik zijn naam niet ken.

Hij geeft mij een knuffel en aait over zijn rug. Het voelt vertrouwt. Ik herken zijn aanraking maar van waar?

"Sorry dat ik je dit aandoe. Je moet dit gewoon vergeten, net zoals jij mij vergat."

Dat laatste zei hij al fluisterend maar ik had het verstaan. Ben ik hem vergeten? Wie is hij? Is hij de jongen waarover Harry het had? Ik voel een traan op mijn schouder vallen, het is de traan van de jongen. Daarna wordt alles zwart.