YANGIN (DÜZENLENİYOR)

10.BÖLÜM

Arkadaşlar aslında beğeni sayısı artmadığı için yeni bölüm koymayacaktım. Ama bazı arkadaşlar yeni bölümü çok istediler. Bu yüzden koymaya karar verdim.

İthaf: CnvrFrdvs
_______________

Daman gittikten sonra yüzümde ki sırıtış gitti. Aileme dinleneceğimi söyleyip odama çıktım. Hemen makyajımı silip üstümü değiştirdim. Şu an hiç de cesur değildim. Daha demin ki cesaretim gitmiş yerine aldatılmanın verdiği üzüntü gelmişti. Arkadaşlarımı arayıp biraz kafa dağıtmaya karar verdim. Bilgisayarın başına geçip Ashley'yi görüntülü aradım. Tahmin ettiğim gibi Adele de oradaydı.
"Nasılsınız kızlar?"
"İyi ne olsun ama seni sormayacağım çünkü gerek yok."
"Berbat görünüyorsun."
"Adele!!"
"Ne, doğruyu söylemek suç mu?"
"Tamam kızlar kavga etmeyin. Zaten moralim bozuk."
"Ne oldu? Damon değil mi? Yine seni mi aradı?"
"Yok hayır."
"Damonla mı ilgili peki?"
"Damonla ilgili ama aramadı."
"Peki ne yaptı.?"
"Eve geldi."
"Yuhh!!! Ne kadar münasebetsiz bir çocuk."
"Tamam tamam kız zaten üzgün birde biz üzmeyelim." Adele bazen cidden normal olabiliyordu. Çok düşünceliydi. Bir süre Adele beni neşelendirmek için komik olaylarını anlattı. Bir süre sonra anlatacak konu kalmamıştı. Arkadaşlarıma söylememin zamanı gelmişti. Daha ailem bile bilmiyordu. Ama kesin arkadaşlarım bana destek olacaklardır.
"Kızlar size bir şey söylemem lazım."
"Ne oldu?"
"Kızlar hani ben Türkiye'ye gidiyorum ya."
"Evet."
"Hani ben kuzenlerimde kalacağım ya bir süre."
"Söyleyecek misin artık?"
Nasıl söyleyecektim. Onlarsız nasıl yapacaktım hiç bunu düşünmemiştim.
"Kızlar ben temelli İstanbul'a gidiyorum." Bunu söyledikten sonra hemen gözlerimi kapattım. Ne tepki vereceklerini çok merak ediyordum ama gözlerimi açmayada korkuyordum. Hiçbir ses duymayınca gözlerimi açtım. Ashley ve Adele çok şaşırmıştı.
"Senin için sevindim ama beklemiyorduk eğer onun için gidiyorsan gitme bir şekilde atlatırız hep birlikte." Ashley belli ki gitmemi istemiyordu.
"Okulumuda orada tamamlamayı düşünüyorum. Yani tek onun için değil." Bir anda ağlama sesleri geldi. Adele ağlıyordu.
"Sakın Adele sakın ağlama."
"Annenlere orada kalıp eğitimini tamamlayacağını söyledin mi?"
"Hayır annemler dayımlarda kalıp kalan lise eğitimimi orada tamamlayacağımı bilmiyor.
"Gider gitmez haber ver."
"Tamam gittiğimde söylerim."
"Annenlere söyleyecek misin?
"Ashley, evet muhtemelen yarın söylerim."
"Peki dayınlar biliyor mu?"
"Evet dayımlar biliyor."
"Gitmeden önce parti yapalım."
"Tamam"
"Seni seviyoruzzz."
"Ben de sizi seviyorum."
Sonra bilgisayarı kapatıp yatağıma uzandım. Bu gün olanları düşünmeye başladım. İyiki babama Damon'ın bana yaptıklarını söylemiştim. Ama keşke daha önce söylemiş olsaydım. Bugün olanlar olmamış olurdu. Elime telefonumu alıp okul sitesine girdim herkes benim, Damon'ın ve Clara'ın hakkında konuşuyordu. Daha doğrusu benim için iğrenç şeyler yazıyordu. Peki ama benim bunda suçum neydi? Damon'ı sevmem mi? Kimse Damon'ı ve Clara'yı suçlamıyordu. Daha fazla bunlara bakmamak için telefonumu kapatıp yattım.

Tahminen çok üzün bir süredir ağlıyordum. Yorganı kafama çekmiştim. Kapının açılma sesini duydum ama ağlamamı kesmedim. Yatağımın sağ tarafında bir çöküş oldu. Artık kimse yanıma oturmuştu.
"Kızım sakın onun için ağlama." Bu babamdı. Yorganımı kaldırıp burnunumu çekmemi umursamadan:
"Ben onun için ağlamıyorum, ağlamam da. Onun yüzünden düştüğüm durumlara ağlıyorum. Boş yere kötü kötü sıfatlara maruz kaldım. Sanki onu aldatan benmişim gibi beni suçluyorlar. Baba onu sevmem mi suçtu?" Ben bunları söylerken ağlıyordum. Babam:
"Şşşşş... Tamam haklısın senin suçun değil. O pe.... Neyse onun için ağzımızı bozmayalım. Bak kızım seni kaybetmeyi göze alamam anlıyor musun?" İşte bu sözden sonra tıkandım. Ben nasıl diyecektim onlara tamamen gittiğimi.
"Hadi bakalım sen yat biraz dinlen sabah konuşuruz."dedikten sonra üstümü örttü ve anlımdan öpüp gitti.