Έρωτας πέρα από κάθε όριο(βιβλίο 2)

Η Εξαφάνιση της Αρίστια part 1

D: Νομίζω ότι είπαμε αρκετά. Τα υπόλοιπα δεν χρειάζεται να τα ξέρεις προς το παρών...

Σ: Deianeira, γιατί δε μου λες? Τι είναι αυτό που σε απασχολεί τόσο πολύ και δε μου το λες?

D: Σεσίλια, σε περίπτωση που το ξέχασες είμαι η αρχηγός όλων σας. Αυτό σημαίνει ότι όλοι πρέπει να με υπακουτε. Αν λέω ότι δε χρειάζεται να μάθεις κάτι, τότε δε χρειάζεται!

Η Σεσίλια κάρφωσε τη ματιά της στο πάτωμα. Τώρα που το κοιτούσε συνειδητοποίησε ότι δεν το είχε παρατηρήσει ποτέ ξανά. Τα πλακάκια ήταν τετράγωνα με άλλοτε μαύρο και άλλοτε άσπρο χρώμα. Για την ακρίβεια, έμοιαζαν πολύ με σκακιέρα. Η Σεσίλια αναρωτήθηκε γιατί να συνέβαινε αυτό.
Τον τελευταίο καιρό, είχε προσέξει ότι σιγά σιγά άλλαζε. Όταν ήταν στο ορφανοτροφείο ποτέ της δεν πρόσεχε τις μικρές λεπτομέρειες που υπήρχαν ούτε αναρωτιόταν για τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου. Ήταν μια κοπέλα, κατά μία έννοια, εγωιστρια. Δεν σκεφτόταν τι γινόταν στον υπόλοιπο κόσμο, όχι. Το μόνο που σκεφτόταν ήταν οι τέσσερις τοίχοι του ορφανοτροφείου. Δεν ήθελε να βγει από εκεί γιατί,όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, φοβόταν το άγνωστο.

D: Συγγνώμη, Σεσίλια, που σου φώναξα έτσι, είπε μαλακά διακοπτωντας τις σκέψεις της. Απλά μην ανακατεύεσαι. Κάποια πράγματα δεν χρειάζεται να τα ξέρεις, της είπε με την παλιά, συνηθισμένη της φωνή.

Η Deianeira αποχωρισε από το χώρο, ενώ ταυτόχρονα ο Ρόμπερτ εισέβαλε μέσα υπερβολικά ανήσυχος.

Ρ: Σεσίλια, μήπως ξέρεις που είναι η Αρίστ- ,για μισό λεπτό, εσύ τι κάνεις εδώ?

Σ: Γειά και σε σένα, Ρόμπερτ. Μεγάλη ιστορία. Για την ακρίβεια είμαι πολύ ώρα εδώ.

Ρ: Α, καλά. Μήπως, είδες την Αρίστια?

Σ: Όχι. Γιατί τι συνέβη?

Ρ: Μάλλον, τίποτα. Απλά, την πήρα σήμερα τηλέφωνο και ακουγόταν πολύ περίεργη και από τότε δεν έχουμε ξαναμιλήσει.
Σ: Την ξαναπήρες τηλέφωνο?

Ρ: Ναι! Τι σου λέω τόση ώρα?!

Σ: Περίεργο. Εγώ, προσωπικά, έχω να την δω από το συμβούλιο που κάνατε για μένα.

Ρ: Καλά. Σε ευχαριστώ, όπως και να έχει.

Σ: Σίγουρα δεν συμβαίνει κάτι σημαντικό?

Ρ: Σαν τι δηλαδή? Δε νομίζω.
Από τον τόνο της φωνής του, όμως, η Σεσίλια κατάλαβε ότι από μέσα του ανησυχούσε.
Ίσως δεν της έλεγε τίποτα για να μην την στενοχωρήσει, ίσως γιατί ούτε ο ίδιος ήθελε να πιστέψει ότι μπορεί να έπαθε κάτι η Αρίστια.