Έρωτας πέρα από κάθε όριο(βιβλίο 2)

Ρόμπερτ και Αρίστια part 1

Η Αρίστια, η Αlicia και ο Ρόμπερτ επανήλθαν στο Παρόν.
Ο Ρόμπερτ σηκώθηκε από το κρεβάτι του και κατευθυνθηκε πρώτα προς το δωμάτιο της Αρίστια.

Ρ: Είσαι καλά, είπε ανήσυχος.

Αρ: Αχα, του είπε γνεφοντας.

Αl: Καλύτερα να πάμε στην Deianeira και τη Λαβίνια στην αίθουσα των κρυστάλλων για να δούμε αν γύρισαν και οι υπόλοιποι, είπε μπαίνοντας μέσα στο δωμάτιο.

Αρ: Ναι, πάμε.

Οι τρεις τους κατευθυνθηκαν προς την αίθουσα των κρυστάλλων. Χτύπησαν την πόρτα και μπήκαν μέσα.

D: Είστε όλοι καλά?

Ρ: Ναι, μην ανησυχείς, Deianeira.
D: Αρίστια, τι σου συνέβη?

Αρ: Είναι μεγάλη ιστορία. Δεν την είδες στον καθρέπτη?

D: Όχι.

Λ: Εγώ την είδα. Αλλά εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω.

Η Deianeira γύρισε και την κοίταξε.

D: Αυτό σημαίνει ότι ο καθρέφτης σε αποδέχτηκε ως αφέντρα του και μπορείς πλέον να αναλάβεις τα καθήκοντα σου ως κλειδί.

Η Λαβίνια χαμογέλασε. Αν και δεν πολύ κατανοούσε ακόμη αυτήν την έννοια ούτε όλα αυτά που της συνέβαιναν ένα κύμα περηφάνιας και υπευθυνότητας την κατέκλυσε.

Λ: Η Σεσίλια, ρώτησε ανήσυχη επιστρεφοντας στην πραγματικότητα.

Όλοι κοιταχθηκαν μεταξύ τους.

Α: Εμάς ψάχνετε, είπε με ένα ειρωνικό χαμόγελο.

Αl: Αχ, ευτυχώς, είσαι καλά, είπε τρέχοντας στην αγκαλιά του.

Και έπειτα, θυμουμενη ότι δεν ήταν μαζί τραβήχτηκε.

Al: Με συγχωρείς, Σεσίλια. Ξέρω. Είστε μαζί πλέον.

Η Σεσίλια χαμογέλασε.

Σ: Το να ανησυχεί κανείς είναι απόλυτα φυσιολογικό. Δεν περιμένω να τον ξεπεράσεις από τη μία μέρα στην άλλη, είπε γεμάτη καλοσύνη.

Λ: Μερικές φορές, δε σου τη σπάει λίγο που πάντα έχει τον καλό ρόλο της υπόθεσης? Πώς μπορείς να είσαι τόσο υπεράνω?

Όλοι γελάσανε και βγήκαν από το μικρό δωματιακι με τον μεγάλο γαλάζιο καθρέφτη και το γραφείο με τους κρυστάλλους. Έμοιαζε λίγο με το "σπίτι" του Πολ μόνο που αυτό σε γέμιζε με δέος αντί για απέχθεια. Από την πρώτη στιγμή, εκείνο το τόσο μικρό δωμάτιο σε μαγευε. Οι τοίχοι στην απόχρωση του πάγου, το ψηλό ταβάνι σε σχήμα σπηλιάς, ο μεγάλος κρυστάλλινος καθρέπτης- όλα εκεί μέσα ήταν πανέμορφα!