Karanlığın Güneşi (Dylena fanfic)

23. Bölüm

''Nefes alıyorsun, yaşıyorsun sanıyorlar; gülümsüyorsun mutlu sanıyorlar; peki öyle değilsen bunları neden yapıyorsun?''

#

Hiçbir zaman hayallerim diğer küçük çocukların sahip oldukları kadar küçük olmadı. Onlar araba isterlerdi, ben anne isterdim. Onlar bisiklet isterlerdi, ben mutlu bir aile isterdim. Hoş onlar zaten bunlara sahiptiler. Herkes sahip olamadıklarını hayal ederdi ve benim küçük ama büyük hayallerim her çocuğun hayali gibi gerçekleşmemişti. Belki de tek ortak kısmı buydu hayallerimizin. Bir köşeye atılması. Ama her hayalimiz gerçekleşseydi, hayal diye bir şey de olmazdı zaten. Yine de benimkilerin gerçek olmasını her şeyden çok isterdim. 

Kimse yanınızda olmadığında düşünmek için daha çok vaktiniz oluyor ve kendinizi düşünmekten alıkoyamıyorsunuz. Bugün parmaklar arkasındaki üçüncü günüm. Geldiğimden beri tek kelime etmedim. Sadece bir köşeye bakıp düşündüm. Ağlamadım. Eğer gittiyse bu onun için iyiydi. Yine de bencilce onu kabusuma dahil etmek istiyordum. Bencildim ama ben daha önce hiçkimseye sahip olmamıştım. Şimdi tek ait hissettiğim kişiyi ölümle bile paylaşamıyordum. Max beni çıkaracağını söylemişti. Ona tek söylediğim ''Mutlu ol'' olmuştu. Ben olamamıştım ve diğer insanların olmasını istiyordum. 

Zaten gidemeyeceğin bir konser için çabalamaktı bu.

Küçükken arkadaşlarım tek tük vardı. Aslında şu an adlarını bile hatırlamıyordum. Dönem ödevlerini birlikte yapmak için evlerine giderdik. Annelerinin onlarla ilgilenmesi yemek pişirmesi, hep gülmesi, adeta evde bir huzur olması. Kaç kez ağlayarak eve dönmüşümdür. Kimse anlam vermemiştir. Sokakta ağlayan bir çocuğu gördüğünüzde ona oyuncağını kaybetmiş ağlıyor gözüyle bakarsınız. Acısını küçümsersiniz. Fakat kimse o çocuğun hiç kazanamamış olduğu ailesi için ağladığını düşünmez. Hadi ama öyle düşündüğünüzü söylemeyin. Biliyoruz ki biz insanlar küçümseyici insanlarız. Küçük çocukların sorunlarının büyük olabileceğine olanak dahi vermeyiz.

Kimseyi kendi evime davet etmezdim. O eve arkadaşım olarak tek giren kişi Dylan'dı. Kimsenin ailemi bilecek kadar yakınım olmasına izin vermezdim. Sonra tüm okul öğrenmişti ve bilirsiniz ben o zaman kendim oldum sanmıştım. Oysa öyle değildi. Hayatım adım gibi üç aşamadan oluşuyordu.   

İlk doğduğumdan itibaren itilip kakılan şansız bir bebek olmak bana ilk adımı vermişti. Selena olduğumu ilk o zaman fark etmiştim. Küçük yaşta büyüyerek.

Babamın tokatından sonra bir de tüm tanıdıklarımın ve gerçeklerin bana tekme atmasından sonra Marie olmuştum. Her şeyin bittiğini sanıp, bir güneş tarafından aydınlanacağıma olanak dahi vermezdim. Okuldaki lakabı karanlık olan çocuğun benim güneşim olacağını asla düşünmezdim.

Son olarak öğrendiğim bilgi beni en çok yaralayan olmuştu. Bu hikayenin karanlığı bendim. Şimdi ise güneşimi kaybetmek üzereydim. 

Bu şekilde Selena Marie Gomez olmuştum. Ya da olmaya başlıyordum.

İşte şimdi buradaydım. Bedensel olarak üç gündür, ruhsal olarak bir ömür boyu yaşadığım yerde. Demir parmaklıkların arkasında. 

Birbirine çarpan metal seslerini duyduğumda bittiğini anladım. Sıra sonunda intikama gelmişti. Beni buradan anında çıkarabilirlerdi. Üç gündür burada olmamın bir anlamı vardı. Güneşimi kaybetmek üzere olmam benim daha karanlığa battığım anlamına gelmezdi. Ya da bu hikayenin bittiğinin. 

''Serbestsin,'' sesini duyunca hiç rahat olmayan yatak demeye şahit isteyen şeyden kalktım ve yürümeye başladım. Tüm kırıklığımı gizleyecek bir öz güvenle. Kimsenin görmediği bir Selena olarak. Max gülümseyerek bana bakarken ona gülümsedim ve elindeki eşyalarımı aldım. 

''Onu buldum,'' dedi. Gözünde hiç görmediğim sinsice bir ton vardı. Max bile intikam almak için bu kadar istekliyse bir şeyler yolundaydı. 

''O zaman onu daha önce hiç karşılaşmadığı bir şekilde vuralım.'' İkimizde kıkırdadık polis merkezinden çıkarken artık asla eski Selena olamayacağımı hissettim. Üç gün içerisinde değişmiştim. Hiç olmadığım kadar. 

''İntikam yolculuğuna atılmadan önce, iki mezar kazın.''  -Konfüçyüs