Fotomodel

Hoofdstuk 4

Hoofdstuk 4

Olivia keek Amy met een doordringende blik aan. Ik schrok van wat Amy zei, zo iets deed ze nooit. Maar misschien is ze nooit zichzelf geweest. Sara wilde me los rukken maar het lukt haar niet. Amy gaf iedereen nog een waarschuwde blik en sleurde me mee met haar. Later zag ik Megan voor mijn ogen. Ze grinnikte en keek naar links terwijl ik haar blik volgde. Langzaam keek ik ook naar links en ik zag Amy en nog een paar andere mensen die mij op de gang schopte. Ineens vlogen alle flashbacks naar voren, die van mijn oma en die van de gang. Ze lachte allemaal raar toen er iemand boven me kwam liggen. Ik schrok en zag dat iedereen nog harder begon te lachen. Ik probeerde hem te slaan en het lukte. Ineens vloog iedereen om me heen en pakte me vast. Behalve iemand die achter in het hok bleef. Mijn blik bleef op hem hangen en hij op de mijne. ‘Als je nog met Josh en Olivia en de rest omgaat dan zorgen we ervoor dat je geen fijn leven meer krijgt.’ Zei diegene boven me en haalde een mes tevoorschijn. Ik knikte langzaam, ik wilde niet dat mijn leven een puinhoop word, wat het nu eigenlijk al wel is. Langzaam keek ik weer naar de jongen die in de hoek stond en hij haalde zijn schouders op. Ik keek weer naar boven waar ik Amy en Megan zag staan. Ze waren aan het praten over een plan om mij nog harder onderuit te halen. Ik probeerde mee te luisteren ,maar iedereen was aan het krijsen omdat ik heel erg fanatiek bewoog om me los te krijgen. Na een tijdje kreeg ik me los en rende het hok uit. Meteen zie ik de jongen weer en staart me een tijdje aan en ik hem. Hij glimlacht terwijl ik mijn mobiel pak. Het was al 4 uur en ik heb 3 lessen gemist. Ik keek met een rare blik naar de jongen.  En ik ren weg meteen keek ik achterom. De jongen volgde me dus.

---

Toen ik thuis kwam zag ik mijn moeder nergens. Ik rende naar boven. Ik dacht na over de jongen die mij de hele tijd volgde, ook naar huis. Even later hoorde ik de bel en liep er rustig naartoe. Toen ik de deur opende zag ik de jongen. Even was het stil. ‘Mag ik binnenkomen?’ vroeg hij. Ik twijfelde even maar uiteindelijk knikte ik. En maakte een gebaar dat hij mocht komen. ‘Wil je wat drinken?’ vroeg ik vanuit de keuken. De jongen zat in de woonkamer. Ik hoorde hem ja roepen en schonk wat drinken in. En even later zat ik langs hem, wat me geen goed gevoel gaf. Ik dacht dat dit een grap was van Amy of Megan.  Ik zag dat hij naar mij staarde. ‘Wat wilde je zeggen?’ vroeg ik na een lange stilte. Hij schudde zijn hoofd even en dronk wat. ‘Heb je geen last van Amy?’ vroeg hij en hij keek me met grote ogen aan. Even keek ik goed in zijn diepblauwe ogen terwijl ik me concentreerde me op de vraag.  ‘Een beetje.’ Zei ik terwijl dat niet zo was, ik ergerde me heel erg aan haar. Ik beet op mijn lip, in de hoop dat hij niet door had dat ik loog. ‘Ofcourse.’ Zei hij sarcastisch ‘Je moet gewoon naar de rector, daarover hadden hun niets over gezegd.’ Het was waar maar ik wist zeker dat ze de rector ook bedoelde. ‘Sorry, ik wil nog blijven leven.’ Zei ik, misschien was het iets te heftig maar die jongen die boven me zat dreigde met een mes. Hij knikte langzaam op en neer, dus hij begreep me. Ik zuchte diep. Dit moment was zwaar. ‘Als je me nodig hebt voor steun of zo dan kun je me altijd bellen of sms’en.’ Zei hij terwijl hij zijn nummer gaf. Ik glimlachte terwijl hij mij een knuffel gaf. ‘Hoe heet je eigenlijk?’ vroeg hij terwijl hij moest lachen. Ik lachte mee, zijn lach was best wel aanstekelijk. ‘Madison en jij?’ vroeg ik lachend. ‘Dylan, mooie naam!’ zei Dylan en voordat ik het wist was hij alweer weg. Het was fijn dat hij belangstelling had. Maar hij heeft me niet kunnen opvrolijken, ik ben nog steeds in shock.

