Έρωτας πέρα από κάθε όριο(βιβλίο 2)

Το κλειδί part 2

Ο Πολ άρχισε να γελάει. Όμως, το γέλιο του ήταν μόνο ένας τρόπος για να καλύψει τον φόβο του, γιατί κακά τα ψέματα, την φοβόταν, ακόμα κι αν δεν ήθελε να το δείχνει προς τα έξω...

Π: Τι θα κάνεις, ε?

D: Φύγε, Πολ, δε θέλεις να μπλέξεις μαζί μου!

Π: Μπα, δεν νομίζω. Θα κάτσω.

D: Ειπ-

Α: Τι συμβαίνει εδώ, είπε μπαίνοντας στο σαλόνι.

Π: Να, εδώ, η Deianeira μου λέει να φύγω.

Α: Και πολύ καλά σου λέει. Ακόμα, εδώ είσαι?

Π: Θα έφευγα αλλά... Αλλά δεν σας συμφέρει.

D: Και γιατί αυτό?

Λ: Να ρωτήσω γιατί του δίνουμε σημασία? Έλεγες ότι θα μου έδειχνες την αίθουσα των κρυστάλλων.

Π: Ω, σημαντική αίθουσα. Καλύτερα να μην σας απασχολώ.
Πηγαίνετε.

Α: Δεν κόβεις την πλάκα, λέω εγώ. Άντε, μη γίνει της τρελής εδώ μέσα!

Π: Ωπα, ρε Alex, τι έγινε? Νευράκια, νευράκια?

Α: Ναι, ρε γτ τραβάς κάνα ζόρι?

Π: Εγώ? Ποτέ! Με προσβάλεις. Εγώ για σένα το λέω. Πρέπει να βλέπουμε τη ζωή με θετική ματιά. Έτσι, λέω εγώ.

D: Και φιλοσοφικός μας βγήκες, Πολ? Και δε σου φαινόταν!

Π: Ε, ναι, τι να κάνουμε έχουμε κρυφά ταλέντα...όπως και μυστικά, είπε με υπονοούμενο.
Το βλέμμα του σιγά σιγά πλανηθηκε μέσα στην αίθουσα και τελικά κατέληξε στα γκρίζα μάτια της Deianeira.

Π: Κάποιος από εδώ πέρα, είπε θεατρικά, σας κρύβει ένα μεγάλο μυστικό.

Α: Ωχ, Πολ, άλλη όρεξη δεν έχεις?! Φτάνει πια με τις βλακειες σου!

Π: Μα, δεν είναι καθόλου βλακειες. Ίσα ίσα, είναι κάτι πολύ σημαντικό.

D: Πολ, σταμάτα να εκτοξεύεις υποψίες και υπονοούμενα για κάποιον που βρίσκεται μέσα σε αυτήν την αίθουσα.

Π: Εγώ? Απλά λέω την αλήθεια.

Α: Σοβαρά? Λες, μωρέ, να λέει την αλήθεια? Α, ναι, ξέχασα. Ποτέ δε λες την αλήθεια, είπε ειρωνικά.

Π: Ε, όχι και ποτέ. Καλά, ίσως πάντα αλλά για πρώτη φορά στα χρονικά λέω την αλήθεια, είπε δήθεν ενοχλημένος.

Α: Α, ναι. Κι εγώ γιατί δε σε πιστεύω, ε?

Π: Τώρα τι θες καβγά? Ε, καβγά?