The bad boy is a daddy?! {Dutch translation}

Hoofdstuk 6 ~ een zwartharige tornado (Ashley)

Ik werd wakker in mijn comfortabele bed. Mijn hoofd klopte van de pijn.

Ik werd misselijk wakker omdat ik niet wist wat gebeurde en ik rende naar de woonkamer waar ik Travis, Brody en Grace vond, kijkend naar de Leeuwenkoning op TV.

Wacht, wat?

Travis keek de Leeuwenkoning? Hij keek het met zoveel interesse dat ik mijn lach moest inhouden.

Oh God.

Ik schraapte mijn keel zodat ze me wat aandacht konden geven.

"Mama!" riep Bordy en rende naar me toe om mijn benen te knuffelen.

Grace bleef in de zetel zitten met een angstige uitdrukking op haar gezicht. Haar blauw/groene ogen waren wijd open en haar blonde haren waren bijeengebonden in een schattige paardenstaart.

"Ben je oké mama?" vroeg ze. Haar stem was beverig en ik voelde me slecht voor haar.

Oh ja. Ik vergat dat ik een blauw oog had. Ik zag er vast uit als een zombie.

"Oh baby, geen zorgen, ik ben oké. Ik ben gewoon gevallen op school, dat is alles." Ik tilde mijn hand op om te voelen hoe erg de blauwe plek was en knarste mijn tanden. Het deed echt pijn.

Dan stond ze recht en knuffelde mijn andere been. Ik knielde en kuste liefdevol hun wangetjes. Hoeveel hield ik wel niet van mijn kinderen. Enkel God weet het.

"Uh... Eve ik wilde met je praten over iets", onderbrak Travis, zijn gezicht stond streng en hij leek kwaad. Waarom zou hij in hemelsnaam kwaad zijn? Ik was degene die aangevallen was door een gestoorde bitch.

"Oh okay. Kom mee naar de keuken. Jullie twee blijven hier en kijken de film." Ik glimlachte naar mijn kinderen terwijl Travis naar de keuken ging. Ik volgde hem stilletjes en sloot de deur achter me.

Travis plofte neer in een stoel en ik ging naast hem zitten. Ik keek naar zijn oceaan blauwe ogen die zo veel gevoelens bevatten. Hij probeerde om zijn uitdrukking blanco te houden dus ik zou niet kunnen zien wat hij dacht. En het wel vervelend als wat.

"Dus..." startte hij. Hij voelde zich een beetje ongemakkelijk. Iedereen zou dat kunnen voelen.

"Dus..." echode ik.

Ik wist wat hij me wilde vertellen. Dit gesprek had lang geleden plaats moeten vinden. Maar mijn koppige hoofd stond het niet toe. Natuurlijk had ik er nooit spijt van.

"Kijk, Eve, ik ben echt heel kwaad op je. Hoe kon je hem van me weg houden? Ik weet dat ik een klootzak was toen maar je had geen recht om ze van me weg te houden. Eerst was ik niet zo kwaad maar nu ik hen beter leer kennen ben ik furieus. Ik WILDE daar zijn toen ze geboren werden, ik WILDE daar zijn om hun eerste woord te horen, hun eerste stapjes te zien. En jij?! Hield ze van mij weg. Ik zou ze niet afgewezen hebben Eve. Ik zou ze niet verlaten hebben." Hij begon te roepen met een koude toon.

Oké.

Dat maakte me écht bang. Ik kromp ineen en bleef versteend op mijn stoel kijken naar zijn kwade gezicht.

"Je weet hoe makkelijk het voor me is om ze van je weg te laten halen, toch? Een perfect goede advocaat en ze zijn van MIJ." Nu stond hij en liep heen en weer om zichzelf kalm te houden.

En met dat bevroor het bloed in mijn aderen.

Oh God. Dat kon hij niet doen, toch?

Oh, nee, nee, nee, nee.

"Durf het niet! Hoor je me? Durf het niet om hen van me weg te nemen. Ik zal je vermoorden als je dat doet. Ik zweer het."

Oké als dat al niet een beetje te veel was... Ik was zo kwaad en gekwetst dat ik niet nadacht. Maar ik zou hem vermoorden als hij mijn kinderen liet weghalen. Hemel, ik zou iedereen vermoorden. Niemand zou hen van me wegnemen. Niet eens zijn vader in hemelsnaam. Ze waren van MIJ.