Fotomodel

Hoofdstuk 5

Hoofdstuk 5

Toen de bekende stem onder een lantaarnpaal ging staan zag ik het. Megan. Ik rolde met mijn ogen en keek naar Dylan. ‘Wat moet ik doen?’ fluisterde ik. Waarschijnlijk had hij het niet gehoord want ik zag dat hij naar Megan bleef staren. ‘Ren zo hard mogelijk weg.’ Zei hij uiteindelijk. Ik knikte en gaf hem snel een knuffel en rende weg, zoals hij gezegd had. Toen ik bijna uit het parkje was zag ik dat Megan Dylan had. Ze zag mij staan en rende door maar ik zag dat Dylan haar tegen hield. Snel rende ik verder terug naar huis. Ik was bang, dadelijk had ze Dylan wat aangedaan.  Ik dacht van niet maar je wist het nooit. Megan zag hem altijd wel zitten. Ze vond hem leuk.

Ik stond voor mijn huis en deed de deur open en zag mijn moeder zitten op de bank, televisie aan het kijken. ‘Hey.’ Zei ik zachtjes maar toch hoorde mijn moeder het. ‘Was het gezellig?’ vroeg ze meteen knikte ik, misschien iets te snel. Ik wist dat mijn moeder nog steeds benieuwd was waarom ik zo in huilen uitbarsten. Ik ging naast mijn moeder op de bank zitten en bleef haar aanstaren. Ze keek de hele tijd naar de televisie kijken, maar soms gingen haar ogen richting mij. Dat zag je doordat ze haar ogen naar haar ooghoeken ging. ‘Dus… Wat was er aan de hand om 8 uur?’ vroeg ze terwijl ze richting mijn kant keek. Ik dacht terug aan Dylan, wat had ookal weer tegen me gezegd? Ik wist het gewoon niet meer. ‘Niets zei ik toch!’ riep ik tegen haar. Meteen gingen mijn handen voor mijn mond. ‘Sorry.’ Mompelde ik. Ze keek e met een boze blik aan. ‘NU NAAR BOVEN JIJ!’ riep ze door de kamer en het bleef galmen. Ik schrok van haar antwoord en liep huilend naar boven. Ik ging op mijn bed liggen en keek naar het plafond. Ik dacht na, over mijn problemen die ik nu allemaal heb. Mijn oma, school en nu mijn moeder, half. Ik wist het niet meer ik wilde niet meer naar school het enigste wat ik wilde was dat mijn oma uit het ziekenhuis kwam. Even later viel ik in slaap.

----

De volgende morgen werd ik wakker om half 6. Eigenlijk was het nog geen morgen maar oké. Ik besloot om gewoon al op te staan. Toen ik uit het raam keek zag ik weer de vogeltjes zitten. Ik glimlachte even en trok wat warms aan. Het zou vandaag koud worden. Toen ik me haar had geborsteld, mijn kleding had aan gedaan en gedoucht had ging ik naar beneden om te eten. Ik had een normaal broodje met kaas. Ik keek op de klok en zag dat het alweer kwart voor 7 was. Dat ging snel. Maar meestal douche ik ook heel lang. Ik liep weer terug naar boven nadat ik had gegeten, om nog mijn huiswerk af te maken.

Ik zag dat het op de klok al half 8 was, ik moest zo gaan. Eigenlijk had ik helemaal geen zin meer in school. Ik was bang dat Amy en Megan wat zouden doen. Maar hoe erger ik het maak hoe meer ze de angst kunnen ruiken En dan ben ik nog makkelijkere prooi, zoals hun het noemen. Ik liep rustig naar beneden en zag dat mijn moeder daar ondertussen zat. Blijkbaar had ik zo hard gewerkt dat ik niet door had dat mijn moeder naar beneden ging. ‘Tot vanavond!’ zei ik met een glimlach op me gezicht. Me moeder zwaaide even en ik ging naar buiten. Ik stapte op mijn fiets en fietste weg.

