Storytime With Pnyan-o | Verhalen voor Vrienden

✉Zoete Aardbei

~Music by Lucas King~
Voor Kiwipiwikawaii || SaeyoungLuciel

DIABOLIK LOVERS (UGH)
-----------×°•----------×°•------------×°•----------

Je bevindt je op een theefeest. Een feest gevuld met vreugde, de aroma van thee en de zoetigheid van vele lekkernijen. Terwijl jij zit aan het hoofd van de tafel, bekleed met rood fluweel, wacht je. Ondanks het feit, dat jij de eregast bent, is er nog niemand. De envelope met daarin de uitnodiging, ligt naast je op het zorgvuldig gedrapeerde tafelkleed. De persoon die jou deze uitnodiging heeft gegeven, is vast heel vrijgevig en geraffineerd. Alles is precies goed neergezet en versiert. Vele desserts liggen al klaar op chiq versierde borden en schalen. En de vruchten glinsteren in de warme zonnestralen. Koekjes, in verschillende smaken zijn over elkaar heen gelegd. En kleine cupcakes vormen samen kleine piramides. Kalm wacht je op de andere gasten, al dwalen je ogen af en toe naar het verukkelijke eten dat is verspreid over de gehele tafel. Omringt door de natuur en toch nog in contact met de binnenwereld. En nadat een korte tijd is vertreken, komen de eerste gasten binnen. Met als laatst, de gene waar iedereen op gewacht heeft. En zo, begint daadwerkelijk de speciale gelegenheid.

Was het maar zo'n feest.

Gefixeerd staar je naar de gene voor je. "Lust je nog een kopje thee?" Met woorden alleen kan je niet beschrijven wat voor venijn en haat je voor hem voelt. Dus, spreek je niet. Je drukt je duidelijke gevoelens uit met je ogen. En zelfs als je antwoord zou kunnen geven, gun je hem het plezier niet om te luisteren naar de angstige toon van je stem. Als dat nog mogelijk is. Je keel is uitgedroogt en elke slik brengt een gevoel van pijn. Zijn ogen vernauwen als antwoord op je stilte, gevolgt door het klinkende geluid van de ouderwetse theekan die terug op het schoteltje word geplaatst. De tafel, is omhelst door vuil en vlekken. Sommige met een rode kleur, een kleur die jou niks meer doet. Grijze muren maken duidelijk, hoe geïsoleerd je bent. In een kleine ruimte zoals deze. "Het is onbeleefd je gastheer te negeren." Blijkbaar lijkt hij zich te amuseren, wanneer je nogmaals een een woeste blik zijn kant op stuurt. Al is die maar voor korte duur, want plots maak je een verkeerde beweging. En een brandende pijn verspreid zich over je polsen. Het korte geluid van vermaak echoot door de ruimte. Terwijl jou woorden niet eens de kans krijgen langs je lippen te glijden, zelfs niet in een simpele fluistering.

Zelfs na de aantal dagen dat je hier bent, kan je niet bevatten waarom jij in deze situatie bent beland. Waarom jij? Waarom hem?

Terwijl jij blijft staren naar de jongen aan de andere kant van de tafel, met ogen vol woorden, omhult door een glans van leven. Hij grinnikt duister. "Het is ook onbeleefd om te staren." Een simpele terechtweizing word gesproken, waar jij geen enkele belangstelling voor toont. "Hm, dan wil je zeker geen taart?" Geamuseerd kijkt hij je aan, met zijn royaal paarse ogen. Een kleine glimlach verpreid over zijn gezicht. Op deze simpele vraag, verwijden je ogen. En voel je, je mond overstromen met het niet dorstlessende speeksel. Met een tevreden grijns serveert hij een stuk taart gezamelijk met een kopje thee. Jammer genoeg kan je hand er net niet bij, wegens je polsen die zijn gebonden in een soort touw, vast aan de stoel waarin jij je bevindt. Weer werp je een boze blik op de jongen, die ondertussen snoept van zijn stuk glazuurde taart. Onbezorgt. Onschuldig. "Tch." Een ontevreden geluid verlaat je mond, iets wat de aandacht trekt van de jongen met het levendig paarse haar.

Waarom is nog niemand je komen halen? Na alle geruchten. En de panische sfeer, elke keer weer als hij erbij werd betrokken. Vermoed niemand iets?

Je was je destijds aan het verstoppen achter een hoekje, er was iets gaande op school dus moest iedereen het pand verlaten. Maar nieuwsgierige jij, bleef nog een tijdje rond hangen, en ging op onderzoek uit. Om reden dat er een bijzonder iemand bij was betrokken. Deze school had een rooster voor overdag, maar ook 's nachts, wat voor kinderen rond die tijd naar school gingen was één groot mysterie. Toch, kwam je zo iemand tegen. Om reden dat je in slaap gevallen was in de bibliotheek. En iemand zo vriendelijk was jou wakker te maken. Dat was de eerste keer dat je hem ontmoette en, vanaf dat moment, vond je hem al gelijk... Apart.