Zamanda Yolculuk

Güçlerimi keşfediyorum

Sema Hoca her zamanki gibi dersi anlatıyor.Ve sınıfın çoğunluğuda dinlemiyor.Her zamanki gibi...
Normalde bende matematiği dinlerdim ama;şu anda daha önemli işlerim var.Bir kızın hayatını kurtarmak.Nereden başlayacağım ki?Daha adını bile bilmiyorum.Belkide bunu sonra düşünmeliyim.Yani bir kızın hayatını kurtarmak ya da kendimi ailemin söylevlerinden kurtarmak.Hmm.
Bence şu durumda ikinci seçenek daha ağır basıyor.Şu soruyu çözeyim bari.

                    1 dakika sonra

Eh,soru basitti.Acaba sınıf arkadaşlarımda bu soruyu çözmüşmüdür?Etrafıma bakayım.Hayır kimse soruyu çözmemiş,ondan öte kimse dersle bile ilgilenmiyor.Ya gizlice telefondalar ya da kitap okuyorlar.Neyse Hocama haber vereyim.Elimi kaldırıyorum
-Hocam.
-...
Haydaa niye cevap vermiyor?
-Hocam
-...
-İlginç cevap vermiyor.Ve hareket de etmiyor!Etrafıma bakıyorumda belki Hocaya yardım ederler diye ama nafile,onlar da donup kalmış.Elim hala havada.Elimi yavaşça indiriyorum.Ve her şey normale dönüyor.Dersle ilgilenmeyen bir sınıf,bu dersten çıkmak istiyorum,yüzümü yıkamak,burada olan her şeyi unutmak istiyorum.
Ama nafile.Elimi tekrar yukarı kaldırdığımda zaman duruyor.Elimi yumruk yaptığımı fark ediyorum.Buda stresten olsa gerek...

Servisle eve dönüyorum,hava kararmaya başlamış bile.Hayallere dalıyorum.Yaz tatilini görüyorum.Arkadaşlarımı,dostlarımı.Ve bu hayal yerini bir kabusa alıyor.Kapşonlu birisi bana 'her şey yoluna girecek' diyor.Ben 'nasıl' diyorum.O da 'böyle' diyip elimi bileğimden kesiyor.Acıdan bağırıyorum.Kapüşonlu adamın yüzüne gölge düştüğü için gülümsüyormu bilemiyorum.
Yerimden yavaşça kalkıyorum ve kendi kendime "sakinleş bu bir rüyaydı" diyorum.
Ama genede sakinleşemiyorum.Korkuyorum.O sırada eve yaklaştığımı fark ederek ayağa kalkıyorum ve iyi akşamlar diyerek servisten iniyorum.Tam eve girecekken yolda bir arkadaşımla karşılaşıyorum.
Eliyle selam veriyor bende aynısını yapıyorum fakat sonra oda donacakmı diye düşünmeden edemiyorum.Ama donmuyor."Eve geçip güzel bir uyku çekeyim" deyip yorgunluğa bağlıyorum.
...Sabah Oldu ve ben ne olduğunu anladım.Zamanı kontrol edebiliyordum.Bunu nasıl anladım diye soracak olursanız,anneme teşekkür edin, kendisi tam 5 kez odama girip günaydın dedi.Ve bir kez günaydın dedikten sonra kapıdan geri geri çıktı ve tekrar günaydın dedi...ve tekrar...ve tekrar...ve tekrar.