---

Na een lange reis van 30 minuten was ik op het schoolplein aangekomen. Ik zag Amy en Megan nog niet. Dus ging ik richting Amber. Ze stond er nog heel erg alleen. Haar vriendin, Rose die kwam altijd nog maar net optijd. ‘Hei!’ zei ik toen ik voor Amber’s neus stond. Ze glimlachte even maar liep daarna weg. Toen zag ik weer het groepje van gisteren in het hokje. Ik durfde ze even niet aan te kijken. Totdat Megan mij zag. Ik zag dat ze praatte en er kwam opeens een jongen naar voren. Met dezelfde diepblauwe ogen en blond haar. Hij leek sprekend op Dylan. Toen ik even beter keek zag ik dat het Dylan was. Megan zag dat ik wist dat ik zag dat Dylan er was. Meteen moest ze lachte ze erg gemeen en ik hoorde iedereen meedoen. Zelfs Dylan. Hij keek naar mijn kant in, meteen hadden we oogcontact. Hij was stil. Megan zag onze oogcontact en verbrook hem. Door hem te zoenen. Recht op zijn mond. En het ergste is dat Dylan haar terug zoende. Ik wist wel dat dit moest van dat kreng! Ik voelde mijn tranen langzaam binnenkomen. Ik probeerde me sterk te houden maar het lukte niet. Het werd allemaal even te veel. Het enigste waar ik nu aan dacht was om naar me oma te gaan. Maar dat kon niet. Ik kon niet van dit kleine probleem weglopen. Of misschien wel groot probleem. Ik wist het gewoon even niet. Alleen dat Megan en Amy te slim voor mij waren. Maar als ik nou eens slimmer dan zij was. Wat dan? Dan was dit zeker niet gebeurd. Waarom was het altijd toch zo moeilijk?

---

In de lunchpauze was ik bang om weer gepakt te worden. Dat ze allemaal bij mijn kluisje stonden. Ik keek om de hoek en zag dat niemand bij mijn kluisje stond. Pfff. Toen ik er bijna was voelde ik een hand op mijn schouder. Van schrik draaide ik me meteen om. ‘Heei!’ zei hij. Ik zuchtte waarom moest hij mij nou hebben? Hij dacht dat hij het beste voor mij kon betekenen, maar nee dus. ‘Dylan.’ Zei ik terwijl ik mijn hoofd naar links en rechts schoof. Ik voelde de tranen weer opborrelen. Ik wilde wegrennen maar ik werd tegengehouden door hem. ‘Wat?’ zei hij en hij keek me met grote ogen aan. Dit moment was nog nooit zo lastig geweest. Zelfs een spreekbeurt was makkelijker, ookal is het ook spannend. ‘Ik weet het gewoon even niet meer oké!’ riep ik en meteen voelde ik alle gezichten onze kant op kijken ‘Jij hebt me gewoon bedrogen. Je deed alsof.’ Ik voelde de tranen weer. Hij keek me met open mond aan. Ik draaide me om en rende weg. Misschien was ik iets te fel. Misschien bedoelde hij het niet zo. Ik rende uit de school naar overal en nergens.

Ik kwam in een donker steegje. Meteen kwam er een koude rillingen door de windvlaag. Ik zag een mens. Zou dat Dylan zijn? Of Megan of Amy. Toen dat mens wat dichterbij was zag ik het. Ik wilde weer rustig verder lopen maar ik werd tegengehouden. Net zo als die actie van Dylan. Ik schudde me hoofd, ik wilde er gewoon niet meer aan denken. Ik draaide me rustig om en zag… Je zag aan die blik dat hij wat wou zeggen. Ik probeerde te glimlachen. Maar het lukte niet meer, door Megan en Amy. Hun waren diegene die mij naar naar dit moment brachten. Ik kreeg de tranen al in me ogen toen ik er over dacht, over al mijn momenten deze 3 dagen.  En vooral wat ze zouden doen als ze dit zagen..

 ----

Vinden jullie het al een beetje spannend? 

Tips/Comment/Fan/Like?

Ik draag dit hoofdstuk op aan xbradfordbadgirl omdat ze een super leuk verhaal heeft, en ik door haar weer ben gaan schrijven. Als je haar boek nog niet leest moet je dat zeker gaan doen. Complimenten voor deze goede schrijven, xbradfordbadgirl

Liefs, Louise