Storytime With Pnyan-o | Verhalen voor Vrienden

✉Falling★Stars

UnicornSwek || OxalisAcetosella || JootjeAnne || Kiwipiwikawaii || jekanzoweinig || SaeyoungLuciel || sterrebaneke ||

FIRE EMBLEM : AWAKENING
-----------×°•----------×°•------------×°•----------

Het gebeurde op een duistere nacht. Wederom waren alleen de stervende sterren uit het verleden zichtbaar in het oneindige donker. Ze verschenen plots, onherkenbare gezichten verscholen in de schaduwen van takken. Het kamp dat werd belicht door de kleinste vlammen, verborgen in het bos, was gevonden. Ze waren stil geweest, niemand had enige voetstappen opgemerkt. Of het gefluister van stemmen opgevangen. Echter wanneer ze realiseerde dat ze achteraf gezien waren, werd de doodse stilte opgevuld door vele stemmen. Stemmen, die ze verloren. Niemand deelde enkele informatie, zelfs niet in een gevaarlijke situatie zoals toen. Al was er niets om te vrezen, wellicht iets wat ze begrepen en wisten.

Er werden kinderen gevangen genomen die nacht. Kinderen waarvan het leek alsof ze uit de duisternis zelve waren getreden. Mogelijkerwijs kwamen ze uit Plegia, een dwaas vermoeden. De daden die de kinderen hadden geraadpleegd waren nog altijd onbeantwoord. Pas wanneer de duisternis verdween en de zon het land verwarmde, verlieten enkele woorden hun monden. Alleen wist niemand wat ze zeiden, de monden waren gesloten in het bijzijn van anderen. Het enige wat beide partijen konden doen, was afwachten.

Het groepje zat dicht tegen elkaar aan, ieders handen en voeten gebonden. Hun bestaan geheim achter de doeken van de tent, hadden ze de vrijheid zoveel geluid te produceren als ze wilden. Iets wat de kinderen deden.

'Voortaan moeten we Floryanna en Pichin niet te weg laten zoeken,' werd er plots gesproken door een meisje met vele banden om haar voorhoofd gewikkeld. Het meisje wiens rug tegen de van haar leunde ging hierop in, 'Gewoon Pichin de schuld geven.' Terwijl haar bruine haren streken langs het hoofd van één van haar vrienden, deed ze een poging dit genoemde kind te zoeken. Iets wat lastig bleek te zijn, ze was immers het kleinste van iedereen. Sommigen van hen waren in slaap gevallen, met z'n allen hadden ze de nacht gebonden op één plek doorgebracht. Ze hadden namelijk nergens anders om heen te vluchten, al was die mogelijkheid vaak genoeg langs gekomen. Maar, ze waren op de plek waar ze wilden zijn.

Vele warme dagen, donkere dagen, lange dagen. Bij iedere dag tikte de tijd voorbij, iets wat ze niet veel hadden. Weken vol pijn en angst, allemaal om Ylisse te bereiken.

De woorden kwamen tot een stilte, iets wat de tent niet deerde. Het werd constant gevuld met de zware stilte.

'Pichin, je kan ook helemaal niks hè,' Het meisje met banden sprak weer, nu ook zoekende naar de schuldige. Ze begon haar lichaam van de stoffige grond te tillen en probeerde over zeven hoofden te kijken. Maar ze zag nergens de donkere haren die toebehoorde tot Pichin. 'We zijn toch waar we moeten zijn!' Een ander kort meisje, die tevens ook schuldige was, probeerde haar vriendin te beschermen. 'Ja, maar... Nee,' Het meisje met korte bruine haren wist niet goed wat ze hierop in kon brengen. 'Nee, Floryanna. Nee.' Iedere minuut die passeerde leek levendiger te worden. Meerdere woorden werden gesproken, als de zon die boven de horizon verscheen. En de vogels die wakker werden. 'Nou, ik vind het heel gezellig.' Sprak Floryanna die haar benen russten op die van een ander. De hele nacht lag ze onderuit gezakt, zodat ze kon praten met een speciaal iemand, haar speciale iemand, Mgiha.

Langzaam werden steeds meer kinderen wakker, die tijdelijk vergaten waar ze waren. Dat was te zien in hun ogen, vol glinsteringen van hoop en leven. Iets wat gauw verdween. Alle sterren waren gestorven die nacht. En die vele nachten en dagen daarvoor. Hoeveel dagen zouden er nog komen? Dat wisten ze niet. En dat probeerden ze te vergeten.