De grijze jaagster, boek 2, Schuld

Hoofdstuk 16

POV Tony
Ik wist dat er iets mis moest gaan. En helaas voor mij was dat ook gewoon het geval. Die mannen waren beter opgeleid in vechtkunst en overleven dan we hadden gehoopt, en de man waar Silferina zich op vast heeft geklemd loopt wankelende passen naar achteren. Ik snapte meteen wat hij aan het doen was. "Sil! Spring!" roep ik, mijn schuilplaats latend voor wat het is. Silferina keek op, maar het was al te laat. De man had zich naar een raam bewogen, en Silferina hing nu aan zijn nek naar buiten. Ze kijkt angstig naar beneden. Haar vader stak zijn hand uit, maar deed hem meteen weer terug. Er was niks dat we konden doen. Althans, niet om Silferina te helpen. Die kan bovendien prima voor zichzelf zorgen. De man pakt haar armen om haar greep los te krijgen, maar ze hield stevig vast. "Een stap verder en ze valt." zegt de man.

POV Silferina
Verwoed zoek ik houvast voor mijn voeten, maar ze slippen elke keer van het balkon af. Ik hang uit het raam, fijn. Houvast heb ik niet, maar als die man me laat vallen heb ik een plan nodig. En die heb ik niet. Ik kan niet op het balkon, want mijn voeten slippen weg. Mijn armen zijn nutteloos als ik me vast moet grijpen, en als het me op een of andere wonderbaarlijke wijze wel lukt kan die man er gewoon op trappen ofzo en dan val ik alsnog. Er hangt niks in de buurt om me aan vast te houden... Dan zie ik een touw langs me bungelen. Het touw van de vlag! Ik klem mijn voet eromheen en trek eraan met mijn voet. Stevig, maar ook stevig genoeg voor mijn gewicht? Dat risico moet ik dan maar nemen. Ik begin een plannetje in mijn hoofd te krijgen. De man probeert zich nog steeds los te rukken, maar ik verstevig mijn greep alleen maar. Ik heb geen idee wat er in de ruimte gebeurt, maar ik hoor wapengekletter, dus ik denk dat ze aan het vechten zijn tegen die andere man, die dan de weg moet belemmeren tot mij en de man die ik vasthoud. Mijn voet zat verstrikt in het touw. Niet heel handig normaal, maar dit is even een andere situatie. Ik haal even diep adem en probeer niet naar de verpletterende diepte onder me te kijken. Oké, als mijn plan moet lukken zal ik een enorme zwieper moeten krijgen. Ik verslap mijn greep, waardoor de man de kans krijgt zich los te maken. Hij grijpt mijn armen, rukt zich los en laat me meteen daarna vallen. Ik slaak een kreet van angst als ik door de lucht suis. Ik hoor iemand mijn naam roepen, maar ik moet me even concentreren op mijn vlucht. Mijn voet bleef zitten, en door de zwaai die ik maak kon ik het touw ook met mijn hand vastgrijpen. Met een hand en voet hang ik daar dan, en ik probeer mezelf op te trekken, maar dat was moeilijker dan gedacht. Als we weer training krijgen ga ik netjes alle push-ups doen, want ik snap waarvoor je sterke armspieren nodig hebt. Na een hele tijd wist ik mezelf op te trekken. Ik bevind me vlak bij de muur, dus met mijn andere hand grijp ik hem, zodat ik houvast heb als mijn andere hand besluit los te laten. Terwijl ik mezelf aan het touw en de muur vasthoud probeer ik mijn voet uit het touw te krijgen. Grom, hier moeten we echt oefeningen voor gaan doen. Toen mijn voet los was zette ik hem in de muur en liet het touw los. Ik kijk naar het raam. Hm, een paar stappen verder. Heel voorzichtig plaats ik mijn voet op een volgende kier in de muur. Gelukkig kan ik dit wel, dat had ik al bewezen toen ik en Tony de toren beklommen voor de brief van Will, in kasteel Redmont. Man, ik krijg bijna heimwee als ik daaraan denk. Toen leek alles nog zo simpel... En die toren was niet zo hoog. Ik ben echt doodsbang dat ik ga vallen, en een keer gebeurde dat ook bijna, toen slipte mijn voet weg. Ik moest echt moeite doen het niet uit te gillen van angst. Ik ben bijna bij het raam als ik Tony opeens naar buiten zie hangen. "Ha Tony! Je kan me mooi even helpen." zeg ik. Tony schrikt op, kijkt naar me om en ziet mijn benarde positie. "Sil!" roept hij dolgelukkig. Ik grijns naar hem. "Onkruid vergaat niet. Maareuh... Hoe zit het met die hulp?" Tony steekt zijn hand uit. Ik zet nog een stap dichterbij en pak hem vast. Tony pakt me ook bij mijn oksel, zodat als ik val ik niet te pletter val. Voorzichtig zet ik mijn voet op het balkon, maar hij slipt weer weg. Gelukkig had Toto me nog vast, anders hadden ze me van de grond mogen schrapen. Tony pakt mijn middel en trekt me naar binnen. Ik viel bovenop hem, maar dat maakte niet uit. Ik rol van hem af op mijn rug. "Nooit weer. Nooit weer." mompel ik.

POV Tony
Silferina lag op de vloer in zichzelf te mompelen, maar dat boeide even niet. Ik nam haar in mijn armen en drukte haar stevig tegen me aan. Nog nooit was ik zo bang geweest. Silferina drukt zich tegen me aan. Goldur komt bij ons staan en legt een hand op Sils schouder. "Wil je dat nooit meer doen?" zegt hij. Silferina antwoordt niet. Haar schouders schokken een beetje. Waarschijnlijk moet alle spanning er even uit.  Hoe ze het ook voor elkaar kreeg dit te overleven, het moest erg inspannend en eng zijn geweest. Silferina's moeder komt naar ons toe gesneld, ze was samen met Tigerai, de soldaten en haar man bezig met de twee boeven vastbinden, en neemt ons allebei in haar armen. "Ik ben blij dat je nog leeft." fluistert ze. Silferina kon alleen maar knikken. We lieten haar even uithuilen en gingen toen aan de vergadertafel zitten, waar Linda en haar man de situatie aan het bekijken waren. "Nou, ook weer opgelost. Ik heb ook nog leuk nieuws." Hij houdt twee kopjes omhoog, met in beide een soort groenige drap. "Dit is voor jullie geheugenwissing. Tony zal meer nodig hebben dan het meisje, maar dit werkt tegen het middel dat de kinderrovers jullie gaven om jullie geheugens te wissen." Ik trek een wenkbrauw op. "Hoe weet u dan dat ze dat wilden?" "Ik herkende de symptomen die het meisje omschreef. Dat is rottig spul, wat ze gebruikten. In Faralla gebruiken we het om dieven op het goede pad te zetten. We geven ze genoeg om de misdaad en de aanleiding daartoe te vergeten, maar net te weinig om het hele geheugen weg te nemen. Dat is bij jou wel gebeurt. Bij het meisje weet ik niet wat ze allemaal wel en niet wist, maar dit is het tegenmiddel." Hij zet de kopjes voor ons neer. Goldur kijkt er een beetje onzeker naar. "Weet u zeker dat dit werkt?" De man glimlacht. "Natuurlijk. Ik zweer het zelfs. Ik zweer dat het spul werkt, op de naam van Beckham. Joris Beckham."