BODY ELECTRIC

2. Bölüm/Sahil

03.06.2012 /02.17/ 

Kapının önüne geldiğimde o saçları gördüm. Hayır gerçekten olmazdı ondan önce çıkmıştım ve benim çıktığımı görmemişti. Belkide zihnim bana oyun oynuyordur. Öğrenmek için adımlarımı kapının önüne çevirdim, yavaşca. Kalın bir sesin beynime açtığı garip delikle kendime geldim "Hoşgeldin güzelim.", ne olduğunu anlamıyorum. Cevap vermedim hatta göz teması bile kurmadım, korkuyordum. Ama dudaklarım da bıraktığı izler; yanıyor,bana emir veriyordu sanki. Anahtarı çıkarırken tıslayarak güldü. "Benden korkuyor musun?". Beklemediğim bir soruydu. "Hayır" şaşırmıştım çünkü korkuyordum ama hiç tereddüt etmeden sağlam bir sesle çıktığı için şanslı hissettim kendimi. Kapıyı açtığımda eve girdim. Ne yazık ki kapıyı kapatırken büyük yeşil gözlere bakmak zorunda kaldım. Garipti. Kendini beğenmiş bir gülümse yerleşti dolgun dudaklarına. İçeri girmek istediğini geldiğimden beri biliyordum. Nasıl önleyeceğim konusunda en ufak bir fikre sahip değilim. Düşünürken büyük bir çift elin belimi sardığını farkettim. Kafamı kaldırıp yüzüne baktım, o gerçekten garipti böyle düşünmemi sağlayan nedenlerden biri de gözlerinin şu an kapalı olmasıydı. Ne düşündüğünü bilmeyi çok isterdim. Bu çocuk psikopat. Ben tekrardan dalmışken boynumda bir ıslaklık hissettim. Sanrım Harry boynumda ki en hassas bölgelerden birini bulmuştu. Dilini iyi kullanmasıyla beraber ağzımın yavaşça açıldığını farkettim. Kayboldum, düşüncülerim benden çok uzaktı ilk defa bir erkekle bu kadar yakın şeyler yaşıyordum. Vücudunun verdiği sıcaklık hissi kaybolmuş düşüncelerimi aramakta olan zihnimi tekrardan ona odaklamama neden oldu. Çekilmek istediğimde dişleriyle emdiği yeri ıssırdı. Gitmemi istemiyordu. Tekrardan emmeye başladı. Ne yapacağım hakkında hiç bir fikre sahip değildim, ittim. Bunun iyi bir fikir olmadığını gözlerindeki öfkeden anladım. Korkuyordum. Dudaklarını yaladı ve konuşmak için araladı "Issırık benden bir hediye bir dahakine daha büyüğünü alırsın." Nasıl bir çukura batmıştım ben? 

Sabah güneşi gözlerimi aralamama neden olduğunda yorganı tekmeleyerek tadilattan sonra güzelleşmiş tuvaletime girip duş için suyu açtım. Duştan sonra kabaran saçlarıma şekil vermekle uğraşırken morluklarla ve ıssırıklarla dolu boynuma ellerimi götürdüm. Dokunmamla acıyan morluklara bakıp kendime acıdım.Denissa annemlerin eve dönmesiyle artık kahvaltıyı hazırlamıyordu ve bu artık nefis omletler yiyemeyeceğim anlamına geliyordu. Üzerimi değiştirip aşağığa indiğimde her şey normaldi. Ne bekliyordum bilmiyorum. Galiba şu piskopat çocukla olanlardan sonra bunlar normaldi. Evimi bilmesi beni korkutuyordu ve nerden bildiğini hakkında bir fikre sahip değilim. Kahvaltı da boynumu kapatması için açık kahve saçlarımı tamemen önüme getirip suratıma sabah gülücüğümü takındım.

Yürürken telefonuma gelen mesaj sesiyle dar pantalonumun cebinden zorla çıkardığımda ekrandaki numaryı tanımadığım için meraklanarak okuduğum mesaj,numaranın sahibin beni tanıdığını düşümeme sebep oldu. "Neredesin? -Hx" evet galiba şu takıntılı çocuk. Harry. Numarısını kaydetip "?" şeklinde bir mesaj attım. Çok geçmeden telefonum titredi. "Beni tanıdığını biliyorum Allie." 

"Evet tanıdım."

"Güzel. Neredesin?"

"Sanane."

"Beni tersleme."

"Tamam."

"Sana neredesin dedim."

"Bende sana seni ilgilendirmez diyorum."

"Beni gerçekten kızdıyorsun Allie"

"Ne yapamam gerekiyor?"

"Bana nerede olduğunu söyle!"

"Sahildeyim."

Nerede olduğumu neden söyledim bilmiyorum ama korkuyordum cidden bu çocuktan korkuyorum. Özellikle dün Denissa onun geçmişinin pek iyi olmadığını söyleyince tekrardan bunu hakedecek ne yaptığımı bilmiyorum diyene düşünmeye başladım. Biri omzuma elini atana kadar.

Hayatın sana oyunlar oynar, bazen gariptir. Onlarla arkadaş olmak istersin ama sana meydan okurlar. Evet öyle insanlarla tanıştım hep ben. Sonra kendime acıdım,ne kadar aptalca. Ve daha sonra farkettim ki ben sadece düşüncelerime hakimim. "Bazen."