Fotomodel

Hoofdstuk 2

Hoofdstuk 2

We waren aangekomen op de 4e verdieping. Mijn moeder liep richting de balie en ik ging op een stoel zitten in de wachtruimte. Langzaam keek ik om me heen, er was bijna niemand. Alleen nog een kind in een pyjama die aan het spelen was met legoblokjes. Het meisje keek op, ze zag dat ik keek en rende meteen weg naar haar moeder. Ik glimlachte, het was schattig om een meisje zo te zien. Me moeder kwam naast me zitten. ‘We kunnen zo doorlopen naar onze oma.’ zei mijn moeder. Ik glimlachte. ‘Oma kan toch niet dood gaan hieraan?’ vroeg ik. Mijn moeder schudde haar hoofd. ‘Geen idee, maar ik denk van niet. Het is tenslotte maar een breuk.’ Zei mijn moeder. Maar, maar, maar een breuk? Oma was iemand waar ik alles tegen kon vertellen, iemand die alles voor me geheim zou houden. Maar dat deed ze nooit, ze vertelde altijd alles door aan mijn moeder. Maar ze kon heel goed fietsen, samen fietste we altijd 50 km, dat was gezellig! Maar nu, nu kan het waarschijnlijk niet meer. Ineens had ik door dat ik huilde, alleen maar door me gedachte. Me moeder bood me een zakdoekje aan, maar ik weigerde het. Ik laat me emotie niet weigeren,ik mag verdrietig zijn, vind ik. ‘Kom we mogen gaan.’ zei mijn moeder. Ik begon meer te huilen. ‘Ga jij maar alvast, ik kom zo.’ zei ik tegen mijn moeder. Ik wilde even alleen zijn, ik moest iemand hebben om me verhaal kwijt te kunnen. Olivia! Olivia was mijn vriendin waar je alles tegen kon zeggen. Ik besloot om haar een sms’je te sturen.

SMS NAAR OLIVIA

Hee Oliv,

Ik ben in het ziekenhuis, me oma is met een spoedgeval er vanmorgen heen gegaan. Ik kon het niet laten, ik heb vandaag meer tranen gelaten dan heel een jaar. Ik moest het gewoon kwijt, sorry. Het is allemaal op dit moment heel frustrerend.

Xx                              

-------

Ik zag mijn moeder nog in de gang, ik rende achter haar aan. ‘Hoii!’ zei ik tegen mijn moeder. Ze keek me met een betreurd gezicht aan. Dit was niet het moment om vrolijk te doen. Maar ik moest iets. Ik moest positief blijven.

-----

In het kamertje waar mijn oma lag nog een mevrouw, die wat jonger leek dan me oma. Dan had ze het hopelijk nog een beetje gezellig in het ziekenhuis. Mijn moeder ging op oma’s bed zitten. En ik stond voor oma’s bed, ik stond best wel ongemakkelijk. Me oma sliep, met haar gesloten ogen en haar lieve rimpelige gezicht. We stonden maar, we konden niets doen, maar ik was heel erg opgelucht dat het weer een beetje met oma gaat. ‘Wat denk je dat oma nu denkt?’ vroeg ik aan mijn moeder. ‘Ze denkt dat ze zo gauw mogelijk uit het ziekenhuis komt, voor jou.’ Zei mijn moeder. Ik wist dat ze dit deed om me gerust te stellen. Maar deze keer ging ik er maar mee in. Ik vond het anders te zielig om mijn moeder af te snauwen. ‘Dank je.’ zei ik na een lange stilte. Mijn moeder glimlachte. ‘Zullen we gaan?’ vroeg mijn moeder. Ik knikte, ik vond het een goed idee. Langzaam slopen we de kamer uit. De andere mevrouw lag nu ook te slapen. Misschien is oma nu wakker en wilt ze ons graag zien. Nee, dat kon niet, anders praatte ze wel door haar slaap heen. ‘Gaan we morgen na school er weer  heen?’ vroeg ik aan mijn moeder. Ze glimlachte. ‘Als jij dat wilt doen we dat.’ Zei mijn moeder met een glimlach.  Ze was zeker opgelucht dat ik oma zo vaak wilde zien. Dan zou mijn moeder haar ook vaak zien.

----

Toen we weer thuis waren ging mijn moeder meteen slapen. Maar ik was nog niet moe dus besloot ik maar op mijn laptop te gaan. Ik zag dat Olivia, Amy en Amber online waren op skype. Wie moest ik kiezen? Ze waren alle drie mijn beste vriendinnen. Ik besloot een groepsgesprek te beginnen met hun drietjes. ‘Hee Meiden!’ zei Amy. Olivia en Amber groette Amy gelijk terug. ‘Gaat het al een beetje beter met je oma?’ vroeg Olivia aan mij. Iedereen keek me verbaast aan. ‘Ze lag net te slapen, morgen na school ga ik er weer heen.’ Zei ik. Amber bleef verbaast kijken. ‘Wat is er aan de hand met je oma?’ vroeg Amber. Ik wit dat ze die vraag zou gaan stellen. ‘Niets hoor.’ Loog ik. Iedereen keek me aan met een ik- weet- wel- dat- je- liegt- blik. ‘Oké!’ zei ik. Ze keken me verbaasd aan. ‘Mijn oma ligt in het ziekenhuis met een gebroken rugwervel.’ Mompelde ik, het was bijna niet verstaanbaar. Maar ze kennen mij te goed. Ze zaten eerst bij mij op cursus om mijn mompeling te leren, waar ik nu best wel van baal. ‘O, My GOSHH! MEIDD.. WAAROM VERTELDE JE DIT NIET EERDER?’ zei Amber met een frustreerde blik. ‘Ssst! Mijn moeder slaapt al.’ Zei ik. Iedereen begon opeens te fluisteren. Een reflex van mij sloot skype af en daarna me laptop. Ik kroop met kleren en al onder mijn deken, het was nog lekker warm. En al gauw viel ik in slaap.

----------

Bedankt voor het lezen, en sorry voor het korte hoofdstuk. :$ ik wist niet hoe ik het moest schrijven. Maar oké. 

Fan/Comment/Like/Tips/Tops? 

XOXO Louise