Fotomodel

Hoofdstuk 7

Hoofdstuk 7

Ik besloot maar met een rot gevoel verder te lopen. Ik snapte het nog steeds niet, ik snapte niet waarom hij meteen weg rende. Was ik nou zo dom? Was het logisch waarom hij weg ging? Ik schudde me hoofd om er niet meer aan te denken, maar het ging gewoon niet uit me hoofd. Ik wist gewoon dat Megan en Dylan iets hadden! Je kon het gewoon aan hem zien. Aan zijn ogen.

Ik kwam net aan bij mijn oma, ze zag er goed uit,  vergeleken met zondag. ‘Hee oma!’ fluisterde ik en meteen verscheen er een glimlach op haar gezicht en op mijn gezicht verscheen ook een glimlach. Het was stil. Maar we waren gewoon heel erg blij om elkaar te zien. Ineens kwam mijn moeder binnen. ‘Hee.’ Zei ik tegen haar maar me moeder hoorde het niet. Ik had haar lang niet meer gehoord. Zou ik tegen oma gaan vertellen wat er aan de hand is? Ik moet het kwijt. Want als ik het nu niet doe dan stort ik in. Even dacht ik beter na. Ik hoef niet het aan me oma vertellen ik kan het ook gewoon op mijn blog vertellen. Ik moest zelf nog heel erg aan dat blog-idee werken. Maar ik vond het super leuk om te doen, om iemand te vertellen wat ik voel, hoe het met mij gaat. ‘We gaan weer, je moet nog een beetje herstellen. Dat is belangrijk.’ Zei mijn moeder bazig. Ik zuchtte, waarom moest ze nou zo praten. ‘Is oma dan bijna beter?’ vroeg ik. Even was het stil. ‘Ja, ik mag bijna uit het ziekenhuis!’ riep mijn oma op haar hardst. Ik moest lachen, zo blij had ik haar nog nooit gezien. ‘Sshht!’ zei mijn moeder die weer eens de pret moest bederven. Weer zuchtte ik. Sinds mijn moeder en ik ruzie hebben doet ze anders, vervelend anders. Eerst was ze altijd soepel maar nu is ze ineens heel bazig.

We kwamen weer thuis aan en mijn moeder had de deur al opengemaakt. We hadden een brief gevonden waarop stond: Voor: Madison Van: Anoniempje. Mijn moeder wilde het open maken. ‘Deze brief is van mij.’ Zei ik op een droge toon. Mijn moeder gaf de brief aan mij en ik ging het aandachtig lezen.

BRIEF:

Hee Madison,

Wie ben ik? Wil je het weten? Kom dan naar het park om 8 uur precies.

Tot dan Anoniempjeex

-----

Ik glimlachte maar ineens stopte ik ermee. Dadelijk was het een stomme grap van Amy. Ik schudde mijn hoofd even. Ik ging er gewoon naar toe en het maakte mij niets uit. Amy en ik bleven in dezelfde stad wonen dus ik kon haar niet voor altijd ontwijken. ‘Mam! Mag ik om 8 uur naar het park?’ riep ik naar boven. Ik hoorde mijn moeder zuchten. Ze was echt irritant geworden. ‘Als je 1 minuut later terug komt.’ Zei ze. Ughh. Kom op zeg, wie is die persoon die samen met mij woont. Het is 5 minuten fietsen naar het park, dus dat kan nooit en dat weet ze.  ‘Wat eten we?’ vroeg ik na een tijdje. Ik hoorde mijn moeder zuchten. Mijn moeder gedraagt zich als een kleuter. ‘Weet ik veel. Zoek jij het uit.’ Zei ze kwaad. Ik knikte en ging richting de gang en pakte mijn jas. ‘Doei.’ Zei ik. ‘Neem een kroket voor mij mee.’ Zei mijn moeder. Niet dat ik friet ging halen. Ik deed de deur met een knal dicht en liep weg. Ik ging naar de mcDonalds. Ik wilde wel naar een restorant, maar daar duurt het zo lang.

Ik was aangekomen bij de mcDonalds. Ik rook de frietjes geur buiten al. Op dit moment besefte ik me dat ik echt honger had dus ging ik snel naar binnen. ‘Owh,  dam it.’ zei ik in mezelf. Er stond een super lange rij en sommige mensen moesten bij andere mensen gaan zitten. Ik had hier geen zin in, dan liever een restorant die langer duurt met fatsoenlijk eten. Ik zag er Olivia zitten, we hadden even oogcontact. Ik zag aan haar ogen dat ze bezorgd was, zo lang waren we vriendinnen tot gisteren. Ik zuchtte.

