Taking Chances

Chapter 5

5

Tori

Ik kijk naar Milo, die ook niet helemaal lijkt te weten hoe hij moet reageren op het nieuws van Blue. De hele klas gaapt hem maar een beetje aan en knippert ongelovig met zijn ogen.

Blue lijkt niet onder de indruk van onze reactie op de aankondiging dat er een openbaar toernooi zal komen voor elke zone in Amerika. Dus ook de zones onder de tien, onder de vijftig. De arme, kansloze armen, met probleemjongeren, criminaliteit, drank, drugs, bendes, geweld… tientallen moorden en gewonden per jaar.

‘Hij maakt een geintje toch?’ fluistert Jazz me toe. Haar lange, zwarte haren zitten in een strakke paardenstaart en haar donkere ogen staan vertwijfeld en geschokt.

‘Ik geloof het niet,’ fluister ik terug. Ik voel de zelfde onzekerheid als Jazz waarschijnlijk doet. Dit kan een streek zijn, dit is Blue’s humor. De hele klas een hartaanval bezorgen en dan een droog “grapje” uitstootten.

Dayne, die naast Milo zit, heeft zijn handen tot vuisten gebald. ‘Dit kan niet, die jongeren heb geen discipline daar.’

Ik knik. Ik ben het met Dayne eens, onze school kan alleen écht gemotiveerde en talentvolle kinderen gebruiken. Jongeren met alle vaardigheden die nodig zijn voor onze school. Met behendigheid, lenigheid, kracht, doorzettingsvermogen. Uit verhalen die je hoort van de lagere zones, blijkt dat die jongeren daar dat niet hebben.

Misschien hebben ze de doorzettingsvermogen, maar een zeldzame combinatie van kracht en lenigheid? Ik betwijfel het. En discipline zal er al helemaal ontbreken. De regels op Riardan zijn streng, je moet ze allemaal volgen, strikt. Doe je dat niet, word je gestraft.

Blue draait zich om naar het schoolbord dat achter hem staat en schrijft wat op: discriminatie.

Een huivering trekt door me heen. Waar gaat dit heen? Blue is geen leraar die een sentimenteel verhaal ophoudt over alledaagse dingen als armoede, respect, hoop, liefde of wat dan ook. Zelfs het woord oorlog komt zijn mond niet uit. Hij traint ons en hij traint ons goed. Dat is het.

Hij heeft nog nooit een woord dat zo omvattend was op het bord geschreven.

‘Moeten jullie even allemaal luisteren. Héél goed,’ zegt Blue. Zijn stem is kalm als altijd, maar gespannen als de snaar van een gitaar.

Iedereen is meteen één en al oor.

‘Ik heb klachten gekregen. Van leerlingen en leraren. Waarom ik hiermee dan weer wordt opgescheept is mij een raadsel, maar ik zal het onder handen nemen. Discriminatie lijkt een ernstig probleem op Riardan.’ Blue’s ogen glijden over onze gezichten, zijn blik hard en doordringend. En natuurlijk ijs en ijs blauw. ‘Ik moet zeggen dat ik dit allemaal behoorlijk kinderachtig vind. Wat maakt het uit of iemand zwart, wit, chinees, arm, rijk, dik, dun, snel, langzaam of wat dan ook is? Jullie zitten allemaal op Riardan, jullie zitten hier allemaal omdat jullie dé kwaliteiten hebben. Zeldzame, bijzondere kwaliteiten. Allemaal. Omdat de ene een andere afkomst, bouw of huidskleur heeft doet niets af aan de kwaliteiten van die persoon.’

Ik kijk vanuit mijn ooghoek naar een jongen verderop, die ik even verontwaardigd zie snuiven. Hij is het niet eens met Blue, dat zie ik meteen. Aan de manier waarop hij met zijn ooghoek trekt, ik heb het de jongen vaker zien doen, tijdens een discussie. Ik voel woede oplaaien. Wat denkt die klootzak? Dat leerlingen met een donkere huidskleur minder goed zijn dan hij? Ik hoop dat Milo hem tijdens het toernooi volgende week in de pan hakt.

‘Dat zag ik.’ Blue kijkt met een ruk naar de jongen die ik ook in het oog had. ‘Waarom denk jij dat dat niet waar is, ik weet je naam niet?’