Fotomodel

Hoofdstuk 1

Ik hoorde de deur met een knal opengaan, ik schreeuwde zacht. Het was me moeder maar. ‘Mam, ooit gehoord van zachtjes doen?’ zei ik luid. ‘Nee, maar jij blijkbaar ook niet!’ riep ze terug. Mijn moeder kon soms vervelend zijn maar soms was ze super gezellig, haar humeur veranderde heel vaak. Ik snapte niet waarom ze de deur zo open deed en daarna wegliep. Het zou vast niets ergs zijn anders kwam ze schreeuwend of huilend de kamer binnen, maar gelukkig was dat het geval niet. Toch ging ik uit mijn kamer om te vragen wat er is. Toen ik bij mijn moeder in de kamer kwam, zag ik haar huilend op haar bed liggen. Er was dus wel iets. ‘Wat is er?’ vroeg ik zacht en kwam langs haar zitten. ‘Ik wil gewoon geen ruzie maken! Het gaat ook al zo slecht met oma en dan dit er ook nog bij.’ zei mijn moeder snikkend. Ik kon er niets aan toevoegen, het klopte wat ze zei. Ik wilde ook geen ruzie meer maken. We maakte heel vaak ruzie waar ik nu wel wat spijt van heb. Maar wat ik niet snapte, wat oma er mee te maken had. ‘Wat is er dan met oma aan de hand?’ vroeg ik benieuwd maar ook voorzichtig.  ‘Weet je dat nog niet? Dit had ik eerder moeten vertellen.’ zei mijn moeder mompelend ‘Oma is gisteren met een spoedgeval naar het ziekenhuis gegaan. Niemand van onze familie weet wat er met haar aan de hand is.’ Ik kreeg tranen in mijn ogen, mijn oma?! ‘Maar…’ zei ik, dit was het laatste woord dat ik kon zeggen voordat mijn ogen wazig werden. Ik sloot mijn ogen.

------

Ik werd wakker geschud door mijn moeder. ‘Nu nog niet, ik lig te slapen.’ zei ik boos, met mijn ogen nog dicht. Ik hoorde mijn moeder zuchtte. ‘Moet ik een emmer water over je heen gooien?’ vroeg mijn moeder met een één toonstem. Dat wilde ik natuurlijk verkomen, dus ik stond meteen op en keek naar buiten. Ik zag al dat de lantaarnpalen aan stonden.‘Hoelang ben ik weg geweest?’ vroeg ik benieuwd. Want toen ik er nog was, was het nog licht. ‘Anderhalf uur of zo. Maar gaat het wat beter?’ vroeg mijn moeder behulpzaam. Als mijn moeder op een hoge stem praatte wist ik dat ze zich zorgen maakte. Maar deze keer hoefde het niet, alleen maar voor oma. Oma was nu even het belangrijkste, vond ik. ‘Het gaat wel, alleen ik wil nu even heel graag naar oma, kijken hoe het met haar gaat.’ zei ik in de hoop dat we er heen konden. ‘We gaan er gewoon heen, en als het niet mag blijven we daar gewoon totdat het wel mag!’ zei mijn moeder. Ik glimlachte breed naar mijn moeder. Op zulke momenten houd ik gewoon van mijn moeder! Ik werd uit me gedachte gebracht door mijn moeder die me alweer meesleurde naar de auto. Voordat ik het wist waren we al aan het rijden.

 -----

Toen we bij het ziekenhuis aankwamen zag ik veel mensen weg gaan. Waren we te laat? Ik hoopte van niet, maar de kans was groot. Het was volgens mij al twaalf uur. ‘Mam, gaat het ziekenhuis sluiten?’ zei ik met een traan in me oog. Ik wilde oma nu perse zien. ‘Het ziekenhuis sluit nooit, maar de nachtwerkers komen zo.’ zei mijn moeder met een glimlach op haar gezicht. Op dat moment besefte ik dat ik even heel dom bezig was. Natuurlijk is een ziekenhuis 24/7 open, dacht ik en ik sloeg op mijn hoofd. ‘Je moet je hoofd niet beschadigen!’ zei mijn moeder en ze lachte zachtjes, ik glimlachte naar mijn moeder. We stapte uit de auto en ik zag allemaal andere auto’s op de parkeerplaats stoppen. Volgens mij waren dat de nachtwerkers. Ondertussen waren we al binnen in het ziekenhuis. Ik keek rond, ik was bijna nooit in een ziekenhuis geweest, gelukkig maar. We liepen richting de balie. ‘Hallo!’ zei de mevrouw achter de balie terwijl wij nog op een afstand waren. Volgens mij had zij niet zo veel te doen.  ‘Hallo!’ zei ik vrolijk toen we er waren. ‘Kan ik u helpen?’ vroeg ze. Ik keek naar mijn moeder en gaf haar een vertel- jij- het- maar blik. ‘Mijn moeder is vanochtend met een spoedgeval naar dit ziekenhuis gebracht. Ze heet: Mrv. Jones.’ zei mijn moeder over mijn oma. Ze keek in haar map voor waar ze lag. Het duurde best lang. Maar na 10 minuutjes wachten had ze mijn oma eindelijk gevonden. ‘Sorry, ik ben net nieuw hier en er zijn veel Mrv. Jones hier, nou eigenlijk veel mensen met een J.’ zei de mevrouw achter de balie met een onschuldig gezicht ‘Ze ligt op de 4e  verdieping. Ze had een rugwervel gebroken, volgens mij.’ Mijn moeder en ik gaven elkaar een is- dit- erg- blik. Rugwervels waren volgens mij wel belangrijk . We liepen naar de lift en ik drukte op het knopje ‘omhoog’. We stapte de lift in, er zat gelukkig niemand in. ‘Is een rugbreuk gevaarlijk?’ vroeg ik aan mijn moeder. Ik zag aan haar dat ze bijna moest huilen. Moest ik het wel vragen?  ‘Ja, 1 breuk kan oplopen tot meerdere breuken in de rug.’ zei mijn moeder. Ik wilde graag doorvragen maar ik zag aan mijn moeder nog al verdrietig was, dus het leek me geen goed idee. Ik vond het eng, dadelijk gebeurt dat wat mijn moeder vertelde. ‘Is die kans groot?’ floepte erin eens uit mijn mond. Ik deed mijn handen voor mijn mond. ‘Dat weet ik niet, dat moet je allemaal dadelijk aan de arts vertellen.’ zei mijn moeder. Ik had hele erg medelijden met mijn moeder, ze was verdrietig. En niet zomaar, ze kon haar ogen eruit huilen. Maar ze hield me in, voor mij en dat was het liefste wat ze deed. Opeen liep ik naar haar en knuffelde ik haar met mijn armen strak om haar heen. Er rolde een traan over mijn wang. Was dit het einde voor mijn oma?

----------------------------------------------------

Spannend? Over drie dagen komt er sowieso weer een update. :)

Fan/Comment/Reactie/Tips/Tops? 

Liefs,

Louise