Na 10 minuten was ik aan de beurt. ‘Doe maar een hamburger.’ Zei ik zacht. ‘Wat?’ zei de mevrouw achter de kassa. Ik zuchtte en keek in haar ogen. ‘Doe maar een hamburger.’ Zei ik wat harder, de mevrouw achter de kassa moest lachen. ‘Ken je me niet meer?’ vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd, moest ik dat weten dan? Ze keek mij geschokt aan. ‘Maakt het dan wat uit?!’ zei ik en keek naar haar naamkaartje ‘Nicole…’ Ik keek haar met grote ogen aan. Was ze echt? Nicole was op de basisschool altijd mijn beste vriendin geweest, totdat ze naar Amerika moest verhuizen we hadden nooit meer contact gehad. ‘We moeten echt bijpraten, heb je me nummer?’ vroeg ze en ze schreef haar nummer meteen op een blaadje. Ik pakte het blaadje en mijn hamburger die ze klaar had gemaakt. ‘Doei!’ zei ik met een brede glimlach op mijn gezicht. Ik beet even op mijn lip. Ik was echt blij om haar weer te zien. Ik zag een tafeltje in de verte, die was nog vrij. Ik holde als een gek er naar toe, meerdere mensen hadden het natuurlijk gezien. Ik keek op mijn horloge ondertussen, het was al half 8! Echt raar dat ik zo lang had gepraat met Nicole.  Even lette ik niet op. Ik botste tegen een man aan. Het was Josh. ‘Leuk om je weer te zien!’ zei hij. Josh kon wel aardig zijn maar hij was echt zo irritant op dit moment. Ik wilde hem ontwijken maar hij hield me tegen.

Na nog een heel lang gesprek met Josh te hebben kon ik op de grond gaan eten, echt elk tafeltje was bezet. Ik zag Josh langzaam richting het tafeltje lopen waar ik wilde zitten. Hij gaf zijn vrienden highfives en keek achterom. Hij deed het dus expres. Hij winkte dat ik ook moest komen. Dus ik besloot om er naar toe te gaan. Het kon toch geen kwaad. Waarom mocht Olivia hier niet zitten? Olivia was er ook nog alleen zat die alleen. ‘Waarom mag Olivia hier niet zitten?’ vroeg ik aan Josh, zijn vrienden moesten lachen. Waarom? Josh en zijn vrienden waren echt zo vermoeiend soms. ‘Omdat het uit is.’ Zei hij, ik hoorde dat hij een brok in zijn keel weg slok. Ik wreef op zijn rug. Het was zielig hoe hij er uit zag, heel erg wit. Ineens keek Olivia ons aan. Josh kwam dichterbij en hij raakte mijn lippen. Het voelde fijn maar toch had ik het gevoel dat Olivia ook keek. Ik zag dat Josh naar rechts keek en trok zich meteen terug. Daar stond Olivia. ‘Het was die stomme rot wijf hier, Madison zij wilde dat wij hier gingen zitten. Ze pakte me hand al wreef op mijn rug, ik heb niets gedaan!’ zei Josh verontschuldigend. Ik schrok, omdat hij mij net stomme rot wijf noemde. Ik kon hier niet overheen, natuurlijk geloofde Olivia Josh. ‘Wacht… Wacht…’ zei ik maar ik werd onderbroken door Olivia. ‘WHAT THE HELL MADISON.’ Riep ze en ze gaf me een klap ‘WAAROM DOE JE DAT?!’ Ze schopte me tegen me scheenbenen. ‘Auw.’ Kreunde ik. Ik rende naar buiten.

Ik snapte een paar dingen niet. Waarom doet Olivia zo terwijl het uit is? En Josh deed het zelf. Ik snapte helemaal niets meer van het leven. Ik keek weer op mijn horloge, het was alweer kwart over 8! Snel pakte ik mijn fiets voor de mac donalds en fietste richting het park.

Eindelijk was ik bij het park, en ik zag hem. Ik zag hem gewoon in een schaduw staan. Wie zou daar staan? Wie wilt dat ik hier naartoe kom? Wat gaat hij doen? Die vragen zouden snel beantwoord worden.

---

Dit was het alweer, sorry dat ik heel lang niets meer heb gupload..  SORRYY.

XOXO LOUISE