Taking Chances

Chapter 8

Guess who's back, back. Back again. Inez' back, back. Tell yo friends.

Hey guys, wat kan ik zeggen? Ik miste jullie. Mijn Nederlandse lezers. Yep. En sinds ik heb besloten Taking Chances toch nog maar even op de boekenplank te houden, besloot ik maar weer up te loaden! 

Alsjeblieft laat me weten wat je ervan vindt. Enjoy. Vergeet niet te voten ;) 

Bear hugs and lolly pops,

Inèz 

***

8

Skender

De pijn is brandend, kloppend. Alsof iemand hete kolen door mijn aderen heen stuwt.

Onmiddellijk trap ik de jongen – die ik niet ken – tegen een boom. Ik kan niet geloven dat die klootzak zijn been heeft uitgestoken waardoor de twee pijltjes me in mijn linkerschouder konden raken.

Ik had moeten duiken, moeten vallen, maar mijn reflex was mijn evenwicht terug te vinden zodat ik bleef staan.

De jongen slaakt een kreet als drie pijltjes hem raken. Ik boor mijn vuist vlug in zijn buik, de jongen klapt dubbel.

Ik laat me op de grond vallen. Mijn spieren voelen zwaar aan, alsof ik door lijm waad.

Maar dat is niet erg. Ik ben gewend aan extreme vermoeidheid van mijn spieren. Het is de pijn die zo erg is. Ik heb veel pijn meegemaakt in mijn leven. Elk gevecht leverde nieuwe wonden op.

Deze pijn komt dicht in de buurt van die keer dat ik in elkaar getimmerd was door een bendelid wiens broer ik had uitgescholden.

En geloof me, dat deed behoorlijk veel pijn.

Voor me zie ik dat meisje weer. Ze is ongelofelijk. Snel, behendig, lenig. Het lijkt alsof ze alles aan ziet komen, alles hoort en voelt. Ik weet dat zij sowieso gescout gaat worden.

En dan dat pistool dat ze trok bij die wolven en de manier waarop ze twee ervan koelbloedig door het hoofd schoot. Alsof ze ook bij mensen daarvoor haar hand niet zou omdraaien.

Ze straalt een soort zelfverzekerdheid uit die nogal wat indruk op me heeft gemaakt. Kalm, vastbesloten… en ze is knap. Ze is ongelofelijk knap met die lange, blonde haren in een hoge staart gebonden en die blauwgroene ogen die de groep deelnemers dreigend opnamen.

De gedachten beginnen te vervagen. De pijn overstemd het en bovendien ben ik doodmoe.

Het meisje kijkt om, haar blik is geschrokken als ze me ziet. Ik klem mijn kaken op elkaar. Ik mag niet opgeven nu, het mag niet.

Verbeten tijger ik door, net zolang tot ik het zoevende geluid van de pijltjes niet meer hoor. Ik werp een blik naar achteren en zie de jongen in elkaar gezakt tegen de boom zitten.

Mooi zo.

Ik sta op, maar zak door één knie. Ik schrik. Dit is wel heel erg, als ik niet eens meer op mijn benen kan staan. Hoe moet ik nu winnen?

‘Skender!’

Ik hef mijn hoofd en kijk in het geschrokken gezicht van Rae. Waar zijn Thian en JayJay? Chelsea?

‘Wat is er? Jezus, kijk naar je!’ Rae kijkt geschokt naar mijn armen en benen.

Ik volg zijn blik en mijn mond valt open. Over mijn armen en benen zitten blauwpaarse plekken. Bloeduitstortingen. Zo ruw ben ik de baan nou ook weer niet over gerend.

‘O nee! Gifpijltjes!’ Rae kijkt benauwd om zich heen. ‘Ze zorgen voor vermoeidheid, bloeduitstortingen en pijn…’

‘Vertel mij wat,’ grom ik, nog steeds zittend op één knie. De pijn is inderdaad afschuwelijk, de vlekken behoorlijk angstaanjagend en de vermoeidheid… tja, het voelt alsof ik twee weken niet geslapen heb.