Storytime With Pnyan-o | Verhalen voor Vrienden

✉Toen Waren Het Er 29 (2/2)

Nadat een cameraploeg langs kwam en een laatste rondje maakte door de zaal, konden we in vrede verder genieten van het ontbijt. Er zat me iets dwars, nog steeds. Waarom zouden er acht meisjes weg gestuurd worden? Ik begreep dat ze het misschien niet in zich hadden om een goede koningin te worden en om de ze reden naar huis gingen. Maar, hoe zat het dan met de verschijning van Faith en Jade? De namen klonken bekend, maar ik kon mij geen foto's van hen herinneren, of hun aanwezigheid wanneer we allemaal werden opgetut voor de make-up special en interview. Wat mij liet afvragen, hadden zij in het privé een gesprek gehad met Maxon, of moest deze nog komen?

Nogmaals, het ontbijt rook verrukkelijk. Ik nam een slok van het sinaasappelsap. Het smaakte zo sterk dat ik het in kleine teugjes moest drinken. Het was overheerlijk en fris. En de flensjes waren weer perfect gebakken en deden me denken aan thuis. Ze waren niet te dun, zoals ik ze thuis maakte. Al was ik niet zeker of ik ze ooit zo lekker gebakken heb.

Ik hoorde de gelukzalige zuchten van Jade en Faith, die deze keer nog dichter bij mij in de buurt zaten. 'Is het eten niet heerlijk?' Vroeg ik aan de twee. Beiden knikte terwijl ze gulzig dooraten. 'Maar weet je wat pas lekker is? Deze aardbeientaartjes.' De korte blondine wees naar wat er nog over was van haar taartje, vele malen kleiner dan die van Jade. Ze zagen er inderdaad lekker uit. 'Ik zou wel opschieten en ze zelf proeven. Voordat wij ze allemaal opeten.' Zei Jade, haar glimlach stralend. Ik zag hoe meerdere meisjes naar de middentafel gingen, om de taartjes te halen. Faith en Jade waren niet de enige die zo van de taartjes genoten. Dessert wat ik ook zelf zou willen proeven.

Zelf bij de middentafel, pakte ik een tang en nam een aardbeientaartje uit de mand. Ondertussen keek ik rond, naar hoe iedereen genoot van het luxe ontbijt. Al was dit ontbijt waarschijnlijk alleen luxe voor Vijfen. Vijfen, die ik niet kon vinden. Ik was de enige die nog over was van deze kaste. Zou Maxon mij ook naar huis hebben gestuurd als ik een vreemde voor hem was geweest bij het vijfminutengesprek? Ik wist niet of hij hier überhaupt bewust van was. 'Is er nog taart?' Vroeg Jade die rap naar de middentafel liep, ik had haar niet gehoord en schrok hier lichtjes van. 'Ja, ga los.' Voordat ik iets had gezegd was ze hier al mee bezig. 'Hey, Jade,' ze humde lichtjes, 'Ken je Faith al, of zijn jullie al snel vrienden geworden?' Ze stopte met taartjes op haar bord leggen, het waren er al vier. 'We kende elkaar al. En Faith kent Maxon al. Ik bedoel, wat?' Na het zien van mijn vragende blik sprak ze verder, 'Uh, ik ben trouwens niet van plan om hier verder over te praten, waar we het ook over hadden. Jahh, doei.' Ik kon hier niet verder op in gaan, omdat ze terug liep naar de eettafel. En er niet verder over wilde praten. Wat mij een vermoeden gaf over waarom ze er de eerste dag niet waren. Net als dat ik wat rust wilde aan het einde van de dag en zo Maxon tegen het lijf liep, gelden dat voor hun over de hele dag.  Ik wist alleen niet of dit waar was. Dit was iets waar ik het met Maxon over moest hebben, mocht ik de kans krijgen.

Tijdelijk staarde ik naar het taartje, voor ik besloot een hap te nemen. Het was zoet, met de deeg luchtig en de crème zacht en licht. Al mijn smaakpupillen op mijn tong werden geprikkelt en bedekt met zoet en hartig. Dit taartje was niet alleen heerlijk, maar goddelijk. Zo een lekker taartje had ik nog nooit geproefd. Faith had gelijk over de taartjes. Meerdere genotvolle zuchten vulden de ruimte. Met elke hap vergat ik steeds meer waar ik was, het liet me afdwalen en focussen op de smaak die met elke bijt vrij kwam.

'Lady America?' Riep een stem, waar alle aandacht gelijk op gevestigd werd, het was Maxon. 'Smaakt het?' Het leek alsof hij ieder moment in lachen kon uitbarsten, iets wat ik ook kon zien aan Jade en Faith. Zij probeerde zo zacht mogelijk te gniffelen. Ik probeerde mijn kalmte te bewaren. 'Deze taartjes zijn volmaakt. Ik heb een zusje die net zoveel van zoetigheid houd als ik. Ik denk dat ze zou huilen van geluk als ze deze verrukkelijke taartjes at.' Zo begonnen we een weddenschap, waar iedereen om moest lachen, op de ingehouden en beschaafde manier. Ik glimlachte bij de gedachte dat we zouden wedden om Mays vreugdetranen. Ik wilde wat van dit leven met mijn familie delen, dit was een mogelijkheid. Als ze deze taartjes kregen...