---

Ik hoorde de deur open gaan en met een knal weer dicht. Meteen was ik weer in de wereld met me hoofd. Snel keek ik op me mobiel voor hoe laat het was, het was al 8 uur. Ineens hoorde ik mijn maag knorren. En liep naar beneden en zag mijn moeder. ‘Hee! Leuke dag gehad op school?’ vroeg ze toen ze dat zei kreeg ik weer flashbacks van, het hokje en van Dylan. Meteen barste ik in tranen uit en knuffelde me moeder met sterke armen om haar heen. ‘Wat is er?’ schreeuwde mijn moeder over mijn gehuil heen terwijl ik wat stiller werd. Zou ik het wel vertellen? Dadelijk verteld mijn moeder alles tegen de rector en dan.. Ik wil er niet over denken. Ik wist niet wat ik moest doen. Mijn moeder keek me verwachtingsvol aan terwijl ik niet naar haar gezicht wilde kijken. Want dan zou ik er alles uitgooien. Maar ik moet het kwijt, ik kon Dylan bellen.. Maar ik wist het even niet meer. ‘Niets.’ Zei ik ‘Mag ik naar een vriend van me?’ Mijn moeder knikte, snel liep ik naar de keuken en smeerde een boterham, ik had nog niet gegeten. Toen ik klaar was belde ik Dylan.

---

Ik kwam aan bij Dylan’s huis, het was groot. Snel liep ik het pad op en drukte op de deurbel. ‘We gaan wel wandelen, me ouders zijn net thuis en ik vind dat niet zo fijn.’ Zei hij met een onschuldige blik. Ik knikte dat het oké was. We liepen en het was erg stil, maar ik vond het fijn om bij hem te zijn. ‘Dylan, kunnen we even gaan zitten? Dan kan ik wat vertellen.’ Zei ik en hij knikte meteen. We gingen op het bankje zitten en ik keek in zijn mooie diepblauwe ogen. ‘Ik storten net in huilen neer bij me moeder, en ze wil weten wat er is. Wat moet ik doen?’ vroeg ik, ik wist dat het een lastige vraag was maar hij was toch heel erg wijs, hij wist het wel, hopelijk. Toen hij zijn mond open deed sprongen alle lampen aan en hij begon te lachen en ik glimlachte naar hem. Na een tijdje was hij weer serieus en keek me met een grote glimlach aan. ‘Probeer het te vertellen, ook wat de gevolgen zijn.’ Zei hij. Ik dacht even na. Nee, me moeder kon dat ook niet aan. ‘Ik weet zeker dat mijn moeder het niet aankan. Me oma ligt in het ziekenhuis en dit nu. Ik weet het gewoon even niet meer.’ Zei ik terwijl er langzaam een traan over me wang rolt. Het liefst wil ik dat ik het kon vertellen. Dylan veegde mijn traan weg en hij trok me naar hem toe en deed mijn kin omhoog. Hij kwam steeds sneller naar mijn gezicht toe totdat zijn lippen de zijne raakte. Hij trok zich terug en ik glimlachte. ‘Daar is ze!’ hoorde ik een bekende stem zeggen onder het licht zag ik ze. 

------

Wie denk je dat het is? Ik ben blij want ik heb 15 reads! :) Het is weinig voor sommige mensen maar ik ben er blij mee, maar oké.

Tips/Fan/Comment/Vote?

Liefs,

Louise