Taking Chances

Chapter 3

3

Tori

Het is een lawaai van jewelste. Gelach, geschreeuw en nog meer gelach.  Overal zitten jongeren, mijn leeftijd, jonger en ouder. De leerlingen van niveau zes praten zacht met elkaar, ze vinden zichzelf waarschijnlijk te volwassen voor dat kinderachtige geschreeuw.

Ik zit naast Milo, we hebben het over de simulatortest van de afgelopen week. Ik vond hem niet moeilijk, maar wel anders dan ik hem had verwacht en ik háát het als iets anders blijkt te zijn dan ik had verwacht.

‘Je hebt hem toch gehaald?’ zegt Milo. Het is duidelijk dat hij mijn hele probleem niet snapt. Hij beweegt tijdens ons gesprek wild met zijn vork.

Ik slaak een zucht. ‘Natuurlijk heb ik hem gehaald, maar… ik had niet gedacht dat hij zó zou zijn.’

‘Je bedoeld dat er dieren in voorkwamen in plaats van mensen?’

Ik knik. Ik had de leeuwen en luipaarden niet verwacht en dat zat me dwars. Ik had me klaargemaakt voor een gevecht met een mens. Meerdere mensen. Niet voor gestoei met een stel poezen.

‘Tori, dat slaat nergens op. Je hebt achtenveertig van de vijftig punten gehaald. Je hoorde Blue toch.’ Milo maakt een wilde beweging met zijn vork en het aardappeltje vliegt door de eetzaal.

Ik begin te lachen. ‘Blue zei: “dat was wel aardig”, krabbelde iets neer en liep weg.’

Milo grijnst. ‘Dat is toch geweldig! Normaal kijkt Blue je aan alsof hij je regelrecht van school wilt trappen.’

‘Vind je het vreemd, hij is geschiedenis. De beste rekruut ooit, zeggen ze.’ Milo kijkt dromerig naar zijn bord. ‘Ik wou dat ik was zoals hij.’

‘Droom niet, man, je bent zwart!’ schreeuwt een jongen van een andere tafel.

Met een ruk kijk ik op. De jongen zit aan de laatste tafel, tegen de muur. Ik glimlach terwijl ik met een ruk het mes naast mijn bord grijp en die met een stevige zwaai naar de jongen gooi. Het mes blijft trillend naast zijn hoofd in de witte muur zitten.

‘Wat zei je?’ snauw ik hem toe, terwijl ik langzaam mijn vork pak.

De jongen trekt het mes uit de muur en snuift. Hij zegt niets meer, maar lijkt ook niet onder de indruk. Natuurlijk niet, de jongen doet waarschijnlijk niveau vijf, die zijn niet onder de indruk van jongeren een niveau lager dan zij, al heb ik waarschijnlijk beter gescoord op de toelatingstest dan hij ooit had gekund.

Milo lacht. Hij is niet iemand die het slecht vindt als een vriendin voor hem opkomt, hij vindt het juist super. ‘Mooie worp,’  zegt hij.

‘Je had hem kunnen raken.’ Jazz kijkt me aan. Ze zegt het niet op de manier van: wat onverantwoordelijk van je. Maar op een manier van: waarom heb je dat niet gedaan?

Ik glimlach. ‘Klopt, met gemak. Recht in die domme hersenen van hem. Maar ja, je kent de regels. Je wordt weggestuurd voor vechten dat niet te maken heeft met school. Wat zou er staan op moord denk je?’

‘Gevangenisstraf misschien?’ zegt Dayne sarcastisch. ‘Ik gok maar.’

Ik kijk hem spottend aan. ‘Echt? Je gokt? Misschien moet je het eens uitproberen om te kijken of je gelijk hebt?’

‘O, dus nu moet ik ineens de domme hersenen van die jongen daar doorboren?’ vraagt Dayne quasi-gekwetst.

Ik glimlach. Dit is toneelspel. Ik mag Dayne, net zoals ik Jazz mag en net zoals ik van Milo hou. Ik zou nooit ruzie met hen kunnen maken, behalve als ze me laten zitten bij afspraken, zoals Dayne heeft gedaan vanmiddag. Als ik het nooit lang.