When Infinity Comes to End

infinity 9

After 10 years

"Let's all welcome the lady behind the story of 'When Infinity Ends' , Ms. Nami Kei Mercado!" lumabas na ako ng backstage nang tawagin ako ng emcee.

"Good evening Ms. Mercado"

"Good evening"

"Mas maganda ka pala sa personal. Ano masasabi mo dahil sikat ka na dahil sa movie na narelease lately originally na sinulat mo? "

"Uh- I can't imagine na papatok talaga yung na yun. Actually, Pampalipas oras ko lang yun dati then binasa ng mga kaibigan ko sa NY. Tapos naisipan naming ipublish hanggang sa nagulat na lang kami maraming bumili ng book then nagging movie. Sobrang unexpected talaga"

"Really? Ganun lang yun ? haha Ano ba inspirasyon mo para masulat yun? Pwede mo bang ishare para may hint kami?"

"Uhm, half truth yun. Nung sophomore kasi ako nainlove ako sa isang junior. Pogi siya, matalino, dating basketball player din sya nun. Kaso nga lang hindi ako pansining babae nun dahil sa itsura ko. Then yun nagpaganda ako, sumali sa mga activities sa school, nag-aral din ako ng mabuti para mapansin niya ako,"

"Talaga? Ginawa mo lahat? Tapos anong nangyare sa inyong dalawa?"

"Nalaman din niya kaso hindi nagging happy ending hanggang sa nag-aral ako sa Japan tapos nagtransfer ulit sa New York. Hanggang umabot ng 10 years di pa kami nagkikita."

"Ganun ba? Sandali lang Nami may ibibigay kami." May nag abot ng pamilyar na scrapbook sa kanya. At binigay niya yun sakin.

"Naaalala mo pa ba yan?"

"Uh- oo ito yung scrapbook na iniwan sa harap ng bahay namin bago ang flight ko papuntang Japan." Puno yung ng stolen shots ko mula nung firstyear hanggang sa graduation namin. Puro pictures ko yun pero wala man lang nakalagay kung kanino galing ang scrap book na yun.

"Pwede ba nating tawagin ang lalaking may-ari ng scrapbook na yan?"

Pinagmasdan ko kung sino ang lalabas galing sa backstage. Medyo kinakabahan ako na malaman kung sino nga ba siya. Ngunit napatigil ako nang isang lalaking nakasuot ng isang maroon na polo at may dala-dalang bouquet ang unti-unting naglalakad palabas.

"Hiro?!" bigla kong tanong.

"Nami," tawag niya sa pangalan ko at sabay bigay ng bulaklak na hawak niya.

"I-iikaw? Ikaw ang may-ari ng scrapbook?"

"Uhm, actually sya,? Wala siya dito di siya makakapunta." Malungkot niyang sagot.

"Ha? Anong ibig mong sabihin?"

"He's dying, stage 3 cancer and walang nakakaalam kung ilang buwan o araw na lang ang itatagal niya"

"SINO? SINO BA SIYA?" di ko sinasadyang mapataas ang boses ko dahil sa sobrang kaba na aking nararamdaman.

"Si Ren.. nakaconfine siya ngayon sa Hospital ng Dad niya."

Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko sa mga oras na yun. Gusto kong tumakbo palabas at puntahan siya.

"Gusto mo siyang puntahan diba? Ayos lang sige, puntahan mo na siya."

"Thank you" tangi kong nasambit at mabilis na akong lumabas ng gusali na yun.

*** *** ***

H