Taking Chances

Chapter 9

Bonjour mon amigos,

Ik ben terug uit Parijs! Het was awesome. Echt een hele mooi stad. Geen betere manier om mijn weerzien met mijn katjes te vieren dan een nieuw hoofdstuk te posten!

Ook heb ik een nieuwe trailer voor Taking Chances gemaakt. Ik maak zelf trailers, dus laat me vooral weten wat je ervan vindt.

Als je een trialer wilt requesten ga naar: Brother Bear Trailers.

Vote, comment and enjoy!

Pinquin feet and banana icecream,

Inèz

9

Tori

Onmogelijk, is het enige dat ik kan bedenken. Het kan gewoon niet. Het kan niet dat een jongen die ik niet ken, 210 punten haalt bij iets wat vergelijkbaar is met de toelatingstest.

Ik kijk naar Blue, die zijn ogen ook nauwelijks kan geloven, al moet hij inspraak hebben gehad bij de score.

Om me heen hoor ik opgewonden en ongelovig gefluister. De ogen van alle jongeren zijn aan het bord geplakt, sommige lopen erheen om het beter te kunnen zien.

Ik zie drie van de vrienden van Skender in de top acht staan, het meisje zie ik niet op het linker bord. Mijn ogen vliegen naar het rechter bord en daar zie ik het: Chelsea Stone – Creativiteit-sector.

Mijn mond valt open. Ik heb haar gezien tijdens de hindernisbaan en ze leek behoorlijk goed. Hoe komen ze op de Creativiteit-sector?

‘Opgemaakt uit het gesprek,’ zegt Blue plotseling. Hij lijkt zichzelf weer onder controle te hebben en kijkt kalm naar het bord. ‘Ze vertelde dat ze graag tekent en gedichten schrijft. Ze had een mobieltje bij zich en heeft enkele tekeningen dan wel niet schilderijen laten zien. Het was makkelijk bij elkaar op te tellen, Tori.’

Ik knik, Blue zal wel gelijk hebben. Een test als de hindernisbaan zegt niet alles, het gaat er ook om waar iemands passie ligt. En blijkbaar had die Chelsea meer met tekenen, schilderijen en dichten dan met vechten.

‘Dit is een interessante uitslag,’ merkt Blue op. ‘Ik had niet gedacht dat er ooit nog iemand zou zijn met een score van 210.’

Ik bijt op mijn onderlip als ik een steek van jaloezie voel. ‘Denk je dat hij dat ook had gehaald bij de toelatingsscore?’

Blue grijnst, zonder zijn blik van het bord af te slaan. ‘Als hij meer had kunnen halen, had hij dat gedaan. Dit toernooi was moeilijker dan die test.’

Mijn mond valt open als ik dat hoor. Dat kan niet. Een gesprek, een testje, een hindernisbaan en twee gevechten? Dat kan niet moeilijker zijn dan de toelatingstest die ik heb moeten afleggen.

‘Je gelooft me niet, hè?’ zegt Blue. Het is geen vraag, maar een vaststelling.

Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, niet echt nee. Ik heb die hindernisbaan afgelegd, Blue. Zo moeilijk was hij nou ook weer niet.’

‘Dat zeg je nu, na vier jaar les op Riardan.’

Daar had ik niet aan gedacht. Wat ik toen moeilijk vond, vind ik nu waarschijnlijk een eitje.

Ik kijk naar Skender. Hij zit daar maar, op de grond, starend naar zijn groen verlichte naam en het groen verlichte getal ernaast. Waarom juicht hij niet? Waarom danst hij niet in het rond en schreeuwt?

Ik zie hem praten met zijn vrienden. Het is duidelijk een ernstig gesprek, want hij heeft een frons in zijn voorhoofd. Het meisje – Chelsea – schudt heftig haar hoofd.