Çoğu şeyin üstesinden gelmeyi başardım sanırım. Sonunda vazgeçmeyi öğrendim.
Yoluma devam ediyorum.
Sanki olacakları biliyor gibiydim. Daha az hüzünlü hissediyorum. Olanlardan sonra kendimi suçlu hissetmem gerekiyor muydu? Bilemiyorum.
Kendi kendime "Olacaklar oldu" diyorum sadece. Belki eksik, belki fazla.
Sebebini anlayamadığım bir boşluk var. O boşluğu da arkamda bırakmalıyım.
Yeni sayfalara ihtiyacım var.
Yeni bir hikayeye.
İçinde daha az hüzün olan.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kafamın İçi Günlüğü
SachbücherGün ışığına ulaşamayıp bu sayfalara dökülüyor hislerim. Rüzgarı hissedemiyorum bazen tenimde. Yağmurun ıslaklığını. Güneşin sıcaklığını. Hissizliği üzerimden atmak için yazıyorum çoğu zaman. Yeniden hissesebilmek için. Bu satırlar ben öldükten sonra...
